Στα 36 του μόλις χρόνια έφυγε από τη ζωή ο Χρήστος Γραμματίδης. Ο γνωστός δικηγόρος έχασε σήμερα τη μάχη με τον καρκίνο, σκορπώντας παντού θλίψη. Ο Χρήστος, έγινε γνωστός σχεδόν σε όλους μέσα από τις αναρτήσεις του, στις οποίες περιέγραφε με συγκλονιστικό τρόπο τη μάχη που δίνει στα νοσοκομεία. Μια μάχη, που δεν κατάφερε να […]
Στα 36 του μόλις χρόνια έφυγε από τη ζωή ο Χρήστος Γραμματίδης.
Ο γνωστός δικηγόρος έχασε σήμερα τη μάχη με τον καρκίνο, σκορπώντας παντού θλίψη. Ο Χρήστος, έγινε γνωστός σχεδόν σε όλους μέσα από τις αναρτήσεις του, στις οποίες περιέγραφε με συγκλονιστικό τρόπο τη μάχη που δίνει στα νοσοκομεία. Μια μάχη, που δεν κατάφερε να κερδίσει.
«Μην αφήνετε τους ανθρώπους μόνους. Στο μαζί κρύβεται η αξιοπρέπεια» δήλωνε σε συνέντευξή του.
Δικηγόρος και δυνατή social media persona, ο Χρήστος Γραμματίδης έπαιρνε θέση για θέματα της επικαιρότητας και πολλές φορές οι αναρτήσεις του προκάλεσαν έντονες συζητήσεις.
Διαγνώστηκε πριν κάποιους μήνες με μη Hodgkins λέμφωμα σταδίου 4, ένα είδος καρκίνου του λεμφικού συστήματος.
Αποκαλύψεις για την υπόθεση του Μάριου Παπαγεωργίου
Σε συνέντευξή του στο amagi είχε περιγράψει τις σκέψεις του από τη στιγμή της διάγνωσης:
«Το πρώτο πράγμα που σκέφτηκα ήταν ότι δεν με νοιάζει αν θα πεθάνω, αλλά φοβάμαι τον πόνο και την κατάρρευση. Δεν ήθελα να υποφέρω, να γίνω σκελετός και να μην μπορώ να κουνηθώ. Σε σκέψεις περί αδίκου δεν μπήκα ποτέ. Και θα ήταν και γελοίο. Δηλαδή θα ήταν δίκαιο να αρρώσταινε κάποιος άλλος; Υπάρχει δίκαιη αρρώστια; Εφόσον είμαστε θνητοί, παίζουν κι αυτά.
Τουλάχιστον εγώ ζω στη Δύση του 21ου αιώνα, όπου έχουμε φάρμακα και θεραπείες. Αυτός που έχει λέμφωμα στο Μπουρούντι, ξέρω γω, τι να πει για αδικία; (…)
Σήμερα σκέφτομαι ότι με νοιάζει τελικά αν θα πεθάνω. Δεν θέλω, είναι νωρίς. Επιμένω ότι δεν θέλω να γεράσω πολύ, να γίνω ραμολί, αλλά τα 35 δεν μου φτάνουν. Θέλω αλλά τόσα σίγουρα. Δεν φοβάμαι τόσο, εξοικειώνεσαι σιγά-σιγά, αλλά κάποιες στιγμές νιώθω ότι έχω κουραστεί. Ντάξει, ανθρώπινο…».
«Χωρίς τη στήριξη που έχω από σύντροφο, οικογένεια, φίλους και γιατρούς, θα είχα πεθάνει ήδη. Δεν έμεινα λεπτό μόνος, δεν με έχουν αφήσει στιγμή. Το δεύτερο που θέλω να πω είναι αλληλένδετο με το πρώτο: έχω δει στο νοσοκομείο πώς περνάνε αυτήν την αρρώστια οι άνθρωποι που είναι μόνοι. Είναι απάνθρωπο, αβάσταχτο. Μην αφήνετε τους ανθρώπους μόνους. Στο μαζί κρύβεται η αξιοπρέπεια…».
