Ήθελε αυτό το ανυπόφορο κενό που κουβαλούσε μέσα του δεκαετίες ολόκληρες, να αναπληρωθεί έστω και τώρα
Από την Ευτυχία Παπούλια
Κοινωνιολόγος
Μη με απειλείς με την αγάπη. Ας περπατήσουμε απλά στη βροχή.
Billie Holiday
Εκείνος, καταξιωμένος νομικός, συγγραφέας και πολιτικός. Διανύει ήδη την όγδοη δεκαετία της ζωής του. Κουβαλώντας όμως μέσα του, τουλάχιστον μέχρι πριν λίγους μήνες, ένα κενό, ένα ανυπόφορο κενό όπως εμπιστεύτηκε ο ίδιος στους φίλους του. Κενό που άφησε πίσω της η γυναίκα της ζωής του με την οποία απόκτησε δύο αξιόλογα παιδιά και κάποια στιγμή πριν πολλά χρόνια αποφάσισαν να περπατήσουν ξεχωριστούς δρόμους. Έτσι εκείνη έφυγε από την ζωή του. Το κενό αυτό έγινε ακόμα τραγικό όταν πλέον κάθε ελπίδα για επανένωση της σχέσης τους έσβησε οριστικά και τελεσίδικα.
Πριν τρία χρόνια εκείνη έφυγε και από την ίδια την ζωή. Και πριν προλάβει να συμβιβαστεί με την “απώλεια”, μια άλλη απειλή, για την ζωή ενός από τα δύο αγαπημένα πρόσωπα που του είχαν απομείνει, έκανε την εμφάνισή της. Η απειλή αυτή ευτυχώς για όλα τα ορφανά πλέον μέλη αυτής της οικογένειας δεν πραγματοποιήθηκε, έφερε όμως πιο κοντά τους εναπομείναντες, έστω και για λίγο. Εκείνος, έπρεπε να συνεχίσει την πορεία στο λυκόφως της ζωής του εντελώς μόνος του μια και οι δεσμοί με τους δικούς του ανθρώπους είχαν διαρραγεί ανεπανόρθωτα. Ή μάλλον, όχι τελείως μόνος του. Σ’ αυτήν την διαδρομή προς ένα αναπόφευκτο και προδιαγεγραμμένο τέρμα, συμπορεύονται όλοι οι απόμαχοι της ζωής σαν τους μελλοθάνατους του Αουσβιτς, αφήνοντας πίσω τους τίτλους, αξιώματα, περγαμηνές, ίδιοι όλοι μεταξύ τους, κι αυτό είναι που κάνει την κοινή τους πορεία ως το τέλος λιγότερο οδυνηρή.
Χλωμά και ανέκφραστα πρόσωπα
Εκείνος όμως ένιωθε πως η θέση του δεν ήταν εκεί. Δεν ήταν ανάμεσα σ’ αυτά τα χλωμά και ανέκφραστα πρόσωπα στεγνά από κάθε ελπίδα, κάθε προσδοκία απ’ αυτό το λίγο πλέον κομμάτι ζωής που τους απομένει. Ήθελε αυτό το ανυπόφορο κενό που κουβαλούσε μέσα του δεκαετίες ολόκληρες, να αναπληρωθεί έστω και τώρα! Και η διαίσθησή του ήταν σύμμαχος σ’ αυτή του την επιθυμία. Ήθελε να πάρει απ’ την ζωή αυτό που στερήθηκε, μιας και οι δραστηριότητες τον πήγαν “πίσω”.
Πράγματα που δεν άξιζαν, αλλά που δεκαετίες αργότερα άξιζε κάποιος άλλος να τα πάρει. Κάποιος άλλος που θα πρόσφερε στον ίδιο αυτό που αναζητούσε για να γεμίσει το ανυπόφορο κενό που κουβαλούσε μέσα του. Κι αυτό που αναζητούσε ήταν η παρουσία μιας γυναίκας στην ζωή του. Μιας γυναίκας που όλα τα προηγούμενα χρόνια οραματιζόταν, φαντασιωνόταν και σιγά σιγά την σμίλευε στο συνειδητό του με κάθε λεπτομέρεια.
