του Μίμη Νάτσιου «Ο Επιφανής Πολίτης» Ο Αργεντινός συγγραφέας Ντανιέλ Μοντοβάνι, ο οποίος ζει στη Βαρκελώνη, βραβεύεται με το Νόμπελ Λογοτεχνίας και εν συνεχεία αρχίζει να βομβαρδίζεται από προσκλήσεις από όλο τον κόσμο, τις οποίες και απορρίπτει. Παρότι αρνείται αρχικά, τελικά αποδέχεται μία εξ αυτών: να ταξιδέψει στη γενέτειρά του, της οποίας ο Δήμαρχος […]
ΔΡΑΜΑΤΙΚΗ ΚΟΜΕΝΤΙ, ΣΚΗΝΟΘΕΣΙΑ: GASTON DUPRAT, MARIANO COHN/ ΣΕΝΑΡΙΟ: ANDRES DUPRAT ΠΑΙΖΟΥΝ: OSCAR MARTINEZ, DADY BRIEVA, ANDREA FRIGERIO ΠΑΡΑΓΩΓΗΣ: ΙΣΠΑΝΙΑ/ ΑΡΓΕΝΤΙΝΗ
του Μίμη Νάτσιου
«Ο Επιφανής Πολίτης»
Ο Αργεντινός συγγραφέας Ντανιέλ Μοντοβάνι, ο οποίος ζει στη Βαρκελώνη, βραβεύεται με το Νόμπελ Λογοτεχνίας και εν συνεχεία αρχίζει να βομβαρδίζεται από προσκλήσεις από όλο τον κόσμο, τις οποίες και απορρίπτει. Παρότι αρνείται αρχικά, τελικά αποδέχεται μία εξ αυτών: να ταξιδέψει στη γενέτειρά του, της οποίας ο Δήμαρχος θέλει να τον τιμήσει ως επιφανή πολίτη. Ωστόσο, σαράντα χρόνια μετά τη φυγή του, το Σάλας είναι γεμάτο εκπλήξεις για τον διάσημο συγγραφέα.
Στο αεροδρόμιο του Μπουένος Άιρες τον παραλαμβάνει ένας ανεκδιήγητος οδηγός με ένα σαράβαλο, το οποίο τους αφήνει στη μέση του πουθενά, η πρώην κοπέλα του είναι πλέον παντρεμένη με έναν παιδικό του φίλο, ο ίδιος μένει σε ένα φθηνό ξενοδοχείο και συμμετέχει σε μια σειρά από αστείες εκδηλώσεις, ενώ κάποιοι κάτοικοι της πόλης -την οποία έχει χρησιμοποιήσει ως σκηνικό σε όλες τις ιστορίες του- δεν θα είναι τόσο εύκολοι στη διαχείριση, όσο ήταν οι χαρακτήρες των βιβλίων του.
Η αφήγηση της ιστορίας ακολουθεί μια πολύ απλή διαδρομή, χωρισμένη σε κεφάλαια βιβλίου, ενώ οι Ντουπρά και Κοέν διανθίζουν αυτή τη διαδρομή με αρκετές κωμικές ανάσες. Το σκηνοθετικό δίδυμο (του βραβευμένου «The Man Next Door») χρησιμοποιεί το Σάλας και τους ανθρώπους του ως καμβά για την ιστορία, όπως το χρησιμοποίησε ο ήρωας στα βιβλία του. Όλο το βάρος πέφτει, λοιπόν, πάνω στον συγγραφέα, που υποδύεται ο εξαιρετικός Όσκαρ Μαρτίνεζ («Ιστορίες για Αγρίους»), ο οποίος βραβεύτηκε για την ερμηνεία του στο Φεστιβάλ Βενετίας.
Ο Μοντοβάνι από απόμακρος παρατηρητής του Σάλας μπαίνει μέσα στην ιστορία, συγκρούεται με τη νοοτροπία της γενέτειράς του και με το παρελθόν του. Ισορροπεί ανάμεσα στις συνήθειες, στις αρχές του και στο γεγονός ότι είναι και αυτός ένας πολίτης του Σάλας, έστω και αν στην πορεία έγινε επιφανής. Γεγονότα, πρόσωπα, χαρακτήρες και πραγματικότητα δένουν όμορφα σε αυτή την ταινία, που καταλήγει σε ένα απροσδόκητο τέλος. Προλαβαίνετε ακόμη να τη δείτε. Σπεύσατε!
