Μαυρίδης πατέρας: Η βία, η ψυχική κακοποίηση και η συγχώρεση - Ο παρουσιαστής μίλησε ανοιχτά για τα δύσκολα παιδικά του χρόνια
Για πρώτη φορά, ο Γιώργος Μαυρίδης ανοίγει με απόλυτη ειλικρίνεια την πιο σκληρή και προσωπική του ιστορία. Σε μια συγκλονιστική εξομολόγηση στο «BeWell podcast», ο γνωστός παρουσιαστής περιγράφει τα τραύματα που τον διαμόρφωσαν: τον εθισμό του πατέρα του στα ναρκωτικά, την ενδοοικογενειακή βία, την ψυχολογική κακοποίηση και τις απόπειρες αυτοκτονίες μέσα στο σπίτι.
Μεγάλωσε σε μια φτωχή οικογένεια προσφύγων, με τον πατέρα του να έχει φυλακιστεί επανειλημμένα λόγω των πολιτικών του πεποιθήσεων στη Χούντα. Όταν αποφυλακίστηκε, η μητέρα του βρήκε απέναντί της έναν άνθρωπο βαθιά αλλαγμένο – «πιο άγριο και επιθετικό», όπως λέει ο ίδιος. Η ψυχική του κατάσταση χειροτέρευε, καθώς ο εθισμός του στα ναρκωτικά τον αποσύνδεε όλο και περισσότερο από την πραγματικότητα, και μετέτρεπε την καθημερινότητα της οικογένειας σε πεδίο τρόμου. «Δεν θέλω να πω ότι ήταν “κακός άνθρωπος”. Ήταν άρρωστος. Κι η αρρώστια του, η εξάρτηση, μολύνει και τους γύρω. Δεν ήθελα να του μοιάσω, και κατάφερα να ξεφύγω από αυτό που ήταν σχεδόν προδιαγεγραμμένο να γίνω», λέει με καθαρή φωνή.
Η πιο τραυματική εικόνα που μεταφέρει, είναι εκείνη όπου, παιδί ακόμα, είναι κλειδωμένος σε ένα δωμάτιο με την αδερφή του, ενώ ο πατέρας τους προσπαθεί να αυτοκτονήσει με χάπια στο διπλανό δωμάτιο. «Απ’ έξω υπήρχε αστυνομία και πυροσβεστική και εκείνος απειλούσε ότι θα με σκοτώσει. Ήμουν παιδί, έπαιζα με τα κουτιά των χαπιών. Και κανείς δεν μου έλεγε την αλήθεια. Μου έλεγαν ότι ο πατέρας μου δουλεύει σε ξενοδοχείο…». «Πίστευα ότι έτσι είναι όλοι οι πατεράδες – απόντες, τρομακτικοί, βίαιοι. Όταν ήταν παρών, έφερνε μόνο φωνές, απειλές και καταστροφή. Ο “μπαμπούλας” για μένα είχε όνομα».
Μια ιδιαίτερη και βαθιά επίπονη πτυχή της εμπειρίας του ήταν η εμμονική κακοποίηση που υπέστη από τον πατέρα του, όταν εκείνος άρχισε να έχει ψυχωτικές εμμονές με τη σεξουαλικότητά του. «Είχε πειστεί ότι θα γίνω γκέι. Με εξευτέλιζε, με κατηγορούσε, με τρόμαζε. Με ξυπνούσε τα βράδια και με ανάγκαζε να αλλάζω τη φωνή μου. Έλεγε ότι μιλούσα σαν “γυναικούλα”, με απειλούσε ότι θα με βγάλει στο μπαλκόνι με φουστάνια. Έφτανε στο σημείο να με κάνει πρόβα και να με σταματάει την τελευταία στιγμή».
Η μητέρα του ποτέ δεν είπε κακή κουβέντα. «Ήθελε να φύγει, αλλά ο φόβος την παρέλυε. Τότε, όταν η αστυνομία ερχόταν, απαντούσαν: “είναι ο άντρας σας”. Ήταν ανήμπορη, κι όμως στάθηκε». Εκείνη έραβε ρούχα τη νύχτα και δούλευε το πρωί στο μανάβικο για να μεγαλώσει τα παιδιά της. «Η συγχώρεση δεν είναι για εκείνον. Είναι για μένα. Για να είμαι εγώ καλά. Και σήμερα είμαι», λέει με καθαρότητα και δύναμη. «Το ότι μπορώ και τα λέω αυτά είναι απόδειξη ότι δεν έγινα ό,τι με ήθελε ο τρόμος μου να γίνω. Έχω φτάσει στο σημείο να είμαι καλά. Και δεν είναι μικρό πράγμα».
