Μίκης Θεοδωράκης: Δραματική η κατάσταση της υγείας του – “Φοβάται, κάνει ντρίμπλες στον θάνατο”

Μίκης Θεοδωράκης: Η κόρη του Μίκη Θεοδωράκη μίλησε για τα σοβαρά προβλήματα υγείας που αντιμετωπίζει ο κορυφαίος συνθέτης. «Ο μπαμπάς μου δεν θέλει να πεθάνει. Πλέον δεν νιώθει δυνατός. Είναι πολύ άρρωστος, με πολλά προβλήματα υγείας», εξομολογήθηκε η κόρη του Μίκη Θεοδωράκη, Μαργαρίτα, στην Espresso. «Και είναι φοβερό πώς έχει καταφέρει και έχει ζήσει μέχρι σήμερα. Νομίζω κάνει ντρίμπλα στον θάνατο κάθε φορά», συμπλήρωσε, μιλώντας στην εφημερίδα λίγες ημέρες πριν από τη μεγάλη συναυλία για τον συνθέτη, στο Καλλιμάρμαρο.

«Είναι χιλιάδες οι στιγμές που θυμάμαι από την κοινή πορεία μας. Έχω μοναδικές εικόνες από παιδί και από έφηβη. Ακόμα και σήμερα πηγαινοέρχομαι στο σπίτι των γονιών μου. Βλέπεις, εδώ και πολλά χρόνια ο μπαμπάς μένει μόνιμα στην Αθήνα, και μάλιστα μένει στο σπίτι του ακινητοποιημένος. Όμως όλη η οικογένεια νοσταλγεί τις στιγμές από το Βραχάτι. Εκεί ζήσαμε όλοι μας ονειρεμένες μέρες», δήλωσε ακόμη η κόρη του Μίκη Θεοδωράκη.

Η κ.Μαργαρίτα Θεοδωράκη προσθέτει επίσης ότι πλέον ο πατέρας της «φοβάται. Δεν θέλει να βγαίνει από το σπίτι. Φοβάται πλέον. Εκείνος που δεν φοβήθηκε ποτέ». Στην ίδια συνέντευξη η κόρη του μεγάλου μας μουσικοσυνθέτη ανατρέχει και στη ζωή με τον πατέρα της: «Είναι χιλιάδες οι στιγμές που θυμάμαι από την κοινή πορεία μας. Έχω μοναδικές εικόνες από παιδί και από έφηβη. Ακόμα και σήμερα πηγαινοέρχομαι στο σπίτι των γονιών μου. Βλέπεις, εδώ και πολλά χρόνια ο μπαμπάς μένει μόνιμα στην Αθήνα, και μάλιστα μένει στο σπίτι του ακινητοποιημένος. Όμως όλη η οικογένεια νοσταλγεί τις στιγμές από το Βραχάτι. Εκεί ζήσαμε όλοι μας ονειρεμένες μέρες», συμπληρώνει.

Μίκης Θεοδωράκης: «Θα ήθελα να με θυμούνται ως έναν μοναχικό αντεξουσιαστή»

Πρόσφατα σε συνέντευξή του στο Πρώτο Θέμα ο Μίκης Θεοδωράκης σε ερώτηση αν υπάρχει κάτι στη γενιά του 2019 που τον μαγεύει, ήταν απόλυτος. «Σήμερα όχι. Ζω με τις αναμνήσεις μου».

