Τι αλλάζει
Αυξημένη αυτονομία στη διαχείριση της ετήσιας άδειας φέρνει η νέα διάταξη που περιλαμβάνεται στο επικείμενο εργασιακό νομοσχέδιο, το οποίο αναμένεται να εγκριθεί τη Δευτέρα από το Υπουργικό Συμβούλιο. Με τις προβλεπόμενες ρυθμίσεις, παρέχεται πλέον η δυνατότητα στους εργαζόμενους να κατανέμουν την άδεια αναψυχής τους σε περισσότερες από μία περιόδους – τη λεγόμενη «σπαστή» άδεια – έπειτα από συμφωνία με τον εργοδότη. Μέχρι σήμερα, η κατάτμηση της άδειας επιτρεπόταν μόνο κατ’ εξαίρεση και υπό αυστηρές προϋποθέσεις. Συγκεκριμένα, προβλεπόταν η χορήγηση σε δύο περιόδους, εκ των οποίων η μία έπρεπε να περιλαμβάνει τουλάχιστον 12 εργάσιμες ημέρες (επί εξαημέρου) ή 10 (επί πενθημέρου), κατόπιν έγγραφης αίτησης του εργαζομένου. Ωστόσο, στην πράξη, οι περισσότερες επιχειρήσεις χορηγούν μαζικά την άδεια τον Αύγουστο, οπότε υπολειτουργούν.
Με τη νέα ρύθμιση, αίρονται οι περιορισμοί και εισάγεται ένα ευέλικτο πλαίσιο που επιτρέπει στον εργαζόμενο να προσαρμόζει την άδειά του στις προσωπικές του ανάγκες, κατόπιν συνεννόησης με τον εργοδότη. Η διάταξη αναμένεται να ενισχύσει τη δυνατότητα ισορροπίας μεταξύ προσωπικής ζωής και εργασίας. Ωστόσο, η ελευθερία αυτή μπορεί να περιοριστεί στην πράξη, εάν ο εργοδότης επικαλεστεί αυξημένο φόρτο εργασίας.
Οι πάγιες υποχρεώσεις των εργοδοτών
Όπως επισημαίνει ο εργατολόγος Γιάννης Καρούζος, οι βασικές ρυθμίσεις για τη χορήγηση άδειας παραμένουν ως έχουν:
-
Ο εργοδότης οφείλει να ικανοποιήσει το αίτημα του εργαζομένου εντός δύο μηνών από την υποβολή του.
-
Η κανονική άδεια πρέπει να εξαντλείται έως το τέλος Μαρτίου του επόμενου έτους.
-
Ο εργαζόμενος δικαιούται άδεια με αποδοχές από το πρώτο έτος εργασίας, αναλογικά με το χρόνο απασχόλησης.
Η ετήσια άδεια για πλήρες δωδεκάμηνο ανέρχεται σε 20 εργάσιμες ημέρες επί πενθημέρου και 24 επί εξαημέρου. Από το τρίτο έτος και μετά, επαυξάνεται σταδιακά κατά μία ημέρα ετησίως, μέχρι τις 22 ημέρες για πενθήμερη και τις 26 ημέρες για εξαήμερη εργασία. Η μεταρρύθμιση αυτή αντανακλά τη μετάβαση προς ένα σύγχρονο μοντέλο εργασιακών σχέσεων, όπου η ευελιξία και η προσωπική ελευθερία στον καθορισμό του χρόνου ανάπαυσης αποκτούν όλο και μεγαλύτερη σημασία. Η τελική εφαρμογή, ωστόσο, θα εξαρτηθεί από το πνεύμα συνεργασίας μεταξύ εργοδότη και εργαζομένου.