«Life»
ΕΠΙΣΤΗΜΟΝΙΚΗΣ ΦΑΝΤΑΣΙΑΣ, 117’/ ΣΚΗΝΟΘΕΣΙΑ: DANIEL ESPINOSA / ΣΕΝΑΡΙΟ: RHETT REESE, PAUL WERNICK ΠΑΙΖΟΥΝ: JAKE GYLLENHAAL, REBECCA FERGUSON, RYAN REYNOLDS/ΧΩΡΑ ΠΑΡΑΓΩΓΗΣ: ΗΠΑ
Έξι επιστήμονες διαφορετικών ειδικοτήτων και εθνικοτήτων στελεχώνουν την ομάδα του διεθνούς διαστημικού σταθμού ISS, που έχει ως αποστολή να μελετήσει σημάδια ζωής στον πλανήτη Άρη. Αρχικά υπάρχει ενθουσιασμός όχι μόνο στον σταθμό, αλλά και στη Γη, καθώς βρίσκουν ένα πλάσμα, το οποίο βαφτίζουν Κάλβιν. Ο ενθουσιασμός δίνει, όμως, γρήγορα τη θέση του στον τρόμο, όταν διαπιστώνουν ότι το νέο είδος ζωής που ανακάλυψαν όχι μόνο αναπτύσσεται ταχύτατα, αλλά απειλεί τη δική τους ζωή και πιθανώς και το μέλλον της ανθρωπότητας. Έτσι αρχίζει μια καταδίωξη, με απροσδόκητη κατάληξη.
Άλλη μια ταινία επιστημονικής φαντασίας; Η αλήθεια είναι ότι αυτές οι ταινίες έχουν αρχίσει να κουράζουν όσους δεν είμαστε fan του είδους. Εδώ, ο Ντάνιελ Εσπινόζα («Το Κρησφύγετο», «Child 44») κάνει φιλότιμες προσπάθειες για να διαφοροποιηθεί από τις mainstream ταινίες: θυσιάζει πολύ νωρίς στην πλοκή πρωτοκλασάτα μέλη του καστ και προσπαθεί να αποδώσει πολύ ρεαλιστικά -με τη συνεργασία ειδικών- τις συνθήκες έλλειψης βαρύτητας.
Έτσι βλέπουμε ένα άτομο με κινητικές δυσκολίες να πετά σαν πουλί -όπως λέει ο ίδιος- μέσα στον σταθμό, βλέπουμε τα δάκρυα και το αίμα να αιωρούνται μέσα στον κλειστοφοβικό σταθμό, αλλά και πως δείχνουν οι σκηνές καταδίωξης και τα πτώματα σε συνθήκες έλλειψης βαρύτητας! Από αυτή την άποψη έχουμε προχωρήσει ένα βήμα μπροστά. Με το φωτογενές, ταλαντούχο καστ και τους χαρακτήρες δεν αξίζει να ασχοληθεί κανείς περισσότερο, μιας και δεν ασχολήθηκε ιδιαίτερα ούτε ο σκηνοθέτης ούτε οι σεναριογράφοι.
Το «Life» διατηρεί, όμως, μέχρι τέλους την αγωνία για την τύχη των ηρώων και καταφέρνει να είναι μια ενδιαφέρουσα ταινία. Δεν αποτελεί τομή, δεν είναι ούτε «Alien», ούτε “Gravity”, δημιουργεί, όμως, μια καθηλωτική ατμόσφαιρα σε μια ιστορία που εκπλήσσει με το αναπάντεχο τέλος της. Βγαίνοντας από την αίθουσα ο θεατής αναρωτιέται γιατί αναζητούμε με τόσο πάθος την εξωγήινη ζωή; Και μέχρι που μπορεί να φτάσει μια μορφή ζωής -εξωγήινη ή γήινη- για να επιβιώσει; Και μόνο για αυτά τα ερωτήματα αξίζει το χρήμα και τον χρόνο, ακόμη και αν δεν είστε φανατικοί της επιστημονικής φαντασίας.
