Ο πατέρας που έτρεχε με τον τετραπληγικό γιο του: Η ιστορία του Ντικ Χόιτ
Ο Ντικ Χόιτ, υπήρξε ένα πρόσωπο που είχε μπει σε κάθε σπίτι και κυρίως, στις καρδιές όσων τον είχαν δει έστω και μια φορά. Συμμετείχε με περίσσεια δύναμη σε αγώνες δρόμου σε όλη την Αμερική σπρώχνοντας το γιο του Ρικ ο οποίος βρισκόταν σε αναπηρικό καροτσάκι.Ο Ντικ έφυγε από τη ζωή στις 18 Μαρτίου 2021 σε ηλικία 80 ετών με αιτία θανάτου καρδιακή ανεπάρκεια ενώ το δυσάρεστο αυτό γεγονός ανακοινώθηκε από την Αθλητική Ένωση της Βοστώνης, η οποία διοργανώνει τον Μαραθώνιο της Βοστώνης.
Dick Hoyt, who became a local hero for pushing his son Rick in the #BostonMarathon for more than three decades, has died. https://t.co/3iDYsxeLqH pic.twitter.com/rLErr4w41b
— WCVB-TV Boston (@WCVB) March 17, 2021
Ο Ντικ Χόιτ γεννήθηκε την πρώτη του Ιουνίου το 1940 στο Γουίντσεστερ της Μασαχουσέτης. Ο πατέρας του ήταν πωλητής μεταχειρισμένων αυτοκινήτων και η μητέρα του ασχολούνταν με το σπίτι. Και οι δυο τον μεγάλωσαν με αγάπη. Το 1961 παντρεύτηκε την αγαπημένη του, Τζούντι Λέιτον, αμέσως μετά την αποφοίτησή τους. Υπηρέτησε στην Εθνική Φρουρά Στρατού και στην Αεροπορική Εθνοφρουρά για 37 χρόνια. Αφού έγινε γνωστός για τα επιτεύγματά του και του γιου του Ρικ στους αγώνες, ξεκίνησε μια καριέρα ως motivational speaker, δίνοντας έως και 100 ομιλίες το χρόνο.
Dick Hoyt, the runner who became well known for competing in the Boston Marathon (32 times) and other races while pushing his son, Rick, in a wheelchair, passed away one year ago today.
"Dad, when I`m running, it feels like I`m not even handicapped."#RIP pic.twitter.com/cD7vIyCao3
— Only In Boston (@OnlyInBOS) March 17, 2022
Λίγα λόγια για τον Ρικ Χόιτ
Ο Ρικ Χόιτ, ο γιος του Ντικ, γεννήθηκε το 1962, τετραπληγικός με εγκεφαλική παράλυση επομένως δεν μπορούσε ούτε να κινηθεί, ούτε όμως να μιλήσει. Με τη βοήθεια της τεχνολογίας, σαν δώρο, το 1972, μηχανικοί στο Πανεπιστήμιο Tufts κατασκεύασαν έναν υπολογιστή που επέτρεπε στον Ρικ να επικοινωνεί επιλέγοντας γράμματα με ένα μόνο άγγιγμα του κεφαλιού του. Τα πρώτα του λόγια ήταν «Go Bruins» -μια ομάδα χόκεϊ των ΗΠΑ-, αποκαλύπτοντας μια παθιασμένη αγάπη για τον αθλητισμό. Το 1977, ο Ρικ ζήτησε να πάρει μέρος σε έναν αγώνα πέντε μιλίων. Αν και ο πατέρας του δεν ήταν δρομέας, έσπρωξε τον Ρικ στο αναπηρικό του καροτσάκι, τερματίζοντας τελευταίος.
«Όταν ο μπαμπάς μου και εγώ είμαστε εκεί έξω για τρέξιμο, δημιουργείται ένας ιδιαίτερος δεσμός μεταξύ μας», είπε ο Ρικ στους New York Times το 2009 με τη βοήθεια του φωνητικού προγράμματος. Ο Μαραθώνιος της Βοστώνης έμελλε να τους κάνει ευρέως γνωστούς. Έγινε πηγή έμπνευσης και μάλιστα οι δυο τους ολοκλήρωσαν περισσότερους από 1.000 αγώνες, ενώ έτρεχαν τον Μαραθώνιο της Βοστώνης σχεδόν κάθε χρόνο από το 1980 έως το 2014.
