Το περπάτημα έχει αποκτήσει τα τελευταία χρόνια τον χαρακτήρα μιας «έξυπνης άσκησης», με εκατομμύρια ανθρώπους να παρακολουθούν φανατικά τον αριθμό των βημάτων που κάνουν καθημερινά μέσω κινητών και έξυπνων ρολογιών. Το όριο των 10.000 βημάτων έχει σχεδόν αγιοποιηθεί. Όμως, όπως εξηγεί ο πρώην αθλίατρος Christian Daulouède, αυτή η φαινομενικά αθώα ρουτίνα είναι μάλλον ένας παρεξηγημένος αριθμός παρά εγγύηση καλής φυσικής κατάστασης. Ο Daulouède, που υπηρέτησε επί χρόνια στον χώρο της αθλητιατρικής στο Μπορντό, αποδομεί τον «μαγικό» αριθμό, αποκαλύπτοντας ότι πρόκειται για προϊόν εμπορικής καμπάνιας της δεκαετίας του ’60 στην Ιαπωνία – κι όχι για επιστημονική οδηγία. Όπως λέει χαρακτηριστικά, «αν νομίζετε ότι 10.000 χαλαρά βήματα αρκούν, καλύτερα να μαζεύετε μαργαρίτες». Το ζήτημα δεν είναι η ποσότητα, αλλά η ποιότητα του περπατήματος. Ο ρυθμός, η ένταση και οι εναλλαγές στο ανάγλυφο είναι αυτά που πραγματικά μετρούν. Μελέτες δείχνουν ότι τα ουσιαστικά οφέλη στην υγεία αρχίζουν από τα 15.000 βήματα ημερησίως – και μάλιστα, όταν αυτά περιλαμβάνουν αυξομειώσεις καρδιακού ρυθμού και απαιτούν προσπάθεια.
Ο γιατρός προτείνει τον «βηματισμό του κυνηγού» – γρήγορο, ανηφορικό, με διακοπές και επανεκκινήσεις. Ένα βάδισμα που ιδρώνει και λαχανιάζει. Και ναι, αυτό μπορεί να μοιραστεί μέσα στη μέρα. Στον αντίποδα, το αργό βάδισμα, παρότι δεν ενισχύει τη φυσική κατάσταση, αναγνωρίζεται ως ευεργετικό για την ψυχική υγεία. Από τον Νίτσε μέχρι τον Κίρκεγκορ, η πεζοπορία ήταν εργαλείο σκέψης. Ο ίδιος ο Daulouède χαμογελά λέγοντας: «Οι άνθρωποι που περπατούν σκέφτονται καλύτερα. Αλλά για φυσική κατάσταση, χρειάζονται άλλα… βήματα». Όσο για τις σύγχρονες τάσεις, όπως η σκανδιναβική βάδιση με μπαστούνια, ο αθλίατρος είναι ξεκάθαρος: «Μπορεί να δείχνει εντυπωσιακή, αλλά δεν προσφέρει επιπλέον όφελος». Η ουσία, λοιπόν, δεν είναι απλώς να μετράμε βήματα – αλλά να μετρά το περπάτημά μας για την υγεία μας.
