Τόσοι πολλοί άνδρες έχουν αποσυρθεί από την οικειότητα, κρύβονται πίσω από ψηφιακά τείχη προστασίας, φίλτρα και επιμελημένες περσόνες, πειραματίζονται και σκρολάρουν. Μας λείπετε.
17 Μαΐου. Ένα ζεστό Σαββατόβραδο στο Γουίκερ Παρκ, μια ζωντανή γειτονιά του Σικάγου με επτά εστιατόρια να στριμώχνονται σε ένα μόνο τετράγωνο. Δείπνησα με τον Τρόι στο Mama Delia, ένα από τα πιο ήσυχα μέρη της περιοχής. Η εξωτερική αυλή φιλοξενούσε πέντε τραπέζια: τρία για δύο άτομα, ανάμεσά τους και το δικό μας, και ένα μεγαλύτερο για οκτώ γυναίκες. Ο Τρόι ήταν ο μόνος άνδρας. Η σκηνή ήταν όμορφη – χαμηλός φωτισμός, κοινά πιάτα, κορμιά ελαφρά στραμμένα το ένα προς το άλλο. Ήταν εκείνο το βράδυ που όλοι περιμένουν έναν ολόκληρο χειμώνα. Κι όμως, εγώ παρατηρούσα τους περαστικούς: γυναίκες μόνες ή σε ζευγάρια, περιποιημένες, με αυτοπεποίθηση. Στα περισσότερα τραπέζια των γύρω εστιατορίων, υπήρχε εμφανής απουσία ανδρών – τουλάχιστον ανδρών που να βρίσκονται σε ραντεβού. Ο Τρόι κι εγώ γνωριζόμαστε σχεδόν 20 χρόνια. Συναντηθήκαμε στο Playboy, σε μια εποχή που μαθαίναμε πώς η επιθυμία πακετάρεται, πωλείται και συχνά παρερμηνεύεται. Μείναμε στενοί φίλοι, όχι μόνο χάρη στις απόψεις μας, αλλά κυρίως λόγω της προσπάθειας που καταβάλλαμε για να κρατήσουμε μια αληθινή σχέση.
Εκείνο το βράδυ, προσπαθήσαμε. Μα αυτό που έβλεπα γύρω μας δεν έμοιαζε με προσωπικό θέμα. Έμοιαζε με πολιτισμική μετατόπιση. Μια σιωπηλή οπισθοχώρηση. Τον προηγούμενο Απρίλιο, ένας άνδρας που με φλέρταρε ακύρωσε τελευταία στιγμή ένα δείπνο. Είχε μπερδευτεί με τον αγώνα του γιου του. Κατάλαβα. Είμαι μάνα χόκεϊ, ξέρω. Πήγα παρ’ όλα αυτά. Φόρεσα ό,τι θα φορούσα, πήρα το τραπέζι, παρήγγειλα σωστά. Και παρατήρησα. Μόνο δύο κοντινά τραπέζια φαίνονταν να φιλοξενούν ραντεβού. Τα υπόλοιπα ήταν γυναίκες – μόνες ή σε ομάδες – που καταλάμβαναν τον χώρο με ήρεμη σιγουριά. Χωρίς να μαζεύονται, χωρίς να περιμένουν, χωρίς να απολογούνται. Δεν ήταν απόρριψη. Ήταν αποκάλυψη. Συνειδητοποίησα πως δεν πρόκειται για προσωπική ατυχία. Πρόκειται για κάτι ευρύτερο. Μια πολιτισμική απόσυρση παρουσίας.
Πέρασα πάνω από μια δεκαετία στο παρασκήνιο της ψηφιακής επιθυμίας. Ως υπεύθυνη αρχείου για το Playboy και θυγατρικά του όπως το Spice TV, ήξερα τι έκανε έναν άνδρα να πληρώσει για περιεχόμενο που μπορούσε να βρει δωρεάν. Δεν ήταν η οικειότητα. Ούτε η αμοιβαιότητα. Ήταν η προσομοίωση – καθαρή, γρήγορη, χωρίς τριβές. Καμία συζήτηση. Καμία προσπάθεια. Καμία περιέργεια ή ευαλωτότητα. Μόνο κατανάλωση. Αυτό που με χτύπησε δεν ήταν η σκληρότητα του περιεχομένου, αλλά το συναισθηματικό κενό πίσω του. Η αργή απομάκρυνση των ανδρών από την οικειότητα – όχι με βία, αλλά με αδιαφορία. Δεν κάθονταν απέναντι από κάποιον προσπαθώντας να συνδεθούν. Έκαναν σκρολ. Κρύβονταν πίσω από φίλτρα και επιμελημένα προφίλ. Κι όσο εξαφανίζονταν, οι γυναίκες συνέχιζαν να συναντιούνται, να παρατηρούν ποιος δεν έρχεται – και να είναι εκεί.