Love this '80s photo of Dick & Rick Hoyt doing their thing on Heartbreak Hill. It's hard not to get choked up thinking of Dick's devotion. RIP. pic.twitter.com/X9z85lLbRg
— Bill Kole (@billkole) March 17, 2021
Ο ταχύτερος τερματισμός τους σε μαραθώνιο ήρθε το 1992 στο Μαραθώνιο του Σώματος Πεζοναυτών στην Ουάσιγκτον και τη Βιρτζίνια. Σε μόλις 2 ώρες, 40 λεπτά και 47 δευτερόλεπτα έφτασαν στον τερματισμό. Με τη βοήθεια του υπολογιστή που χρησιμοποιούσε για να επικοινωνεί, ο Ρικ αποφοίτησε από το Πανεπιστήμιο της Βοστώνης με πτυχίο ειδικής αγωγής το 1993. Μετά τον θάνατο του πατέρα του αποφάσισε να αποσυρθεί, πλέον συμμετέχει σε πιο μικρούς αγώνες και ζει σε μια εγκατάσταση υποβοηθούμενης διαβίωσης. Ο θρύλος όμως του απίθανου αυτού διδύμου θα ζει αιώνια.
“Είναι όμορφα εδώ στον Παράδεισο”
“Ο γιος μου γεννήθηκε τετραπληγικός. Όταν ήμουν 37 ετών, μου ζήτησε να συμμετάσχουμε σε έναν αγώνα δρόμου για να συγκεντρωθούν χρήματα για ένα φίλο του με πρόβλημα υγείας. Δεν είχα τρέξει ποτέ μου πάνω από 1 χιλιόμετρο. Έτρεξα 8 χιλιόμετρα για εκείνον και μάλιστα σέρνοντας ένα αναπηρικό καροτσάκι, το δικό του. Την ημέρα εκείνη μού αποκάλυψε ότι ‘μπαμπά, όταν τρέχουμε μαζί δεν νιώθω παράλυτος’.
Αυτό ήταν. Έκτοτε, τερματίσαμε μαζί 72 μαραθωνίους, 251 αγώνες τριάθλου και 6 Ironman. Κουράστηκα, διάολε, αλλά άξιζε τον κόπο να τον βλέπω να χαμογελάει. Το άξιζε το αγοράκι μου. Το άξιζε γιατί η θεά Τύχη δεν ήταν γενναιόδωρη μαζί του..
Με λένε Dick Hoyt και αυτή είναι συνοπτικά η ιστορία μου. Ή, μάλλον, ήταν.
‘Έφυγα’ στον ύπνο μου σε ηλικία 80 ετών. Με πρόδωσε η καρδιά μου. Είναι όμορφα εδώ στον Παράδεισο, αλλά, ξέρετε κάτι; Μου λείπει πολύ ο γιος μου. Μέχρι να ανταμώσουμε, θα τον προσέχω από εδώ ψηλά. Και θα του σπρώχνω φυσώντας το καροτσάκι του. Δεν ξέρω αν ήμουν υπόδειγμα δρομέα ή πατέρα. Ξέρω μόνο ότι η αγάπη, η πραγματική αγάπη σε ωθεί να ξεπερνάς όλα τα εμπόδια. Δεν ξέρω επίσης αν ήμουν ήρωας, όπως με αποκάλεσαν. Ήρωας για μένα ήταν ο γιος μου, ο οποίος, όταν τον ρώτησαν σε μια τηλεοπτική εκπομπή τι δώρο θα ήθελε να μου κάνει, εκείνος απάντησε “να μπορέσω να σηκωθώ έστω για μία φορά, να καθίσει εκείνος στο καροτσάκι και να τον σπρώξω εγώ για να τον ξεκουράσω’.
Βάστα γερά, Rick. Λίγα μέτρα έμειναν ακόμα. Σ’ αγαπάω. Ο μπαμπάς σου…”.
