Από την Ευτυχία Παπούλια “Προκειμένου να γίνει αφέντης, ο πολιτικός προσποιείται τον υπηρέτη” Σαρλ Ντε Γκωλ Τα δημοψηφίσματα ήταν πάντα μία ανώδυνη μέθοδος να αποποιούνται των ευθυνών τους οι άρχοντες για ορισμένες δύσκολες αποφάσεις κι έτσι τις μεταθέτουν στην κρίση των πολιτών, οι οποίοι όμως για πολλούς λόγους δεν διαθέτουν ορθή συλλογική κρίση. Έτσι λοιπόν […]
Από την Ευτυχία Παπούλια
“Προκειμένου να γίνει αφέντης, ο πολιτικός προσποιείται τον υπηρέτη”
Σαρλ Ντε Γκωλ
Τα δημοψηφίσματα ήταν πάντα μία ανώδυνη μέθοδος να αποποιούνται των ευθυνών τους οι άρχοντες για ορισμένες δύσκολες αποφάσεις κι έτσι τις μεταθέτουν στην κρίση των πολιτών, οι οποίοι όμως για πολλούς λόγους δεν διαθέτουν ορθή συλλογική κρίση.
Έτσι λοιπόν μετά από κείνο το δημοψήφισμα – παρωδία του πρωθυπουργού μας σχετικά με το ΝΑΙ και το ΟΧΙ στο ευρώ, ο δήμαρχος Στυλίδας σκέφθηκε κι αυτός να διχάσει τους δημότες του με ένα δημοψήφισμα σχετικά με την εγκατάσταση προσφύγων – μεταναστών στον Καραβόμυλο.
Μία απόφαση που ενδεχομένως θα ήταν καθοριστική στην πιθανότητα επανεκλογής του. Κι αυτό δεν ήθελε να το ρισκάρει. Αφού λοιπόν προκάλεσε με τη συμπεριφορά του ένταση, αφού εξόργισε τους δημότες του με την επιμονή του να εγκατασταθούν οι πρόσφυγες στην περιοχή τους έθεσε το ανατριχιαστικό δίλλημα: ΄Η θα τους φιλοξενήσουμε ή θα τους πετάξουμε στη θάλασσα!
Κάποιος λοιπόν αγανακτισμένος πετάχτηκε από τα καθίσματα και φώναξε: «Να τους πετάξουμε στη θάλασσα! Ε ναι λοιπόν! Αυτό ήταν!». Εκεί πάνω έπεσε κι η ιδέα του δημοψηφίσματος κι ο δήμαρχος την αποδέχτηκε. ΄Ενιψε τας χείρας του!
Η απόφαση δική σας, τους είπε.
Άγνωστο αν θα γίνει το δημοψήφισμα και πώς θα διατυπωθεί. Το σίγουρο είναι πάντως πως και εδώ η τοπική κοινωνία θα διχαστεί πιο βαθιά ανάλογα και με την ιδεολογία της κάθε παράταξης.
Στους ευαίσθητους ανθρωπιστές, που ανέξοδα διακηρύττουν με έπαρση μια φιλοξενία που δεν διαθέτουν και δεν μπορούν να εξυπηρετήσουν και στους άλλους, τους θαλασσοπνίχτες, που δεν τους θέλουν στην περιοχή τους.
Αλήθεια, κύριε Δήμαρχε: Τι θα κάνετε αν οι θαλασσοπνίχτες κερδίσουν το δημοψήφισμα; Θα σταματήσετε τα έργα εγκατάστασης των προσφύγων; Θα δείξετε την ίδια μαγκιά όταν πριν λίγα χρόνια ξηλώσατε τα μεταλλικά στηθαία στην Πελασγία; Θα το σεβαστείτε το δημοψήφισμα ή θα μετατρέψετε και εσείς το Ναι σε Όχι ή αντίστροφα;
Κι αν κερδίσουν οι φιλόξενοι ανθρωπιστές, που πιστεύουν πως οι άνθρωποι αυτοί διαθέτουν ακόμη χρήματα για να συγκροτήσουν μια μικρή καταναλωτική κοινωνία και να κερδοσκοπήσουν ξανά εις βάρος τους κι αυτό δεν συμβεί;
Αν από καταναλωτές καταντήσουν επαίτες ή κάτι χειρότερο, όπως πολλοί δημότες σας φοβούνται, τι θα συμβεί;
Τελικά οι κάτοικοι μιας περιοχής έχουν το δικαίωμα να δηλώσουν την άρνησή τους να συνυπάρξουν με λαούς, που νιώθουν πως όχι μόνο τους χωρίζει μια πολιτισμική, ιδεολογική και ηθική άβυσσος αλλά και πώς εν πολλοίς κουβαλάνε δεδηλωμένο μίσος έναντι του Δυτικού Κόσμου; Ή μήπως η απροθυμία τους αυτή θεωρείται ομολογημένο αδίκημα, που εμπίπτει στις διατάξεις του αντιρατσιστικού νόμου;
Τα περίφημα ανθρωπιστικά δικαιώματα έχουν εφευρεθεί μόνο για τους απανταχού κατατρεγμένους μάλλον… Όπως έχει δείξει ως τώρα η πορεία που βασίζεται σαφώς στη «δημοκρατία», οι ιθαγενείς δεν έχουν δικαίωμά να προστατέψουν τις κοινωνίες τους από τον κίνδυνο να αλλοιωθεί η φυσιογνωμία, η συνοχή ή να διαταραχτεί η γαλήνη τους.
Ερωτήματα ρητορικά, που η αναζήτηση μιας σαφούς απάντησης προκαλεί ατέρμονες και ανούσιες συζητήσεις.
Το μόνο που δεν μπορεί να αμφισβητηθεί από την έως τώρα διαχείριση του μεταναστευτικού, είναι αυτό: Η υποκρισία της ανθρωπιάς είναι πολύ πιο επικίνδυνη από την παντελή έλλειψή της…
