Πύρρος Δήμας - Αφροδίτη Σκαφίδα: Μίλησε για τα χρόνια στην Αλβανία, τον πρωταθλητισμό, τη σύζυγό του που έφυγε από τη ζωή, τη νέα αρχή με την Αφροδίτη Σκαφίδα και το μωρό που περιμένουν
Ο Πύρρος Δήμας θυμήθηκε τα πρώτα χρόνια που ζούσε στην Αλβανία και τις πιο έντονες στιγμές που βίωσε στον πρωταθλητισμό. Στη συνέντευξη που έδωσε στην εκπομπή «EQ», ο χρυσός ολυμπιονίκης αναφέρθηκε και στα τέσσερα παιδιά του, αλλά και για τον ερχομό του πέμπτου, του με τη σύντροφό του, Αφροδίτη Σκαφίδα. «Μεγάλωσα στη Χειμάρρα από εννιά μηνών μέχρι έξι χρονών. Μετά με πήραν οι γονείς μου στα Τίρανα… Οι γιαγιάδες και οι παππούδες μου μιλούσαν μόνο ελληνικά, αυτό μας κράτησε. Μετά που μπήκε η ασπρόμαυρη τηλεόραση, στην οποία πιάναμε μόνο ΕΤ1 και ΕΤ2 και αυτό μας κράτησε. Πολλοί Αλβανοί που ήρθαν να μας αλλάξουν, μάθανε την ελληνική γλώσσα από την τηλεόραση, και τη μάθανε καλύτερα από εμάς.
Απαγορεύανε στον κόσμο να λένε ότι είναι Έλληνες, να μιλάνε ελληνικά, να κάνουν το σταυρό τους. Όλοι ξέρανε ότι είμαι από τη Χειμάρα γι’ αυτό με φωνάζανε Γκρέκο μασκαρά, οι φίλοι μου δε με ενοχλούσε γιατί το λέγανε χαϊδευτικά, η δασκάλα μου ή κάποιος άλλος με ενοχλούσε γιατί το λέγανε κοροϊδευτικά. Σαν παιδί αυτό με πλήγωνε, όπως και όταν ήρθα εδώ με πλήγωνε που με φωνάζανε “Αλβανέ”. Τώρα γελάω. Το 1988 που ήρθα πρώτη φορά στην Ελλάδα, δε κοιμήθηκα έβλεπα τα πάντα στον δρόμο, και ήταν όλα πολύ όμορφο. Η Ελλάδα είμαστε το καλύτερο μέρος του κόσμου. Με τη δουλειά μου έχω γυρίσει όλο τον κόσμο, νιώθω πολίτης του κόσμου, αλλά σαν την Ελλάδα δεν είναι πουθενά. Σαν πολίτες όμως πρέπει να σκεπτόμαστε λίγο περισσότερο για το κοινό καλό».
Η σύζυγός του που έφυγε από τη ζωή
Ο Πύρρος Δήμας είπε στην πορεία της συνέντευξης: «Απέκτησα παιδί, έκανα οικογένεια και σκεφτόμουν ότι αφού φεύγω και θα χάσω τόσες στιγμές από τα παιδιά μου, τουλάχιστον να φύγω και να το κάνω σωστά. Με την Αναστασία γνωριστήκαμε το 1992, τον Μάρτιο του 1994 παντρευτήκαμε, η Ελένη Γεννήθηκε Ιούνιο του 1995, το 1998 γεννήθηκε ο Βίκτωρας, η Μαρία το 2000 και ο Νικόλας ήρθε πολύ μετά, το 2009, κάναμε τέσσερα παιδιά, ζωή να έχουν. Μέχρι το 2004 υποχρεωτικά έλειπα πάρα πολύ. Το καλό είναι ότι μετά το 2001 ήμουν Αθήνα… Με την Ελένη έχασα πολλές στιγμές. Με τον Βίκτωρα όχι τόσες.
Τον είχα πάρει και σε μια προετοιμασία στο Λουτράκι, το 2001. Η άρση βαρών είναι απογοήτευση, κούραση, πόνος, αλλά μετά έρχεται το μετάλλιο και τα ξεχνάς όλα. Στον Νικόλα δεν άρεσε καθόλου η Αμερική. Ήθελε να γυρίσουμε πίσω. Είπα στους Αμερικάνους ότι πρέπει να φύγω γιατί ο γιος μου δε μπορεί να προσαρμοστεί και μου είπαν ότι μπορώ να δουλεύω από την Ελλάδα με zoom… Προτεραιότητα έχουν τα παιδιά μας και μετά όλα τα άλλα. Τώρα περιμένω ένα πέμπτο παιδάκι. Η ζωή συνεχίζεται, χωρίς να ξεχνάμε. Πολλές φορές ακούγονται κουβέντες που σε πληγώνουν».
Η νέα αρχή με την Αφροδίτη Σκαφίδα
Ο Πύρρος Δήμας συνέχισε για την προσωπική του ζωή: «Δεν ξεχνάς ποτέ έναν άνθρωπο που έχεις φτιάξει μια ζωή και έχεις κάνει μαζί του τόσα πράγματα. Αλλά η ζωή συνεχίζεται. Γνωρίζεις κάποιους άλλους ανθρώπους και σε κάνουν πάλι να γελάς. Πολύ σημαντικό. Σε κάνουν να νιώθεις ότι έχεις το δικαίωμα να συνεχίσεις τη ζωή σου. Περιμένουμε λοιπόν ένα πέμπτο παιδάκι, να είναι καλά, αυτό είναι το βασικό, να είναι υγιή και να είμαστε κι εμείς για να είμαστε δίπλα του…
Η Αφροδίτη με έκανε να χαμογελάσω ξανά. Είναι ένας άνθρωπος πολύ ζεστός, πολύ γλυκός, έχει πολλή αγάπη μέσα της. Δεν είναι εύκολο να βρεις έναν άνθρωπο να σε καταλαβαίνει και να τον καταλαβαίνεις. Είμαι χαρούμενος, με κάνει χαρούμενο. Έλεγα ότι δεν υπάρχει περίπτωση να βρω έναν άνθρωπο να με καταλάβει, να καταλάβει πως αισθάνομαι και πως νιώθω. Δεν είναι καθόλου εύκολο να βρεις τον άνθρωπό σου.
Είχα απογοητευτεί. Ήρθε σε μια πολύ δύσκολη στιγμή της ζωής μου, είχα χάσει τη μητέρα μου τότε. Την ήξερα σαν αθλήτρια, εποχές 2000 περνούσα από μπροστά της, για να πάω να δω τον κουμπάρο μου, έπρεπε να περιμένω να κάνει το άλμα και να προχωρήσω. Την έβλεπα, αλλά δεν την έβλεπα. Δε μιλήσαμε ποτέ, δεν χαιρετηθήκαμε ποτέ και γνωριστήκαμε πολύ αργότερα. Εκεί που δεν το περιμένεις… Από τη πρώτη στιγμή, από τη πρώτη ματιά…»