Μίκης Θεοδωράκης: Ένας σπουδαίος Έλληνας

Θεωρείται ένας από τους σημαντικότερους σύγχρονους Έλληνες μουσικοσυνθέτες. Παράλληλα υπήρξε πολιτικός, πρώην υπουργός, τέσσερις φορές εκλεγμένος βουλευτής του ελληνικού κοινοβουλίου με το Κ.Κ.Ε και την Ν.Δ. και ακτιβιστής τιμημένος με το Βραβείο Ειρήνης Λένιν το 1983, σύμφωνα με το wikipedia. Συνθέσεις του έχουν ερμηνευτεί από καλλιτέχνες παγκοσμίου φήμης, όπως οι Beatles, η Σίρλεϊ Μπάσεϊ, η Τζόαν Μπαέζ και η Εντίθ Πιάφ, ενώ έχει γράψει μουσική για γνωστές ταινίες όπως: Φαίδρα (1962), Αλέξης Ζορμπάς (1964), Ζ (1969) και Σέρπικο (1973). To 1970, για την μουσική στη ταινία Ζ, του απονεμήθηκε το βραβείο BAFTA για πρωτότυπη μουσική, ενώ ήταν υποψήφιος στην ίδια κατηγορία του 1974, για την ταινία State of Siege,[12] και το 1975, για την ταινία Serpico. Επίσης ήταν υποψήφιος για Grammy το 1966 και το 1975 για το μουσικό θέμα των ταινιών Ζορμπάς και Serpico αντίστοιχα.

Το πιο σημαντικό του έργο θεωρείται η μελοποιημένη ποίηση, χρησιμοποιώντας ως στίχους ποιήματα βραβευμένων ποιητών ελληνικής και ξένης καταγωγής, όπως οι Γιάννης Ρίτσος (Βραβείο Ειρήνης Λένιν 1976), Γιώργος Σεφέρης (Νόμπελ 1963), Πάμπλο Νερούδα (Νόμπελ 1971), Οδυσσέας Ελύτης (Νόμπελ 1979).

Το 2000 υπήρξε υποψήφιος για βραβείο Νόμπελ Ειρήνης.

Στην Τρίπολη, μόλις 17 ετών, δίνει την πρώτη του συναυλία παρουσιάζοντας το έργο του Κασσιανή και παίρνει μέρος στην αντίσταση κατά των κατακτητών. Στη μεγάλη διαδήλωση της 25ης Μαρτίου 1943 συλλαμβάνεται για πρώτη φορά από τους Ιταλούς και βασανίζεται. Διαφεύγει στην Αθήνα, όπου οργανώνεται στον ΕΛΑΣ και εκτελεί χρέη διαφωτιστή στον Πέμπτο Τομέα της ΕΠΟΝ, ενώ αγωνίζεται και σαν διμοιρίτης τής Μεταξωτής διμοιρίας του 1ου τάγματος της Νέας Σμύρνης κατά τα Δεκεμβριανά.  Συγχρόνως σπουδάζει στο Ωδείο Αθηνών με καθηγητή τον Φιλοκτήτη Οικονομίδη.

Εμφύλιος Πόλεμος

Μετά τα Δεκεμβριανά, καταδιώκεται από τις αστυνομικές αρχές. Για ένα διάστημα ζει παράνομα στην Αθήνα. Συλλαμβάνεται στις μαζικές συλλήψεις στις 9/10 Ιουλίου 1947 και κατόπιν στέλνεται εξόριστος με σχετική ελευθερία κινήσεων στην Ικαρία όπου είναι ο κομματικός υπεύθυνος του χωριού εξορίας, από όπου θα προσπαθήσει ανεπιτυχώς να αποδράσει με τους άλλους εξόριστους υπό τον Βασίλη Ζάννο. Με τη γενικευμένη αμνηστία που δίνει η κυβέρνηση του Θεμιστοκλή Σοφούλη περνάει στη παρανομία στη προσπάθεια συμμετοχής σε ένοπλες ομάδες του Δημοκρατικού Στρατού Αθηνών και βρίσκεται στην ομάδα του Παύλου Παπαμερκουρίου.

Συλλαμβάνεται ξανά στο σπίτι του πατέρα του όπου βρήκε καταφύγιο όντας άρρωστος από πλευρίτιδα, αλλά στη συνέχεια στέλνεται ξανά εξόριστος στην Ικαρία αυτή τη φορά σε συνθήκες πειθαρχηµένης διαβίωσης για λίγους μήνες, όπου γράφει το έργο «Ελεγείο και θρήνος στον Βασίλη Ζάννο» στη μνήμη του Βασίλη Ζάννου που εκτελέστηκε το 1948. Έπειτα στέλνεται στο στρατόπεδο της Μακρονήσου όπου βασανίζεται μέχρι παράλυσης.