Είμαι 54. Έχω παντρευτεί, αποκτήσει παιδί, χωρίσει, ζήσει σχέσεις. Θυμάμαι την εποχή που οι άνδρες συνόδευαν γυναίκες όχι μόνο από επιθυμία, αλλά για να δείξουν κύρος ή αξία. Ήταν μια – ίσως προβληματική – απόδειξη παρουσίας. Αλλά απαιτούσε προσπάθεια. Σήμερα, αυτή η δυναμική έχει καταρρεύσει. Πολλοί άνδρες δεν αναζητούν πια γυναίκες ούτε για να εντυπωσιάσουν ούτε για να σχετισθούν. Υπάρχουν αλλού. Μόνοι. Μας έχουν φιλτράρει. Πρόσφατα ένιωσα μια αναλαμπή πιθανότητας. Με τον Τζέιμς. Τον γνώρισα στο Raya. Από την αρχή υπήρχε μια αμοιβαιότητα, ένα παιχνίδι λέξεων, ακρίβεια, προσοχή. Μια σπίθα. Του είπα: «Ακόμα και οι σύντομες συνδέσεις έχουν αξία, όταν είναι αμοιβαίες και φωτισμένες από μέσα». Το εννοούσα. Κι όμως, δεν προχώρησε. Δεν απάντησε. Απλώς παρακολουθεί τις ιστορίες μου στο Instagram. Μια σιωπηλή, ψευδαίσθηση επαφής.
Ξέρω δεκάδες Τζέιμς. Η τροχιά τους διαφέρει, η αποφυγή είναι ίδια. Δεν αντέχω πια την αιώρηση χωρίς κατεύθυνση. Αυτήν την ψευδοσύνδεση, τα emoji check-ins, το «βλέπουμε πού πάει» που δεν πάει πουθενά. Δεν είναι σχέση, είναι αποφυγή. Παραίτηση από συναισθηματική ευθύνη, από σεξ ως συνάντηση – όχι ως στόχο. Θυμάμαι τις εποχές που ακόμη και το one-night stand κατέληγε με αγκαλιές και κοινό πρωινό. Τώρα όλα είναι σενάριο, όρια, φιλτραρισμένα μέχρι ασφυξίας. Και το σεξ του πρωινού είναι συχνά το καλύτερο. Η ευαλωτότητα θεωρείται απειλή, όχι πρόσκληση. Έχουμε φτιάξει μια κουλτούρα δισταγμού. Άνδρες που περιφέρονται γύρω από την οικειότητα χωρίς να μπαίνουν μέσα. Το αποτέλεσμα: μοναξιά, απομόνωση, επαφή χωρίς αγκυροβόλιο. Ίσως είμαστε ανάμεσα σε εποχές. Θρηνούμε το παλιό, δεν ξέρουμε το επόμενο. Η αργή, περίεργη, υπεύθυνη σύνδεση έχει διαβρωθεί από την ταχύτητα και την ασφάλεια της απόστασης.
Δεν κατηγορώ τους άνδρες. Παρατηρώ την ανισορροπία. Πενθώ την απουσία. Και αρνούμαι να την ονομάσω προσωπική αποτυχία όταν είναι συλλογική πραγματικότητα. Σας θυμόμαστε. Την εκδοχή σας που καθόταν στο τραπέζι και περίμενε την απάντηση. Που άγγιζε χωρίς να παίρνει. Που άκουγε – πραγματικά. Δεν έχετε φύγει, αλλά η παρουσία σας αραιώνει. Στα εστιατόρια, στις φιλίες, στα αργά τελετουργικά της συντροφικότητας. Έχετε αποσυρθεί – όχι με κακία, αλλά με κάτι ταυτόχρονα πιο απαλό και πιο σκληρό: αποφυγή. Εξαντλημένοι. Σε αποδιοργάνωση. Ίσως κανείς δεν σας έμαθε πώς να μείνετε. Ίσως δοκιμάσατε και πονέσατε. Ίσως πιστέψατε πως ο ρόλος σας ήταν να προστατεύετε, όχι να νιώθετε. Αλλά εμείς δεν σας ζητήσαμε να είστε τέλειοι. Σας θέλουμε μαζί μας. Όχι πάνω από εμάς. Όχι πίσω από μάσκες. Μαζί μας.
Μπορείτε ακόμη να επιστρέψετε. Όχι αλλάζοντας. Θυμίζοντας στον εαυτό σας πώς μοιάζει η αληθινή σύνδεση. Ειλικρινής, αργή, ακατάστατη, ιερή. Είμαστε ακόμη εδώ. Όχι απαιτητικές. Όχι ανικανοποίητες. Αλλά πρόθυμες να συνδημιουργήσουμε κάτι αληθινό. Ζητάμε παρουσία. Θάρρος. Αναπνοή και επαφή με το βλέμμα. Να πείτε: «Είμαι εδώ. Δεν ξέρω πώς να το κάνω τέλεια, αλλά θέλω να προσπαθήσω». Ελάτε πίσω. Όχι με λουλούδια ή πυροτεχνήματα. Με πρόθεση. Με την ολόκληρη, όμορφη, ατελή σας καρδιά. Εμείς, δεν σταματήσαμε να ελπίζουμε. Κι εγώ; Θα συνεχίσω να εμφανίζομαι. Όχι γιατί περιμένω. Αλλά γιατί ξέρω πώς μοιάζει, όταν τελικά κάποιος φτάνει.
Ρέιτσελ Ντράκερ, για τους New York Times
