Με λόγια καθαρά, με χιούμορ και με τόλμη, η Φανή Σπυριδάκη σπάει τα ταμπού και κοιτά τον καρκίνο του μαστού στα μάτια. Η γνωστή επιχειρηματίας μίλησε στον Σταύρο Θεοδωράκη για τη διάγνωση, τις χημειοθεραπείες, την ψυχική της δύναμη, αλλά και τις πιο ανθρώπινες στιγμές της διαδρομής της. «Η μαστογραφία μου ήταν καθαρή. Αν είχα μείνει σε αυτήν, ίσως τώρα να ήταν πολύ αργά. Ο υπέρηχος αποκάλυψε την αλήθεια. Το κατάλαβα αμέσως. Είδα τον γιατρό να χάνει το χρώμα του. Επειδή είμαι κόρη γιατρού, τον ρώτησα: “Τι βλέπεις;” Μου απάντησε: “Είναι μεγάλο”».
«Μαμά, έχω καρκίνο»
Το να το πεις στη μητέρα σου – εκείνη ήταν η πιο σκληρή στιγμή. «Της το είπα καθαρά. “Μαμά, έχω καρκίνο. Και αν τα χάσεις εσύ, δεν ξέρω τι θα κάνω”. Δεν τα έχασε. Είναι πιο δυνατή από μένα». Οι γύρω της έμειναν άφωνοι. «Ήμουν πολύ ευτυχισμένη για να έχω καρκίνο. Κι όμως, ο καρκίνος δεν κάνει διακρίσεις. Δεν είναι για τις στεναχωρημένες και αδύναμες. Είναι για όλους – και για τις χαμογελαστές, και για τις δυνατές. Εγώ τον αντιμετώπισα τεχνοκρατικά, σαν μάνατζερ. Μέσα σε πέντε μέρες από το λουλούδι, βρέθηκα να σκανάρω κρανίο και κόκαλα». Φοράει ειδική κάσκα για να περιορίσει την τριχόπτωση. «Τα μαλλιά μου είναι η δύναμή μου. Έχω ήδη απώλεια, αλλά είμαι έτοιμη. Έχω την περούκα μου, τα μαντήλια μου. Πολλές φίλες μου τα έχασαν και έμειναν κούκλες». Η ίδια δεν άφησε στιγμή να αλλάξει η ψυχολογία της. «Αυτό το πράγμα θα γραφτεί πάνω μου, όχι όμως μέσα μου. Ο τρόπος ζωής μου δεν αλλάζει».
Ο όγκος έχει πλέον συρρικνωθεί κάτω από το ένα εκατοστό. «Κάνω κάθε εβδομάδα χημειοθεραπεία. Μέχρι τον Αύγουστο. Το καλοκαίρι θα έχει πενθήμερες… αλλά δεν πειράζει. Δεν είναι τώρα προτεραιότητα η διασκέδαση. Είναι μια αναγέννηση». Δεν κρύβει ότι υπήρξε στιγμή που λύγισε. «Άκουσα για γυναίκες που δεν τα κατάφεραν. Αυτό με τσάκισε. Αλλά το χαμόγελο δεν το αφήνω. Να πεθάνω δεν θέλω». Για τη μαστεκτομή, είναι ρεαλίστρια. «Μπορεί να χρειαστεί. Το ξέρω. Είναι βίαιο για το σώμα. Αλλά ζούμε στο 2025. Η γυναίκα δεν είναι το στήθος της. Είναι ολόκληρη. Όπως λέει και ο γιατρός μου: Οι Αμαζόνες δεν είχαν στήθος. Και όμως ήταν πολεμίστριες».
Μην αργείς
Η εμπειρία της είναι προτροπή για κάθε γυναίκα. «Δεν πρέπει να φτάσεις να ακούσεις: “Γιατί άργησες;” Είναι σκληρό. Ας κάνουμε όλες τις εξετάσεις μας. Μπορεί να είμαστε χαρούμενες, να χορεύουμε στα κλαμπ, αλλά ας ρωτήσουμε και τον εαυτό μας: Φέτος έκανα υπέρηχο; Είναι θλιβερό το “1 στις 6”». Ο καρκίνος δεν είναι μόνο σωματική υπόθεση. Είναι και συναισθηματική. «Είναι ασθένεια που είτε την περνάς με τον άνθρωπό σου, είτε –αν δεν είναι σίγουρος– καλύτερα μόνος. Μην κρέμεσαι από κάποιον. Αν φύγει, είναι αβάσταχτο». «Έχω μάθει να ελέγχω τον φόβο μου. Ο φόβος του αγνώστου είναι πιο επικίνδυνος. Όταν τα δεδομένα είναι ξεκάθαρα, η λογική νικά. Αν αύριο μου έλεγαν “όλα ήταν λάθος”, θα το πίστευα. Δεν με πονάει, δεν τον αισθάνομαι. Αλλά θα με πειράξει, αν χάσω τα μαλλιά μου. Αυτά είναι εγώ».