Σύμφωνα με πηγές στις 18/04/1949 κάνει δήλωση μετανοίας, ενώ ο ίδιος το έχει αρνηθεί. Μετά από παρέμβαση του πατέρα και του θείου, ανώτερων κρατικών υπαλλήλων του απολύεται ως ανάπηρος.

Σπουδές στο Παρίσι

Στα τέλη του 1949 στέλνεται στα Χανιά όπου και αναρρώνει. Το 1950 όμως επιστρέφει στην Αθήνα από όπου αποφοιτά από το Ωδείο με δίπλωμα στην αρμονία. Ύστερα υπηρετεί το υπόλοιπο της θητείας σε Αλεξανδρούπολη, Αθήνα και Χανιά. Το 1950 αποπειράται να αυτοκτονήσει λόγω των συνεχών προκλήσεων που αντιμετώπιζε, όμως γλύτωσε τον κίνδυνο και το 1951 απολύεται οριστικά από τον στρατό. Το 1954 μεταναστεύει με κρατική υποτροφία στο Παρίσι όπου εγγράφεται στο Conservatoire και σπουδάζει με τον Ολιβιέ Μεσιάν, για σύντομο χρονικό διάστημα, μουσική ανάλυση, καθώς επίσης και διεύθυνση ορχήστρας με τον Eugène Bigot. Συνθέτει μουσική για το μπαλέτο της Ludmila Tcherina, το Κόβεντ Γκάρντεν, το Μπαλέτο της Στουτγκάρδης και επίσης για τον κινηματογράφο. Το 1957 του απονέμεται το πρώτο βραβείο του Φεστιβάλ της Μόσχας από τον Σοστακόβιτς για το έργο του Suite No 1 για πιάνο και ορχήστρα. Συγχρόνως συνθέτει πολλά έργα συμφωνικής μουσικής και μουσικής δωματίου.

Επιστροφή στην Ελλάδα

Το 1960 επιστρέφει στην Ελλάδα. Το Σεπτέμβριο του ίδιου έτους ηχογραφείται για πρώτη φορά ο Επιτάφιος, που ανοίγει έναν καινούργιο δρόμο για το ελληνικό τραγούδι, όχι μόνο γιατί σηματοδοτεί μία ουσιαστική αλλαγή στη μουσική φόρμα, αλλά γιατί παντρεύει τη σύγχρονη λαϊκή μουσική με τη σύγχρονη ελληνική ποίηση. Η πρώτη εκδοχή του Επιτάφιου του Γιάννη Ρίτσου (γράφτηκε το 1958) ηχογραφήθηκε από τη Νάνα Μούσχουρη σε ενορχήστρωση και διεύθυνση ορχήστρας Μάνου Χατζιδάκι.

Την ίδια χρονιά ο Μίκης Θεοδωράκης αρχίζει και, σχεδόν, τελειώνει το Άξιον Εστί του Οδυσσέα Ελύτη. “Εν τούτοις δεν βιάστηκα να το παρουσιάσω, όπως λέει και ο ίδιος στο βιβλίο του “Μουσική για τις μάζες”, γιατί διαισθανόμουνα ότι το ελληνικό κοινό δεν ήταν ακόμη ώριμο για να το δεχτεί. Η πρώτη εκτέλεσή του έγινε στα τέλη του 1964″. Το 1960, επίσης, ο Μίκης Θεοδωράκης γράφει τη μουσική για τα Επιφάνεια, σε ποίηση Γιώργου Σεφέρη, και συνθέτει δεκάδες κύκλους τραγουδιών που βρίσκουν βαθύτατη απήχηση στην Ελλάδα. Ιδρύει την Μικρή Συμφωνική Ορχήστρα Αθηνών και δίνει πολλές συναυλίες στη χώρα προσπαθώντας να εξοικειώσει τον κόσμο με τη συμφωνική μουσική.

