Απόψε, μην ευχηθείς μόνο "Καλή Ανάσταση". Ζήσε την
Απόψε, δεν είναι απλώς η νύχτα της Ανάστασης. Είναι η νύχτα της ελπίδας. Της σιωπής πριν το φως. Του «δεύτε λάβετε» όχι μόνο ως τελετουργία, αλλά ως κάλεσμα να πάρουμε στα χέρια μας τη ζωή με αλήθεια και αγάπη. Όποια κι αν είναι η πίστη μας, η θρησκευτική μας ταυτότητα, οι εσωτερικές μας πεποιθήσεις, υπάρχει κάτι που μας αφορά όλους: Η ανάγκη να ξαναγεννηθούμε από μέσα μας, να αφήσουμε πίσω ό,τι μας βαραίνει, να κοιτάξουμε κατάματα τις ευθύνες, τα λάθη και τις σκιές μας. Ανάσταση δεν είναι μόνο ένα θαύμα πριν από αιώνες. Είναι η καθημερινή μας επιλογή να μην επιτρέπουμε στο σκοτάδι να νικά μέσα μας. Είναι η συνειδητή απόφαση να αγαπήσουμε, να συγχωρήσουμε, να ζητήσουμε συγγνώμη – όχι από υποχρέωση, αλλά από σεβασμό στην ίδια μας την ψυχή.
Αναλογίσου απόψε: Μίλησες σκληρά; Έκρινες; Πλήγωσες με λόγια ή με τη σιωπή σου; Υπήρξες αδιάφορος εκεί που κάποιος ζητούσε απλώς να τον ακούσεις; Άφησες εγωισμούς να πάρουν τη θέση της καλοσύνης σου; Αν ναι, αυτή η νύχτα είναι δική σου. Όχι για να νιώσεις ενοχή. Αλλά για να ξεκινήσεις. Να ζητήσεις συγγνώμη – κι από τον άλλον, κι από εσένα. Να κάνεις ένα βήμα πίσω, να απλώσεις το χέρι, να θυμηθείς τι σημαίνει να αγαπάς χωρίς προϋποθέσεις. Γιατί η Ανάσταση είναι η απόφαση να κρατήσουμε μόνο το καλό, να αποδεχτούμε πως η ζωή είναι πολύτιμη όταν τη μοιραζόμαστε αληθινά.
Αν η αγάπη δεν δίνεται, δεν είναι αγάπη. Αν η συγχώρεση δεν προσφέρεται, δεν είναι λύτρωση. Αν η καλοσύνη δεν ασκείται, δεν έχει καμία αξία. Και αν δεν φερόμαστε στους άλλους όπως θα θέλαμε να μας φερθούν, τότε ζούμε σε έναν κόσμο που πρώτα απ’ όλα πληγώνει εμάς τους ίδιους.
Απόψε, μην ευχηθείς μόνο “Καλή Ανάσταση”. Ζήσε την. Κάν’ την πράξη. Γίνε φως, εκεί που κάποιος δεν βλέπει τίποτα πια. Γίνε συγγνώμη, εκεί που οι λέξεις χάθηκαν. Γίνε αγάπη, εκεί που η ψυχή φωνάζει για μια αγκαλιά. Αυτή είναι η μόνη Ανάσταση που δεν σβήνει ποτέ. Αυτή που αρχίζει μέσα μας. Και αγκαλιάζει τον κόσμο.
