Κώστας Καρράς: Η άγνωστη ζωή του μπαμπά του «Πάτερ ημών», η πολιτική καριέρα και η γενναία μάχη με τον καρκίνο
Αν και οι πιο πολλοί τον θυμούνται στην πετυχημένη σειρά του ANT1 «Πάτερ ημών» δίπλα στην νεαρή τότε Ελένη Μενεγάκη, ο Κώστας Καρράς είχε μακρά πορεία στη μεγάλη οθόνη. Η συνεισφορά του στον ελληνικό κινηματογράφο, όπου εμφανίστηκε για πρώτη φορά το 1961, ήταν μεγάλη. Η καλύτερή του ωστόσο κινηματογραφική εμφάνιση θεωρείται ο ρόλος του Μενέλαου στην “Ιφιγένεια” του Μιχάλη Κακογιάννη(1977). Στην ελληνική τηλεόραση πρωταγωνίστησε με μεγάλη επιτυχία σε πολλά σίριαλ. Ο Κώστας Καρράς γεννήθηκε στις 21 Ιουνίου 1936 στην Αθήνα. Σπούδασε Πολιτικές Επιστήμες στο Λονδίνο και υποκριτική στη Δραματική Σχολή του Εθνικού Θεάτρου και στη Royal Academy of Arts του Λονδίνου.
Το 1963 αποφοίτησε από τη Δραματική Σχολή του Πέλου Κατσέλη και την ίδια χρονιά έκανε το ντεμπούτο του με τον θίασο του Δημήτρη Παπαμιχαήλ στην «Ποντικοπαγίδα» της Αγκάθα Κρίστι. Ακολούθησε η επιτυχημένη συνεργασία του με την Έλλη Λαμπέτη και εμφανίστηκε, μεταξύ άλλων, σε έργα όπως Γυμνοί στο Πάρκο του Νιλ Σάιμον και στο Λεωφορείον ο Πόθος του Τένεσι Ουίλιαμς.
Κώστας Καρράς: Δημιούργησε δικό του θίασο
Συνεργάστηκε, επίσης, με τον θίασο της Τζένης Καρέζη και την Ελληνική Λαϊκή Σκηνή, ενώ διετέλεσε συνθιασάρχης με άλλους ομοτέχνους του (Άγγελο Αντωνόπουλο, Γιώργο Μιχαλακόπουλο, Ανδρέα Μπάρκουλη, Θύμιο Καρακατσάνη, Μαίρη Χρονοπούλου, Σωτήρη Μουστάκα, Σμαρούλα Γιούλη κ.ά.). Στο διάστημα 1982-1987 λειτούργησε δικό του θίασο και σημείωσε προσωπική επιτυχία στο Ημερολόγιο ενός τρελού του Γκόγκολ και στο Blithe Spirit του Νόελ Κάουαρντ, ενώ συνεργάστηκε και με το Εθνικό Θέατρο. Στη δεκαετία του 1990 δημιούργησε ξανά δικό του θίασο, ενώ συνεργάστηκε με τα ΔΗΠΕΘΕ Ρούμελης και Πάτρας. Η τελευταία θεατρική εμφάνισή του ήταν στο ΚΘΒΕ.
Στον ελληνικό κινηματογράφο έκανε το ντεμπούτο του το 1961, στην κωμωδία Ποια είναι η Μαργαρίτα; του Ντίμη Δαδήρα, σε σενάριο Γιάννη Δαλιανίδη. Τα επόμενα 20 χρόνια συμμετείχε συνολικά σε 38 ταινίες, κρατώντας κυρίως δεύτερους ρόλους. Η καλύτερη εμφάνισή του θεωρείται ο ρόλος του Μενέλαου στην Ιφιγένεια του Μιχάλη Κακογιάννη (1977), που εκπροσώπησε την Ελλάδα στα Βραβεία Όσκαρ του 1978. Η τελευταία φορά που έπαιξε στον κινηματογράφο ήταν το 1981 στα Καμάκια, σε σκηνοθεσία Όμηρου Ευστρατιάδη και σενάριο Γιάννη Σκλάβου.
Κατά τη δεκαετία του 1980 συμμετείχε σε αρκετές βιντεοταινίες, ενώ στην ελληνική τηλεόραση πρωταγωνίστησε με μεγάλη επιτυχία σε πολλά σίριαλ.
Κώστας Καρράς: Προσωπική ζωή
O Kώστας Καρράς ήταν παντρεμένος με την Αγγελική Μπαρούτσου με την οποία απέκτησε ένα γιο τον Βασίλη.
Διετέλεσε βουλευτής από το 2000 μέχρι τις εκλογές του 2007 με το κόμμα της Νέας Δημοκρατίας. Από το 1994, ήταν επίτιμος πρόεδρος στο “Χαμόγελο του παιδιού”. Διοργάνωσε τον πρώτο διεθνή έρανο για τα θύματα του πολέμου της Βοσνίας. Επανειλημμένως έδωσε παραστάσεις για την ενίσχυση ευαίσθητων κοινωνικών ομάδων. Βραβεύθηκε από πολλές οργανώσεις και συλλόγους για την κοινωνική και ανθρωπιστική του δράση.
Όπως είχε πει, “παράτησα το σανίδι για να ασχοληθώ με την πολιτική και μετά κατάλαβα τι έκανα και γύρισα τρέχοντας στο θέατρο. Όταν είσαι αυτόφωτο άτομο δεν έχεις πολύ μέλλον στη πολιτική”. Διατέλεσε, επίσης, επίτιμος πρόεδρος στο Χαμόγελο του παιδιού από το 1994, ενώ διοργάνωσε τον πρώτο διεθνή έρανο για τα θύματα του πολέμου της Βοσνίας.
Κώστας Καρράς:¨Ο καρκίνος και το τέλος
Ο Κώστας Καρράς πέθανε στις 6 Μαΐου 2012, έπειτα από μακρόχρονη μάχη με τον καρκίνο. Πριν φύγει από τη ζωή είχε δώσει την τελευταία του συνέντευξη έχοντας πει «Είχα καρκίνο στον προστάτη και προχώρησε τώρα και έκανε μετάσταση στα κόκαλα. Κάνω χημειοθεραπείες και ακτινοβολίες. Είναι κάτι αρκετά σοβαρό».
Ο Κώστας Καρράς, ιδιαίτερα καταβεβλημένος, είχε περιγράψει την καθημερινή μάχη που έδινε: «Είμαι σε τέτοιο χάλι αυτή τη στιγμή, που δεν μπορώ ούτε να μιλάω. Δεν έχω απόλυτα τις δυνάμεις μου, αλλά μπορώ να μετακινούμαι… Σηκώνομαι μόνος μου χωρίς βοήθεια, έχω συνεχή επαφή με τους γιατρούς μου. Έχω πολλούς φίλους από το χώρο, αλλά δεν μου αρέσει να βλέπω πολύ κόσμο. Τώρα είναι δύσκολη η καθημερινότητα μου».