Το 1963 μετά τη δολοφονία του Γρηγόρη Λαμπράκη ιδρύεται η «Νεολαία Λαμπράκη», της οποίας εκλέγεται Πρόεδρος. Την ίδια εποχή εκλέγεται βουλευτής της ΕΔΑ και το 1964 αποκτά διεθνή αναγνώριση με τη σύνθεση της μουσικής για την ταινία του Μιχάλη Κακογιάννη, Αλέξης Ζορμπάς (Zorba the Greek).

Χρόνια της Δικτατορίας

Την 21η Απριλίου του 1967 περνάει στην παρανομία και απευθύνει την πρώτη έκκληση για αντίσταση κατά της Δικτατορίας στις 23 Απριλίου. Τον Μάιο του 1967 ιδρύει μαζί με άλλους την πρώτη αντιστασιακή οργάνωση κατά της Δικτατορίας, το ΠΑΜ και εκλέγεται πρόεδρός του.

Συλλαμβάνεται τον Αύγουστο του 1967

Ακολουθεί η φυλάκισή του στην οδό Μπουμπουλίνας, η απομόνωση, οι φυλακές Αβέρωφ, η μεγάλη απεργία πείνας, το νοσοκομείο, η αποφυλάκιση και ο κατ’ οίκον περιορισμός, η εκτόπιση με την οικογένειά του στη Ζάτουνα Αρκαδίας, και τέλος το στρατόπεδο Ωρωπού. Πολλά από τα καινούργια έργα του καταφέρνει με διάφορους τρόπους να τα μεταβιβάσει στο εξωτερικό, όπου τραγουδιούνται από τη Μαρία Φαραντούρη και τη Μελίνα Μερκούρη.

Στον Ωρωπό η κατάσταση της υγείας του επιδεινώνεται. Στο εξωτερικό ξεσηκώνεται θύελλα διαμαρτυριών. Προσωπικότητες, όπως οι Ντμίτρι Σοστακόβιτς, Άρθουρ Μίλερ, Λώρενς Ολίβιε, Υβ Μοντάν και άλλοι, δημιουργούν επιτροπές για την απελευθέρωσή του. Τελικά, υπό την πίεση αυτή αποφυλακίζεται και ταξιδεύει στο Παρίσι τον Απρίλιο του 1970.  Στο εξωτερικό απευθύνει νέο κάλεσμα για την πτώση της δικτατορίας και την επαναφορά της Δημοκρατίας στην Ελλάδα.

Το 1972 επισκέπτεται το Ισραήλ δίνοντας συναυλίες και συναντάται με τον Γιασέρ Αραφάτ, στον οποίο επιδίδει το μήνυμα της ισραηλινής κυβέρνησης και προσπαθεί να τον πείσει να αρχίσει συζητήσεις με την άλλη πλευρά.

Μεταπολίτευση

Το 1974 με την πτώση της Δικτατορίας γυρίζει στην Ελλάδα. Δίνει πολλές συναυλίες τόσο στο εσωτερικό όσο και στο εξωτερικό μαζί με τη Μαρία Φαραντούρη. Παράλληλα συμμετέχει στα κοινά είτε ως απλός πολίτης, είτε ως βουλευτής (τις περιόδους 1981-86 και 1989-92) είτε ως υπουργός Επικρατείας (1990-92), θέσεις από τις οποίες τελικά παραιτείται.

Το 1976 ιδρύει το Κίνημα «Πολιτισμός της Ειρήνης» και δίνει διαλέξεις και συναυλίες σ’ όλη την Ελλάδα. Το 1983 του απονέμεται το Βραβείο Λένιν για την Ειρήνη

Το 1986 γίνεται πραγματικότητα η δημιουργία επιτροπών ελληνοτουρκικής φιλίας στην Ελλάδα με πρόεδρο τον ίδιο και στην Τουρκία με τη συμμετοχή γνωστών πνευματικών ανθρώπων όπως ο Αζίζ Νεσίν, ο Γιασάρ Κεμάλ και ο Ζυλφύ Λιβανελί. Ο Θεοδωράκης δίνει πολλές συναυλίες στην Τουρκία, που τις παρακολουθούν κυρίως νέοι με συνθήματα υπέρ της φιλίας μεταξύ των δύο λαών. Αργότερα παίζει και πάλι το ρόλο του άτυπου πρεσβευτή ειρήνης, μεταφέροντας μηνύματα των Ελλήνων πρωθυπουργών, του Ανδρέα Παπανδρέου και του Κωνσταντίνου Μητσοτάκη προς την τουρκική κυβέρνηση.

