Οι μέρες χαράς και ξενοιασιάς τελείωσαν...
Γράφει η Ευτυχία Παπούλια
Κοινωνιολόγος
”..Απ’ την πλατιά μελωδία της Ζωής, ο μοναχικός ακούει αυτό που δεν ακούει κανείς… Δεν έχω τίποτα να προσθέσω πέρα απο τούτο δω: Να παίρνετε την μοναξιά στα σοβαρά και όποτε έρχεται να την αντιλαμβάνεστε σαν κάτι καλό… Είμαστε πράγματι απέραντα μόνοι, όλοι μας, και με κάποιες εξαιρέσεις, κάποιες πολύ σπάνιες εξαιρέσεις, απλησίαστες…Πρέπει να μάθουμε να ζούμε με αυτό. Μην αφήσετε να σας κυριέψει στην μοναξιά σας η ανησυχία και ταραχή επειδή νιώθετε μέσα σας έναν αόριστο πόθο να ξεφύγετε απ’ την απο-μόνωσή σας… Ισα ίσα αυτός ο πόθος αν τον μεταχειριστείτε γαλήνια και στοχαστικά σαν μέσο για κάποιο σκοπό θα σας βοηθήσει να απλώσετε την μοναξιά σας σε πιο πλούσιο και πιο πλατύ χώρο… Μην ενδώσετε στον πόθο να ξεφύγετε απ’ την μοναξιά, με υποκατάστατα που σας προσφέρονται απλόχερα, ούτε καν και στον Ερωτα προσφέροντας τα πάντα,πριν προηγηθεί μια βαθειά και ειλικρινής ψυχική επαφή μ’ έναν άλλον άνθρωπο… Βιώστε την την μοναξιά σ’ όλο της το βάθος…Ακούστε ήχους που δεν ακούνε οι άλλοι… Τότε μόνο θα νιώσετε εσωτερική πληρότητα και δεν θα έχετε ανάγκη κάποιοι άλλοι να συμβάλλουν στην συμ-πλήρωση ενός δικού σας κενού αλλά εσείς θα είστε έτοιμοι να προσφέρετε σ’ όσους έχουν την ανάγκη σας…”
Απόσπασμα απ’ το βιβλίο του Ράινερ Μαρία Ρίλκε “Γράμματα σ’ έναν νέο ποιητή”
Οι μέρες χαράς και ξενοιασιάς του Πάσχα, συμπεριλαμβανομένης φυσικά και της Πρωτομαγιάς -έτσι όπως συνέπεσε κοντά στο Σαββατοκύριακο, τελείωσαν!.. Δεν ξέρουμε πόσοι από εμάς ή και τους άλλους, βίωσαν αυτήν την ευχάριστη ατμόσφαιρα, που συνήθως δημιουργείται όταν βρίσκονται μαζί σε συνθήκες χαλαρότητας, άτομα που συνδέονται μεταξύ τους με συγγενικές, φιλικές ή και επαγγελματικές σχέσεις, που είναι λίγο δύσκολο να βρεθούν τόσο κοντά κάτω από άλλες συνθήκες.
Δεν είναι όμως λίγες οι φορές όπου πολλοί, μετά από ένα τέτοιο μικρό ευχάριστο διάλειμμα από το καθημερινό άγχος του αγώνα για την επιβίωση, επιστρέφουν κουβαλώντας μαζί τους αυτό από το οποίο θέλησαν… να ξεφύγουν! Ένα κενό, που δεν κατάφεραν να… γεμίσουν αυτές τις λίγες μέρες διακοπών, πάνω στις οποίες είχαν καλλιεργήσει αρκετές προσδοκίες. Ένα κενό, που σε τέτοιες περιπτώσεις όλοι μας πιστεύουμε πως η παρουσία κάποιων ανθρώπων που θα συναντήσουμε θα μπορούσε να αναπληρώσει· ερχόμαστε, για μια ακόμη φορά, αντιμέτωποι με τη… μοναξιά μας! Την εσωτερική μας μοναξιά.
