από την Τέτη Νικολοπούλου Ήταν μια ευχάριστη έκπληξη το ότι, και φέτος, ο Γ. Λάνθιμος βραβεύτηκε στις Κάννες. Ο καλλιτέχνης αυτός έχει άστρο. Δουλεύει σκληρά, είναι ταλαντούχος, ελίσσεται ανάμεσα σε πολλά και διαφορετικά είδη, σινεμά, θέατρο, διαφήμιση και ό,τι κάνει το κάνει καλά. Ο Λάνθιμος, λοιπόν, είναι ένας καλός σκηνοθέτης. Τον ήξερα φυσικά από τον […]
από την Τέτη Νικολοπούλου
Ήταν μια ευχάριστη έκπληξη το ότι, και φέτος, ο Γ. Λάνθιμος βραβεύτηκε στις Κάννες. Ο καλλιτέχνης αυτός έχει άστρο. Δουλεύει σκληρά, είναι ταλαντούχος, ελίσσεται ανάμεσα σε πολλά και διαφορετικά είδη, σινεμά, θέατρο, διαφήμιση και ό,τι κάνει το κάνει καλά. Ο Λάνθιμος, λοιπόν, είναι ένας καλός σκηνοθέτης. Τον ήξερα φυσικά από τον «Κυνόδοντα», οι πιο σινεφίλ κι από πιο πριν, από την «Κινέττα». Αυτό, όμως, που δεν ήξερα και το έμαθα πέρυσι, στο Athens Video Dance Project, ήταν ότι είχε σκηνοθετήσει και συν-χορογραφήσει, το 1997, το videodance «Counted Time», μαζί με τις χορογράφους Βάσω Μπαρμπούση και Μαρία Τσουβαλά. Το βίντεο αυτό αποπνέει την avant-garde αίσθηση της εποχής του, ενώ τα άφυλα σώματα των χορευτριών, οι κινήσεις τους και τα βιομηχανικά κτήρια, μέσα στα οποία συνδιαλέγονται τα σώματα, δίνουν τα πρώτα κινηματογραφικά ψήγματα της αισθητικής του Λάνθιμου. Δεν είναι τυχαίο το ότι συνεργάστηκε αργότερα με τον Δημήτρη Παπαϊωάννου στην Ολυμπιάδα της Αθήνας. Στην «Κινέττα» (2005), επίσης, συνάντησε και πάλι τον χορό, καθώς συνεργάστηκε με τη χορεύτρια Ευαγγελία Ράντου, η οποία πρωταγωνιστούσε στην ταινία μαζί με τον Άρη Σεβερτάλη, δίνοντας το προσωπικό, σιωπηλό, αλλά έντονα κινητικό σύμπαν του, το οποίο διέθετε μια δική του αισθητική.
Για να πω την αλήθεια, αυτή η ποιητικότητα που αποπνέει συχνά το ελληνικό σινεμά, γενικότερα, αυτός ο σουρεαλιστικός σιωπηλός κόσμος, η φιλοσοφική και υπαρξιακή αναζήτηση, ακόμα και σε πολύ καλτ ταινίες, με γοήτευε πάντα. Ωστόσο, η λακωνικότητα των διαλόγων δεν ήταν πάντα λειτουργική και συχνά δεν επέτρεπε, ακόμα και σε καλές ταινίες, να ανοίξουν τα φτερά τους στη διεθνή σκηνή. Ο Λάνθιμος ξεπέρασε αυτό το εμπόδιο και έβγαλε το ελληνικό σινεμά στο εξωτερικό, γιατί αυτή την λακωνικότητα και την ησυχία την υποστήριξε ως αισθητική άποψη. Και είναι. Σήμερα, η σιωπή αυτή που αφήνει χώρο σε ποικίλες αναγνώσεις είναι κάτι παραπάνω από ανάγκη. Η πολυλογία μας κούρασε. Θέλουμε η τέχνη να μας αφήνει χώρο να αναπνεύσουμε.
