Οι μεν και οι... δε
Από την Ευτυχία Παπούλια
Κοινωνιολόγος
Για να πετύχεις περισσότερα από το μέσο άνθρωπο, πρέπει να δουλέψεις πιο πολύ και πιο σκληρά από το μέσο άνθρωπο.
Bryan Tracy
Υπάρχουν δύο μεγάλες κατηγορίες νέων, κυρίως, ανθρώπων. Αυτοί που θέλουν να εργαστούν και φυσικά εργάζονται, όχι πάντα με τις καλύτερες συνθήκες και αυτοί που δεν θέλουν να εργαστούν και εφευρίσκουν πολλούς λόγους για να μην το κάνουν. Οι ‘εργαζόμενοι’ αυτής της κατηγορίας συμπεριφέρονται κατά τον ίδιο τρόπο: Είτε δεν προσέρχονται καν σε προσυμφωνημένα ραντεβού για συνέντευξη, είτε όταν προσληφθούν ανακαλύπτουν πως δεν ήταν η εργασία όπως την φαντάζονταν και αναζητούν ερείσματα για να αποχωρήσουν. Αν μάλιστα κατορθώσουν να εξασφαλίσουν και την απόλυσή τους, καθώς πολλοί συνάπτουν μια σχέση εργασίας επιδιώκοντας συνειδητά τη λήξη για να καταφύγουν στο Ταμείο Ανεργίας, τότε… όλα καλά.
Για τα προβλήματα που αυτή η συμπεριφορά – μάστιγα πλέον της κοινωνίας – δημιουργεί στους εργοδότες που αναζητούν νέους εργαζόμενους για να επεκτείνουν τις δραστηριότητές τους αλλά και στους μέχρι πρότινος συναδέλφους που καλούνται να αλλάζουν μόνιμα προγραμματισμό, ούτε λόγος. Πολιτικοί, ΜΜΕ, blogs, πολίτες, όλοι μιλούν για τον εργαζόμενο που παλεύει, αλλά πέφτει θύμα στυγνής εκμετάλλευσης από το κεφάλαιο. Πώς επιβιώνουν πράγματι οι νέοι αυτής της κατηγορίας ‘εργαζομένων’; Μα φυσικά ζουν εις βάρος των γονιών τους, έμμεσα όμως και εις βάρος των πραγματικά εργαζομένων, οι οποίοι χρηματοδοτούν με τους φόρους και τις εισφορές τους το Ταμείο Ανεργίας.
H… Μεγάλη Παραίτηση
Κάπως έτσι βρήκε έδαφος και η “Μεγάλη Παραίτηση”, μία νέα φιλοσοφία ζωής που εξαπλώνεται και που εξωθεί τους νέους, είτε να παραιτούνται απο μια εργασία, είτε να μην την αποδέχονται καν όταν αυτή δεν ικανοποιεί απόλυτα όλες τις απαιτήσεις τους και τις ανάγκες τους – οικονομικές, ηθικές, ψυχολογικές, συναισθηματικές – κι’ ό,τι άλλο δυστυχώς ενισχύει αυτήν την σύμφυτη άλλωστε με την ανθρώπινη φύση τάση του ανθρώπου για παραίτηση απο κάθε δραστηριότητα.
Μια τάση που χρειάζεται μια εσωτερική για τον καθένα επανάσταση για να καταπολεμηθεί πριν κάποιος διεκδικήσει τα δικαιώματα που του αναλογούν στο εργασιακό γίγνεσθαι. ‘Οχι εκείνα τα δικαιώματα που του δίνει η Εργατική Νομοθεσία αλλά εκείνα που του δίνει η ουσιαστική αξία για εργασία και μένει να αποδειχτούν στην πράξη και να αξιολογηθούν απ’ την εργοδοσία. Η σχολαστική προστασία των δικαιωμάτων του εργαζόμενου κυρίως απ’ τα συνδικαλιστικά όργανα και οι δυναμικές πολλές φορές παρεμβάσεις τους, περιορίζουν το δικαίωμα των ικανότερων να αγνοήσουν τους περιορισμούς των δικαιωμάτων τους, όταν ετσι μπορούν να κάνουν ενα άλμα μπροστά, να κερδίσουν περισσότερα οι ίδιοι αλλά και οι εργοδότες.
