Δεν πρόκειται για πόλεμο μεταξύ ισοδύναμων δυνάμεων
Η απόφαση του Ισραήλ να επιτεθεί στρατιωτικά στο Ιράν δεν μπορεί να κατανοηθεί αποκομμένη από τη νέα παγκόσμια πραγματικότητα που διαμορφώθηκε μετά τη ρωσική εισβολή στην Ουκρανία και τη σφαγή της 7ης Οκτωβρίου από τη Χαμάς. Οι εξελίξεις αυτές άλλαξαν δραστικά τους στρατηγικούς υπολογισμούς. Η ρωσική επιθετικότητα, υπό την προστασία ενός ισχυρού πυρηνικού οπλοστασίου, έδειξε στην πράξη πως τα πυρηνικά όπλα λειτουργούν ως ασπίδα για αυταρχικά καθεστώτα. Παρά τις παραβιάσεις του διεθνούς δικαίου, η απειλή πυρηνικής κλιμάκωσης περιόρισε σημαντικά τη δυτική αντίδραση, καθιστώντας τη βοήθεια προς την Ουκρανία συχνά διστακτική, καθυστερημένη και αποσπασματική.
Διπλωματία στα συντρίμμια
Νέα προειδοποίηση του Ιράν: Το Ισραήλ σύντομα «δεν θα είναι πια κατοικήσιμο»
Με τον ίδιο τρόπο, η απόκτηση έστω και ενός περιορισμένου πυρηνικού οπλοστασίου από το Ιράν θα μείωνε δραστικά τα περιθώρια στρατιωτικής αντίδρασης του Ισραήλ και της Δύσης. Θα έδινε στην Τεχεράνη τη δυνατότητα να λειτουργεί επιθετικά σε συμβατικά μέτωπα, προστατευμένη από τον πυρηνικό της εκβιασμό, όπως συμβαίνει ήδη με τη Ρωσία και τη Βόρεια Κορέα. Παράλληλα, το Ισραήλ βιώνει από τον Οκτώβριο την απόλυτη κατάρρευση των κανόνων πολέμου: επιθέσεις σε αμάχους, σφαγές μπροστά στην κάμερα, απάνθρωπη προπαγάνδα. Μέσα σε αυτό το περιβάλλον, είναι αδιανόητο να αποδεχθεί πως ο βασικός στρατιωτικός πάροχος των εχθρών του – το Ιράν – μπορεί να αποκτήσει πυρηνικά όπλα χωρίς άμεσο κόστος.
Σε αντίθεση με άλλες περιπτώσεις, το Ισραήλ διαθέτει τώρα ένα μοναδικό στρατηγικό παράθυρο. Το Ιράν βρίσκεται σε εμφανή στρατιωτική αποδυνάμωση: οι πύραυλοί του αναχαιτίζονται αποτελεσματικά, οι σύμμαχοί του έχουν υποστεί βαριές ήττες, και οι κρίσιμες υποδομές του έχουν ήδη πληγεί. Δεν πρόκειται για πόλεμο μεταξύ ισοδύναμων δυνάμεων. Αυτό δεν σημαίνει ότι η ισραηλινή επιλογή είναι δίχως ρίσκο ή ότι εγγυάται μακροπρόθεσμη επιτυχία. Σημαίνει όμως ότι, με βάση τα δεδομένα, η στρατιωτική δράση του Ισραήλ κατά του πυρηνικού προγράμματος του Ιράν είναι πιο δικαιολογημένη – και πιθανώς πιο αποτελεσματική – απ’ ό,τι σε οποιαδήποτε άλλη συγκυρία της πρόσφατης ιστορίας.