Επίσης το 1986, μετά την καταστροφή στο Τσερνομπίλ, πραγματοποιεί μεγάλη περιοδεία με συναυλίες σ’ όλη την Ευρώπη κατά της ατομικής ενέργειας. Το 1988 διοργανώνονται στην τότε Δυτική Γερμανία με δική του πρωτοβουλία δύο συνέδρια για την ειρήνη, στο Τύμπιγκεν και την Κολωνία. Συμμετέχουν πολιτικοί όπως ο Όσκαρ Λαφοντέν και ο Γιοχάνες Ράου, φιλόσοφοι όπως ο Φρίντριχ Ντίρενματ, συγγραφείς, πολιτειολόγοι και καλλιτέχνες. Εκεί έχει την ευκαιρία να αναπτύξει τη θεωρία του για τον ελεύθερο χρόνο και τη σημασία του στη διαμόρφωση ελεύθερων ανθρώπων.

Το 1989 βρέθηκε στο στόχαστρο της οργάνωσης 17 Νοέμβρη και με κυβερνητική απόφαση, ο Μίκης Θεοδωράκης ήταν ανάμεσα στους 200 Έλληνες με καθημερινή περιφρούρηση με σκοπό τη προστασία του από πιθανό χτύπημα.

Ο Θεοδωράκης στην Ανατολική Γερμανία το 1989

Το 1990 δίνει 36 συναυλίες σ’ όλη την Ευρώπη υπό την αιγίδα της Διεθνούς Αμνηστίας. Συνεχίζει δίνοντας συναυλίες για την ηλιακή ενέργεια (υπό την αιγίδα της Εurosolar), κατά του αναλφαβητισμού, κατά των ναρκωτικών κτλ.

Παράλληλα αγωνίζεται και για τα ανθρώπινα δικαιώματα σε άλλες χώρες και κυρίως στις γειτονικές Αλβανία (που την επισκέπτεται και ως Υπουργός για τα δικαιώματα της ελληνικής μειονότητας) και Τουρκία. Ως πρόεδρος Διεθνούς Επιτροπής στο Παρίσι καταβάλλει προσπάθειες για την απελευθέρωση των Τούρκων ηγετών της αντιπολίτευσης Κουτλού και Σαργκίν, κάτι που τελικά πετυχαίνεται. Προτείνει τη διοργάνωση Πανευρωπαϊκού Συνεδρίου Ειρήνης στους Δελφούς και υποβάλλει στην κυβέρνηση σχέδιο για μια «Ολυμπιάδα του Πνεύματος». Ιδρύει επιτροπή συμπαράστασης και βοήθειας προς τον κουρδικό λαό.

Το 1993 αναλαμβάνει Γενικός Διευθυντής Μουσικών Συνόλων της ΕΡΤ, όμως παραιτείται τον επόμενο χρόνο. Το 1994 λαμβάνει τιμητικό διδακτορικό τίτλο από το Πανεπιστήμιο του Κεμπέκ.

Το 1994 γιορτάσθηκε πανηγυρικά στο Όσλο η υπογραφή της συμφωνίας μεταξύ Ισραηλινών και Παλαιστινίων παρουσία των Πέρες και Αραφάτ με την παρουσίαση του Μαουτχάουζεν με ερμηνεία από τη Μαρία Φαραντούρη -που στο μεταξύ έχει γίνει εθνικό τραγούδι του Ισραήλ- και του Ύμνου για την Παλαιστίνη που έγραψε ο Θεοδωράκης, ως αναγνώριση και της δικής του συμβολής στην υπόθεση της ειρήνης στην περιοχή αυτή. Επισκέπτεται επίσης την Αλγερία, Αίγυπτο, Τύνιδα, Λίβανο.