Περί Ρόδου
Αυτή η ενορχηστρωμένη επίθεση στον εργοδότη του σερβιτόρου του beach bar της Ρόδου από ΜΜΕ και εργατικά σωματεία παραβιάζει με τον πιο προκλητικό τρόπο ακριβώς το δικαίωμα αυτού του εργαζόμενου να περιφρονήσει την προστασία της νομοθεσίας από την ‘εκμετάλλευση’ της εργοδοσίας, να αγνοήσει τα ωράρια, την προσωπική του αξιοπρέπεια μόνο και μόνο επειδή θέλει να κερδίσει περισσότερα χρήματα πετώντας στο καλάθι αχρήστων όλα τα δικαιώματα του, εφόσον βέβαια δεν νιώθει ο ίδιος και οι συνάδελφοί του κάποιον εξαναγκασμό. Γι’ αυτό εξέδωσαν μάλιστα και σχετική ανακοίνωση. Οοοοχι, είπαν οι συνδικαλιστές. Εξαναγκάστηκαν και γι’ αυτό!
Όσοι δραστηριοποιούνται σε εποχικές εργασίες όπως ο τουρισμός στα νησιά απ’ όπου προσδοκούν σημαντικές απολαβές, δεν έχουν την πολυτέλεια ούτε την δυνατότητα να απαιτήσουν ιδανικές συνθήκες εργασίας, αυστηρή τήρηση ωραρίου και επίκληση όλων των νόμιμων δικαιωμάτων τους.
Δκαιώματα
Κάτι που φυσικά μπορεί να συμβαίνει ύστερα από προφορική συμφωνία με τον εργοδότη εκ των προτέρων ή μετέπειτα, κάτι που μπορεί να επιδέχεται μια έξτρα αμοιβή ή και όχι, ανάλογα με τις οικονομικές δυνατότητες της επιχείρησης. Και κανείς εργαζόμενος δεν έχει το “ηθικό δικαίωμα” να καταγγέλλει τον εργοδότη του εκ των υστέρων για εκμετάλλευση και εξαναγκασμό σε πρόσθετη εργασία όταν ο ίδιος προφορικά έχει αποδεχτεί τους όρους συνεργασίας. Αυτό όμως που πρέπει να καταλάβουν όλοι οι εργαζόμενοι, είναι οτι αυτή η προσήλωση μόνο στα δικαιώματά τους, τελικά αποβαίνει εις βάρος τους…
Περιορίζει τις οικονομικές απαιτήσεις τους στα όρια των συμβάσεων και δεν δίνει την δυνατότητα σε όσους το επιθυμούν να αγνοήσουν τους περιορισμούς, που στην σημερινή εποχή ειναι απηρχαιωμένοι και απο καμία “εκμετάλλευση” δεν τους προστατεύουν.
Το μόνο δικαίωμα που οι εργαζόμενοι δεν έχουν… δικαίωμα να απεμπολήσουν για να κερδίσουν περισσότερα χρήματα, τόσο οι ίδιοι όσο και οι εργοδότες τους, είναι αυτό της Κοινωνικής Ασφάλισης. Οι εργαζόμενοι που συνωμοτούν με τον εργοδότη στην ανασφάλιστη εργασία δεν σέβονται οι ίδιοι τον εαυτό τους και κάποια στιγμή δεν θα σεβαστεί ο εργοδότης ούτε και τους ίδιους. Η Κοινωνική Ασφάλιση είναι μια προτεραιότητα στο βαθμό που αντί να κάθεται κάποιος άνεργος μέχρι να βρει την κατάλληλη εργασία αξίζει να κάνει μια οποιαδήποτε αλλη με πολύ μικρές αποδοχές μόνο και μόνο για να εξασφαλίσει και να διατηρεί αυτό το πλεονέκτημα που είναι ταυτόχρονα και μια επένδυση για το μέλλον…