Την οποία, όπως λέει και ο Ρίλκε, πρέπει να βιώσουμε σε όλο της το φάσμα, για να ακούσουμε ήχους που άλλοι δεν ακούνε, να δούμε οράματα που άλλοι δεν βλέπουν, να νιώσουμε αισθήματα που άλλοι δεν νιώθουν, να νιώσουμε τελικά εσωτερική πληρότητα. Κι αυτό σημαίνει πως δεν θα ζητάμε κάτι, δεν θα διεκδικούμε, αλλά θα προσφέρουμε!
Κάποιος είπε πως η εργασία μας, η επαγγελματική μας δραστηριότητα, είναι εκείνη που βασικά πρέπει να γεμίζει συναισθηματικά και ψυχικά το μεγαλύτερο μέρος της ζωής μας… Κι αυτό είναι αλήθεια. Γιατί τον περισσότερο χρόνο μας τον διαθέτουμε γι’ αυτόν τον σκοπό· για την εργασία μας, για την επιβίωσή μας. Δυστυχώς όμως για τους περισσότερους, η εργασία τους – που τους εξασφαλίζει τα απαραίτητα για την επιβίωσή τους – φαίνεται να είναι ένα βάρος από το οποίο θα ήθελαν να απαλλαγούν αν είχαν τη δυνατότητα, μη γνωρίζοντας πως μια τέτοια απόφαση θα τους οδηγούσε σε ακόμη μεγαλύτερη κοινωνική απομόνωση.
Γιατί ο χώρος επαγγελματικής δραστηριότητας είναι, εκτός απ’ όλα τα άλλα κι ένας χώρος, κάτι σαν σχολείο Κοινωνικής Διαπαιδαγώγησης. Ένας χώρος, στον οποίο δοκιμάζονται πέρα απ’ τις δεξιότητές μας και κάποιες αρετές ψυχικές – ήσσονος ίσως σημασίας στην εργασία μας – καθοριστικές όμως για την επιτυχία στην προσωπική και κοινωνική μας ζωή. Και κατ’ επέκταση, για τη δυνατότητα οριστικής αντιμετώπισης σοβαρών απειλών της ψυχικής μας υγείας, όπως κατάθλιψη, άγχος, ανασφάλεια, αβεβαιότητα, φοβίες και, εν τέλει, την κοινωνική απομόνωση..
Γιατί δεν αρκεί να κατανικήσουμε οριστικά την εσωτερική μας μοναξιά, να νιώσουμε εσωτερική πληρότητα και να νιώσουμε συναισθηματικά αυτάρκεις. Οι κοινωνικές και προσωπικές μας σχέσεις θα είναι πάντα το ζητούμενο όχι ως ανάγκη, αλλά ως υπαρξιακή δικαίωση και καταξίωση. Όμως από θέσεως ισχύος, με συνανθρώπους μας από όλα τα κοινωνικά στρώματα.
Και εκεί χρειάζεται να καλλιεργήσουμε και να προβάλλουμε κάποια επικοινωνιακά χαρίσματά μας, όπως η χρήση του προφορικού λόγου, τα εκφραστικά μέσα, οι κινήσεις μας, αλλά και πολλά άλλα, που εύκολα μπορεί να βρει κάποιος σε βιβλία ή ακόμη και στο διαδίκτυο. Όμως, ακόμη κι αν δεν μπορούμε να υιοθετήσουμε χαρίσματα άλλων που μας αρέσουν – γιατί ο χαρακτήρας μας και η ιδιοσυγκρασία μας αρνούνται να… αφομοιώσουν -τότε ας αρκεστούμε σε κάτι πιο… εύκολο και ας χειραγωγήσουμε τις παρορμήσεις μας, την εσωστρέφειά μας, τον ναρκισσισμό μας και πολλά άλλα πάθη μας. Θα είναι μια πολύ σημαντική προσφορά… στον εαυτό μας!