Ο Λάνθιμος, λοιπόν, είναι ένας καλλιτέχνης πολύ ιδιαίτερος. Ο «Κυνόδοντας» τον καθιέρωσε, αλλά το «σπίρτο» που πυροδότησε μια καριέρα που θα ερχόταν οπωσδήποτε -εκτός από τους ιδιαίτερα καλούς πρωταγωνιστές του- υπήρξε η συνεργασία του, στα σενάριά του, με τον Ευθ. Φιλίππου. Μάλλον εκεί βρίσκεται αυτό το πολύ ιδιαίτερο, το οποίο δίνει στις δουλειές του κάτι πολύ μοντέρνο, πολύ πρωτότυπο. Αναμένουμε με αγωνία στις αίθουσες το ήδη βραβευμένο νέο του φιλμ «The killing of the sacred deer», με τον Κόλιν Φάρελ και τη Νικόλ Κίντμαν.
«Ο Αστακός» (The Lobster, 2015)
Σκηνοθεσία: Γιώργος Λάνθιμος, σε σενάριο του ίδιου και του Ευθύμη Φιλίππου. Πρωταγωνιστούν: Κόλιν Φάρελ, Ρέιτσελ Βάις, Λεά Σεϊντού, Αγγελική Παπούλια
Και στον «Αστακό» αυτό που ξεχωρίζει είναι η ιστορία, το σενάριο, το οποίο διαθέτει μια σουρεαλιστική «τρέλα», η οποία «διαρρηγνύει» κάθε συμβατική αίσθηση του ρομάντζου και κάθε στερεότυπο των κοινωνικών μας συμπεριφορών. Αυτά, μαζί με έναν λεπτοφυή και βαθιά μελαγχολικό ρομαντισμό, καταλήγουν στο φιλοσοφικό ερώτημα του τέλους «τί είναι αυτό που το λέμε αγάπη;». Παρόλο που στο δεύτερο μέρος η αλλαγή του ρυθμού μπορεί να σας απομακρύνει από το αχαλίνωτο και περίεργο σύμπαν του πρώτου, τα προτερήματά της ταινίας είναι πολλά, ενώ η αισθητική της (ντεκόρ, καδραρίσματα) ιδιαίτερα υψηλή. Βραβείο Επιτροπής στις Κάννες και Υποψηφιότητα για Όσκαρ καλύτερου σεναρίου.
Σε ένα μελλοντικό κόσμο, όπου απαγορεύεται να είσαι single, ο Ντέιβιντ, μετά τον χωρισμό του, μεταφέρεται σε ένα ξενοδοχείο, του οποίου οι φιλοξενούμενοι είναι υποχρεωμένοι μέσα σε 45 μέρες να βρουν ερωτικό σύντροφο. Αν δεν τα καταφέρουν, μετατρέπονται σε ένα ζώο της επιλογής τους. Ο ήρωας έχει επιλέξει τον αστακό. Ωστόσο, βλέποντας ότι δεν θα καταφέρει να ζευγαρώσει, μετανιώνει και αποδρά στο δάσος, όπου ζουν αντιστασιακοί. Εκεί, θα γνωρίσει τον έρωτα, τον οποίο όμως πρέπει να κρύψει…
«Ο Φόνος του ιερού ελαφιού» (The killing of the sacred deer, 2017)
Σκηνοθεσία: Γιώργος Λάνθιμος, σε σενάριο του ίδιου και του Ευθύμη Φιλίππου. Πρωταγωνιστούν: Κόλιν Φάρελ, Νικόλ Κίντμαν, Αλίσια Σiλβερστόουν.
Πρόκειται για ένα ψυχολογικό θρίλερ, που παραπέμπει στη θυσία της Ιφιγένειας (στη θέση της οποίας στον βωμό, ως γνωστόν, η θεά έβαλε ένα από τα ελάφια της). Ένα αγόρι εισβάλλει στη ζωή ενός μεγαλοαστού χειρούργου, ανατρέποντας τις ισορροπίες και διαταράσσοντας τη ζωή του, φέρνοντας και πάλι -όπως σε όλες τις ταινίες του Γ.Λάνθιμου- αμφιβολίες και αβεβαιότητα. Βραβείο σεναρίου στις Κάννες 2017!!!