Τα επόμενα χρόνια παρουσιάζονται οι όπερές του Ηλέκτρα (1995) και Αντιγόνη (1999), ενώ παράλληλα αναπτύσσει μεγάλη δραστηριότητα στο εξωτερικό και παίρνει δυναμικά θέση σε όλα τα σημαντικά γεγονότα της εποχής (ελληνοτουρκική φιλία, σεισμοί, βομβαρδισμοί στην Γιουγκοσλαβία, Υπόθεση Οτσαλάν, πόλεμος στο Αφγανιστάν, πόλεμος στο Ιράκ κτλ.). Το 2002 παρουσιάζεται η όπερά του Λυσιστράτη, ένας αληθινός ύμνος στην Ειρήνη.

Πολιτική δραστηριότητα

Ο Μίκης Θεοδωράκης το 1974 κατέβηκε υποψήφιος με το ψηφοδέλτιο της Ενωμένης Αριστεράς, όμως δεν κατάφερε να εκλεγεί. Το 1978 μετά από πρόταση που δέχτηκε αποφάσισε να κατέβει υποψήφιος δήμαρχος Αθηνών, υποστηριζόμενος από το ΚΚΕ, χωρίς να καταφέρει να εκλεγεί. Το 1981 καταφέρνει να εκλεγεί βουλευτής στην εκλογική περιφέρεια της Βʹ Πειραιά με το ψηφοδέλτιο του ΚΚΕ, το ίδιο επανέλαβε και το 1985. Το 1990 με τη διάσπαση του ΚΚΕ και λόγω της διαφωνίας που είχε με αυτή την κατάσταση, αποφασίζει να εκλεγεί ως ανεξάρτητος συνεργαζόμενος βουλευτής με τη Νέα Δημοκρατία και διατελεί υπουργός άνευ χαρτοφυλακίου και Επικρατείας για περίπου 2,5 χρόνια.

Την 1η Δεκεμβρίου 2010 ο Μίκης Θεοδωράκης ανακοίνωσε την ίδρυση Κινήματος Ανεξάρτητων Πολιτών με την ονομασία «Σπίθα». Το Σεπτέμβριο του 2013 αποφάσισε με επιστολή του να αποστρατευτεί από τη «Σπίθα».

Το 2015, κατά την εκλογή του ΣΥΡΙΖΑ ως κυβέρνηση αρχικά διάκειται ευνοϊκά προς αυτή, αλλά στη συνέχεια της άσκησε έντονη κριτική. Στο δημοψήφισμα της 5ης Ιουλίου τάχτηκε υπέρ του όχι.

Θέσεις για το Μακεδονικό

Το 1997 ο Μίκης Θεοδωράκης είχε δηλώσει για το Μακεδονικό, πως «Το όνομα δεν έχει τόσο μεγάλη σημασία, αρκεί οι λαοί να ζήσουν ειρηνικά». Αργότερα, σε συνέντευξη του τόνισε «Εξ αντικειμένου αυτή η χώρα ωθείται προς τη βελτίωση των σχέσεων με την Ελλάδα. Γιατί λοιπόν να μην είναι δυνατή η ευόδωση των σχέσεών μας προς όλα τα επίπεδα και ό,τι προκύψει; Η Τελωνειακή Ένωση, η συνομοσπονδία κ.λπ. είναι απλώς όροι. Πάντως νομίζω ότι το θέμα της ονομασίας θα ξεπεραστεί όταν οι σχέσεις των δυο λαών φθάσουν σε τέτοιο σημείο, που το όνομα δεν θα έχει καμιά σημασία».

