Οι αποταμιεύσεις μιας ζωής
Η Cris Hassold, καθηγήτρια στο New College της Φλόριντα για 50 χρόνια, άφησε ανεξίτηλο αποτύπωμα στους 31 αγαπημένους της φοιτητές. «Τη σκέφτομαι σχεδόν κάθε μέρα», είπε ένας από αυτούς. Τον Αύγουστο του 2021, ένα μυστηριώδες πακέτο από τη Σαρασότα της Φλόριντα έφτασε στο γραμματοκιβώτιο της Νικόλ Άρτσερ στο Μανχάταν. Η Δρ. Άρτσερ ανέβηκε βιαστικά στο μικρό της διαμέρισμα στην Τσέλσι με τον φάκελο στο χέρι και τον άνοιξε στο τραπέζι της κουζίνας, αποκαλύπτοντας ένα νομικό έγγραφο που αναρωτιόταν εδώ και μήνες τι μπορεί να περιείχε. Γνώριζε πως μια αγαπημένη καθηγήτριά της της είχε αφήσει κάτι στη διαθήκη της. Περίμενε ένα συμβολικό δώρο — αρκετά για ένα πολυτελές δείπνο ή ίσως ένα από τα χειροποίητα βραχιόλια με χάντρες που της άρεσε να φτιάχνει. Αλλά όταν είδε το ποσό στην τελευταία σελίδα — 100.000 δολάρια — νόμισε πως είχε γίνει κάποιο λάθος στην τοποθέτηση της υποδιαστολής. «Ειλικρινά πίστεψα ότι διάβασα λάθος», είπε. «Ακολούθησα τον αριθμό με το δάχτυλο, για να βεβαιωθώ πόσα μηδενικά έβλεπα».
Ταυτόχρονα, 30 ακόμη άτομα σε όλη τη χώρα λάμβαναν παρόμοιες επιστολές, αποσταλμένες κατόπιν επιθυμίας μιας καθηγήτριας της οποίας το μάθημα είχαν παρακολουθήσει χρόνια πριν. Σε 50 χρόνια διδασκαλίας ιστορίας της τέχνης στο New College της Φλόριντα, η καθηγήτρια Cris Hassold δημιούργησε μια επιδραστική — αλλά και περίπλοκη — κληρονομιά. Αναφερόταν στους φοιτητές της ως «παιδιά της». Τους προσλάμβανε για να καθαρίζουν το σπίτι της — ένα σοκαριστικό χάος συλλογής αντικειμένων. Κάποιες φορές, τους ταπείνωνε μέσα στην τάξη. Όμως οι φοιτητές που τη γνώρισαν καλύτερα την περιγράφουν ως μια μοναδική δύναμη καλού στη ζωή τους. «Η λατρεία της Cris», όπως την αποκάλεσε ένας από αυτούς, συνεχίζεται μέσα από τους 31 αγαπημένους της φοιτητές, οι οποίοι κληρονόμησαν την έντασή της, τις ιδιοτροπίες της και, τελικά, τις αποταμιεύσεις της.
Το New College, ένα μικρό δημόσιο κολέγιο τιμητικών σπουδών στη Σαρασότα, στη δυτική ακτή της Φλόριντα, ήταν γνωστό ως καταφύγιο για ταλαντούχους φοιτητές που δεν είχαν την οικονομική δυνατότητα να φοιτήσουν σε ιδιωτικά πανεπιστήμια φιλελεύθερων τεχνών, αλλά αναζητούσαν αυστηρή ακαδημαϊκή πρόκληση σε ένα χαλαρό, ηλιόλουστο περιβάλλον. Εξελίχθηκε σε κέντρο αντικουλτούρας: τα μαθήματα σπουδών φύλου γέμιζαν γρήγορα, ενώ φοιτητές κυκλοφορούσαν ξυπόλητοι στην πανεπιστημιούπολη, πειραματίζονταν με ναρκωτικά και οργάνωναν σεξουαλικά πάρτι. Τα μαθήματα ήταν απαιτητικά. Η καθηγήτρια Hassold απεχθανόταν τα πανεπιστημιακά εγχειρίδια και ανέθετε 150 σελίδες εβδομαδιαίας ανάγνωσης από δύσκολα πρωτογενή κείμενα συγγραφέων όπως ο André Breton και η Rosalind Krauss.
Μέσα στην τραπεζαρία του παλιού αρχοντικού Caples, που έβλεπε τους φοίνικες και τα καταγάλανα νερά του κόλπου της Σαρασότα, η Hassold έκλεινε τα παντζούρια, αποκόπτοντας τον ήλιο για χάρη της απόλυτης συγκέντρωσης. Δώδεκα φοιτητές κάθε εξάμηνο κάθονταν γύρω από ένα τραπέζι επί ώρες, συζητώντας για τη μεταπολεμική femme fatale ή αναλύοντας τις πινελιές ενός πίνακα. Η Αντρέα Μπέιλι, σήμερα διευθύντρια του οργανισμού American Women Artists, ένιωθε σιγουριά για τις γνώσεις της στην τέχνη — μέχρι που παρακολούθησε το μάθημα της Hassold το 1995. Κρατά ακόμα μια αιχμηρή κριτική της καθηγήτριας πάνω σε ανάλυσή της για έναν πίνακα του βαν Γκογκ: «Το συμπέρασμά της ότι η γυναίκα στο ‘Καπέλο από Άχυρο’ είναι αριστοκράτισσα είναι απλώς λάθος», έγραψε η Hassold στον φάκελό της στις 8 Δεκεμβρίου 1995. «Δεν καταλαβαίνω πώς διάβασε το έργο και το κατάλαβε τόσο στραβά».
Οι φοιτητές που δεν φοβούνταν το αυστηρό της ύφος ήταν εκείνοι που κέρδιζαν μια θέση στον εσωτερικό της κύκλο. Η Δρ. Άρτσερ, σήμερα αναπληρώτρια καθηγήτρια στο Πανεπιστήμιο Montclair στο Νιου Τζέρσεϊ, θυμάται να μπαίνει το 1995 ως πρωτοετής σε μία από εκείνες τις μισοσκότεινες αίθουσες και να βλέπει την καθηγήτριά της πίσω από έναν σωρό πορτοκάλια που είχε μαζέψει η ίδια για τους φοιτητές του μαθήματος σουρεαλισμού.
«Η οικογένειά σας δεν τα τρώει όλα αυτά τα πορτοκάλια;» ρώτησε κάποιος.
«Δεν έχω οικογένεια», απάντησε η Hassold.
«Δεν είστε παντρεμένη;»
«Τι να τον κάνω έναν άντρα;» είπε με περιφρόνηση, με τη νότια προφορά της. «Θα ήταν μόνο βάρος στον λαιμό μου». Η Δρ. Άρτσερ δεν ξέχασε ποτέ αυτή την ατάκα: «Ήταν σαν την πιο συγκλονιστική στιγμή της ζωής μου. Ήταν απλώς ο εαυτός της. Δεν είχα γνωρίσει ξανά τέτοια γυναίκα».
“Inside the dining room of the century-old Old Caples Mansion, which looks out onto palm trees and the vibrant blue hues of the Sarasota Bay, Professor Hassold would draw the shades, shutting out the sunshine in favor of focused darkness.”
Nur möglich an einem US-College?@faznet pic.twitter.com/oeBz2PRHO2— Dr. Ulrich Pongs (@DrPongs) May 11, 2025