Κι όχι μόνο στην όψη, αλλά και στα χαρίσματα, ψυχικά, πνευματικά, κοινωνική συμπεριφορά, αυτοπεποίθηση ακόμα και το χαμόγελό της έπρεπε να έχει μια χάρη. Αλλά και το βλέμμα της, κυρίως αυτό! Έπρεπε να είναι εκείνο το ακαταμάχητο βλέμμα μιας γυναίκας, όπου η ωριμότητα και η νεότητα συνυπάρχουν αρμονικά στο ίδιο πρόσωπο, ένα βλέμμα που υποτάσσει και παραλύει τα αντανακλαστικά του άνδρα και περνάει σ’ αυτόν το μήνυμα πως εδώ το ερωτικό παιχνίδι δεν παίζεται με ίσους όρους, αλλά πως πρέπει αυτός να παραδοθεί χωρίς αντιστάσεις στην γοητεία της.
Εμμονή
Μια τέτοια φαντασίωση του είχε γίνει εμμονή και η βεβαιότητα πως θα την βίωνε στην ζωή που του απέμενε, τον κρατούσε όχι απλά ζωντανό αλλά και υποχρεωμένο να την αναζητήσει. Κάπου υπήρχε και τον περίμενε, όχι όμως σ’ αυτή την διαδρομή μαζί μ’ αυτό το μπουλούκι των δυσαρεστημένων που πορεύονταν προς το τέλος της ζωής τους. Έπρεπε να ξεκόψει από αυτούς, να επιστρέψει στο παρελθόν, να γυρίσει τον χρόνο πίσω… Κι εκεί, σε κάποια καμπή του δρόμου που το υπαρξιακό σκοτάδι άρχισε να πέφτει όλο και πιο πυκνό, κοντοστάθηκε, ξέμεινε πιο πίσω κι άφησε τους άλλους να προχωρούν. Ξεγέλασε τον χρόνο ή έτσι τουλάχιστον νόμισε. Έκανε αντίστροφη πορεία κι άρχισε να τρέχει στο παρελθόν…πολλές δεκαετίες πίσω. Ήταν βέβαιος πως εκείνη που αναζητούσε μια ολόκληρη ζωή ήταν υπαρκτό πλέον πρόσωπο και πως κάπου θα τον περίμενε σε αυτήν την αντίστροφη πορεία ζωής. Η διαίσθησή του δεν τον πρόδωσε.
Εκείνη… τον περίμενε σε έναν τόπο που η μνήμη αρνήθηκε να ανακαλέσει κι ο χρόνος σταμάτησε στο μηδέν. Η ζωή του άρχιζε από δω και πέρα. Όχι, δεν την άγγιξε, δεν της έπιασε το χέρι. Φοβήθηκε μήπως ήταν η φαντασίωσή του, μήπως ήταν άυλη και μια τέτοια διάψευση των προσδοκιών του δεν θα μπορούσε να αντέξει. Όμως δεν όταν η φαντασίωσή του αλλά η ενσάρκωσή της. Ωστόσο δεν την άγγιξε. Είχε διαβάσει Ρίλκε και ήξερε πως όσο πιο κοντά έρχονται δυο ερωτευμένοι τόσο το κενό ανάμεσά τους μεγαλώνει και δεν υπήρχε χώρος μέσα του για περισσότερο κενό. Απλά την κοίταξε βαθιά μέσα στα μάτια, όση ώρα μπόρεσε να αντισταθεί στο δικό της βλέμμα, ένα βλέμμα γεμάτο ειλικρίνεια και εκτίμηση στο πρόσωπό του. Κι εκείνος, καθρεφτίζονταν στα μάτια της κι έβλεπε μέσα σ’ αυτά το είδωλο της εφηβείας του. Τον εαυτό του πολλά, πολλά χρόνια πίσω.