Ο Θεoδωράκης ήταν ένας από τους κύριους ομιλητές στο Συλλαλητήριο για την Μακεδονία στην Αθήνα, το οποίο έλαβε χώρα στις 4 Φεβρουαρίου 2018. Στον λόγο του ανέφερε πως «Η Μακεδονία είναι μία, ήταν, είναι και θα είναι πάντα ελληνική». Οι δηλώσεις συγκέντρωσαν τη στήριξη κομμάτων της βουλής, ενώ ακόμη και βουλευτές της Χρυσής Αυγής επικρότησαν τη στροφή του Μίκη Θεοδωράκη σχετικά με την ονομασία της Μακεδονίας. Ο ίδιος απάντησε ότι «Και η Χρυσή Αυγή αγαπάει την Ελλάδα, αλλά με τρόπο εριστικό». Στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ και ο Γιάννης Μπουτάρης σχολίασαν αρνητικά τις δηλώσεις του Θεοδωράκη. Επίσης, την μέρα πριν από το συλλαλητήριο ομάδα αναρχικών πέταξε μπογιές στην είσοδο του σπιτιού του και στη συνέχεια έγραψε απειλητικά μηνύματα, όπως για παράδειγμα: «Η ιστορία σου ξεκινάει από το βουνό και καταλήγει στον εθνικό βούρκο της Πλ. Συντάγματος».

Κριτική

Το 1974 έθεσε το δίλημμα «Καραμανλής ή τανκς», κάτι που συγκέντρωσε έντονη κριτική για τη χρονική στιγμή που το έπραξε. Σύμφωνα με τον ίδιο είναι παρερμηνεία διαφορετικής δήλωσής του.

Κατά τη διάρκεια της Ελληνικής οικονομικής κρίσης ο Μίκης Θεοδωράκης βρέθηκε στο επίκεντρο κριτικής από δημοσιογράφους, πολιτικούς και αναλυτές για τη πολιτική του στάση, ενώ κατηγορήθηκε για λαϊκισμό και συναισθηματικά φορτισμένους λόγους.

Αντίστοιχα, η πολιτική κίνηση «Σπίθα», της οποίας ηγήθηκε, έχει επίσης βρεθεί στο επίκεντρο έντονης κριτικής για άτοπες πολιτικές τοποθετήσεις και πολιτικό λαϊκισμό. Επιπλέον, έχουν σχολιαστεί αρνητικά και οι κομματικές προτιμήσεις-αλλαγές του Μίκη Θεοδωράκη, όπως αυτές καταγράφονται μετά τη μεταπολίτευση.

Τον Ιούνιο του 2013 με αφορμή δηλώσεις της Μαρίας Ρεπούση, είπε: «Αν είχα δύναμη, θα έλεγα στη Ρεπούση, είναι προσόν που ζεις στην Ελλάδα και είσαι Έλληνας. Αν δεν το καταλαβαίνεις πήγαινε αλλού, πήγαινε να ζήσεις στη Νιγηρία». Οι συγκεκριμένες δηλώσεις κατακρίθηκαν έντονα από μερίδα ΜΜΕ και συγγραφείς.

Το 2011 και αφού η Ελλάδα εφάρμοσε τα πρώτα μέτρα λιτότητας, το όνομα του Μίκη Θεοδωράκη συμπεριλίφθηκε σε λίστα του δημοσίου με συνταξιούχους βουλευτές, που αιτούνταν τη καταβολή αναδρομικών μισθών από το Ελληνικό κράτος. Η συγκεκριμένη κίνηση του Θεοδωράκη προκάλεσε αρνητικά σχόλια.

Ομιλία στο συλλαλητήριο για τη Μακεδονία (2018)

Η ομιλία του στο Μακεδονικό συλλαλητήριο του Ιανουάριου 2018 χαρακτηρίστηκε από τη κυβέρνηση[86] και αριστερά κόμματα ως «παραλήρημα» και «ιστορικό λάθος», που έρχεται σε πλήρη αντίθεση με τη πολιτική του στάση για το ζήτημα της ονομασίας και ταυτόχρονα φέρεται να έχει «ακροδεξιό χρώμα». Αντίθετα, υπήρξαν και ΜΜΕ που χαρακτήρισαν την ομιλία συγκλονιστική και ιστορική, ενώ εκπρόσωποι κομμάτων από τη Νέα Δημοκρατία και τη Χρυσή Αυγή, ευχαρίστησαν τον Μίκη Θεοδωράκη. Η συμμετοχή του στο συλλαλητήριο για τη Μακεδονία συνδέθηκε με αυτή στο κίνημα των «αγανακτισμένων» το 2011 και το χαιρετισμό που απηύθυνε και χαρακτηρίστηκε ως δημαγωγός.

Ο κυβερνητικός εκπρόσωπος του ΣΥΡΙΖΑ σχολίασε τη προσφώνηση που χρησιμοποίησε στην ομιλία του ο Μίκης Θεοδωράκης («αδέρφια μου ναζιστές») λέγοντας ότι: «Τέτοιες φράσεις όπως ‘Αδέρφια μου ναζιστές’ ούτε για αστείο πρέπει να λέγονται». Επίσης, κάποια ΜΜΕ καταδίκασαν τις δηλώσεις του για τη Χρυσή Αυγή και χαρακτήρισαν «ξέπλυμα» το τρόπο με τον οποίο εκφράστηκε για το νεοναζιστικό κόμμα. Ο Μίκης Θεοδωράκης από τη πλευρά του απάντησε ότι «όσοι αντιδρούν δεν μπορούν να δεχθούν ότι ένας παλιός κομμουνιστής και αριστερός είναι τόσο πατριώτης».

Η φράση του «περιφρονώ τον φασισμό σε όλες του τις μορφές, προπαντός στην πιο απατηλή και επικίνδυνη μορφή του, την αριστερόστροφη» συζητήθηκε από πολιτικούς και δημοσιογράφους με ανάμεικτα σχόλια.[109] Κόμματα της αντιπολίτευσης και κυρίως δεξιά ΜΜΕ εκφράστηκαν θετικά για τη κριτική που άσκησε στη κυβέρνηση, ενώ άλλοι έκαναν λόγο για επικίνδυνη ρητορική που συμπλέει με τη Χρυσή Αυγή και λοιπές ακροδεξιές ιδεολογίες και κατηγόρησαν τον συνθέτη ότι «ξεχνάει το πολιτικό του παρελθόν».

Αντισημιτικά σχόλια

Το 2003 διατύπωσε αμφιλεγόμενες απόψεις στη παρουσίαση του βιβλίου «Πού να βρω την ψυχή μου», όπου δήλωσε αναφορικά με τους Εβραίους: «Σήμερα μπορούμε να πούμε ότι αυτός ο μικρός λαός είναι στη ρίζα του κακού, που σημαίνει ότι η πολλή αυτογνωσία και η πολλή επιμονή κάνουν κακό».Για αυτά τα σχόλια επικρίθηκε για αντισημιτισμό. Σε ανακοίνωση του ο Μίκης Θεοδωράκης δήλωσε ότι: «Η γνώμη μου για τον ισραηλινό λαό ήταν πάντα γνωστή -όπως άλλωστε και για όλα τα θέματα- και ειλικρινά απορώ για ποιον λόγο τώρα δημιουργήθηκε τόσος θόρυβος σαν να άκουσαν κάτι για πρώτη φορά. Ίσως κάποιοι να θεώρησαν κατάλληλη γι αυτούς τη στιγμή να εξαπολύσουν επίθεση εναντίον μου».

Αντίστοιχα σε συνέντευξη του το 2011 παραδέχθηκε δημόσια ότι «είναι αντισημίτης» και πως «οι Εβραίοι ευθύνονται για την παγκόσμια οικονομική κρίση». Σε επιστολή του προς το Κεντρικό Ισραηλίτικο Συμβούλιο έκανε λόγο για φραστικό του λάθος και απολογήθηκε για τη συνέντευξη.

Το 2011 με απόφαση της προέδρου της Αυστριακής βουλής λογοκρίθηκε και οδηγήθηκε σε ματαίωση η παρουσίαση του έργου «Μαουτχάουζεν» του Έλληνα συνθέτη, στη τελετή μνήμης των θυμάτων του Ναζισμού στην αυστριακή Εθνοσυνέλευση. Συγκεκριμένα, με ανακοίνωση της η Αυστριακή βουλή αναγνώρισε τα αντισημιτικά σχόλια του Μίκη Θεοδωράκη. Ο συνθέτης απάντησε: «Θεωρώ βρώμικο σκουλήκι όποιον ξανατολμήσει να με προσβάλλει στο πιο ευαίσθητο σημείο του χαρακτήρα μου».