… εισβολή
Ήταν η πρώτη φορά που χαμογέλασε από τότε που το διαζύγιο, ο θάνατος της γυναίκας του, η δοκιμασία του γιου του αλλά και η πολεμική που δεχόταν για τις ιδέες του, σκίασαν το πρόσωπό του. Όμως η ‘εισβολή’ αυτής της γυναίκας στην ζωή του ήταν αρκετή για να αναπληρώσει αυτό το έλλειμα.
Θα μπορούσε αυτή η ιστορία να είναι μια απ’ τις χιλιάδες που με πολλές παραλλαγές, είτε ως ανάγνωσμα, είτε ως σενάριο αισθηματικής ταινίας γεμίζουν τις συναισθηματικά άγονες ψυχές των ανθρώπων της εποχής μας ή ακόμα και τις σελίδες των σκανδαλοθηρικών εντύπων. Το στοιχείο που εξάπτει την περιέργεια εδώ, είναι τι μπορεί να συνδέει δυο ανθρώπους με μεγάλη διαφορά ηλικίας. Όχι, δεν είναι έρωτας αυτό. Είναι κάτι διαφορετικό, κάτι ανώτερο, κάτι πιο υγιές… Είναι η βαθιά εκτίμηση δυο ανθρώπων που γνωρίζουν πολύ καλά τι προσφέρει ο ένας στον άλλο. Και επειδή οι ήρωες της ιστορίας μας είναι επώνυμοι και καταξιωμένοι, ο καθένας στον χώρο του, έδωσαν τις απαραίτητες απαντήσεις στους κακόπιστους που αναζητούσαν σ’ αυτήν τη σχέση σκάνδαλα, σκοπιμότητες, υστεροβουλία ή και υποκρισία απ’ την μια ή την άλλη πλευρά. Έτσι έκλεισαν στόματα κι άφησαν οι σκανδαλοθήρες τα μολύβια τους κάτω.
Απέραντο κενό
“Υπήρχε ένα απέραντο κενό μέσα μου”, εξομολογήθηκε εκείνος στους φίλους του ‘που η σύντροφός μου το γέμισε… Είμαι πολύ τυχερός που την έχω γνωρίσει… Μόλις την είδα για πρώτη φορά είπα αυτή η γυναίκα αξίζει να της δώσει ένας άνδρας τα πάντα… Είναι μια σχέση που δεν ξέρουμε πού θα οδηγήσει. Πάντως δεν πρόκειται να οδηγήσει σε μια διακοπή”. Κι έχει μεγάλη βαρύτητα αυτή η βεβαιότητα να διατυπώνεται από έναν ώριμο άντρα με σκληρές ιδεολογικές απόψεις που δεν τρέφει αυταπάτες.
Τι γοήτευσε όμως εκείνη απ’ τον σύντροφό της; Πολλά, όπως είπε, που δεν χρειάζεται να τα αναφέρει. Εκείνο όμως που διευκρίνισε σε άλλη δήλωσή της είναι ότι όλο αυτό που συμβαίνει είναι αληθινό. Και πως αυτό που την έφερε κοντά σ’ εκείνον και δεν το ομολογεί είναι ίσως η αναπλήρωση κι ενός δικού της κενού από έναν άνδρα, έναν πατέρα, έναν σύντροφο, που ίσως πέρασαν απ’ την ζωή της και ποτέ τους δεν της απέδωσαν τον σεβασμό που της αξίζει.
Έναν σεβασμό που αξίζει σε κάθε γυναίκα από κάθε άνδρα. Και που η γενιά των millenians αρνείται επιδεικτικά να τον προσφέρει. Κι όσο οι νέοι επιμένουν να αγνοούν την αξία της γυναίκας, ας αφήσουν αυτό το δικαίωμα σε κάποιους μεγαλύτερους να προσφέρουν όσα έχουν, έστω κι αν μοιάζει ασύμβατο με τα ήθη της κοινωνίας μας… Εμείς πάντως στους πρωταγωνιστές αυτής της ιστορίας ευχόμαστε… χρόνια, πολλά πολλά. Αλλά και σε μας…τους υπόλοιπους καλή χρονιά, γεμάτη συναισθήματα…
