Οι μοναχοί, με βηματισμό ήρεμο και καρδιά ταπεινή, συμμετείχαν μαζί με τους λιγοστούς προσκυνητές σε μια τελετή που ξεπέρασε τα λόγια
Υψωμένη πάνω στους απόκρημνους βράχους των Μετεώρων, η Μονή Βαρλαάμ στέκει σαν ακοίμητος φρουρός της πίστης και της παράδοσης, σε ένα τοπίο όπου η γη συναντά τον ουρανό. Σήμερα, Μεγάλη Παρασκευή, η ατμόσφαιρα γύρω της είναι φορτισμένη με βαθιά κατάνυξη, καθώς το τοπίο τυλίγεται σε μια ιερή σιγή, ανάλογη του πένθους και της περισυλλογής της ημέρας. Οι γιγάντιοι βράχοι, που μοιάζουν να αγκαλιάζουν το μοναστήρι, στέκουν ακίνητοι, σαν να συμμετέχουν κι αυτοί στη σιωπηλή προσευχή της φύσης. Η Μονή, φωτισμένη από το φως του δειλινού και τη φλόγα των καντηλιών, γίνεται το επίκεντρο της πιο συγκινητικής τελετουργίας της Μεγάλης Εβδομάδας: της Αποκαθήλωσης.
Η ιερή ακολουθία τελέστηκε με δέος και ευλάβεια, όπως σε κάθε ορθόδοξο ναό της χώρας, αλλά στη Μονή Βαρλαάμ αποκτά άλλη διάσταση. Εδώ, η πνευματικότητα διαχέεται σε κάθε πέτρα, κάθε ψαλμό, κάθε βλέμμα στραμμένο στον Εσταυρωμένο. Οι μοναχοί, με βηματισμό ήρεμο και καρδιά ταπεινή, συμμετείχαν μαζί με τους λιγοστούς προσκυνητές σε μια τελετή που ξεπέρασε τα λόγια – ήταν προσευχή, ήταν σιωπή, ήταν δάκρυ. Καθώς οι ψαλμωδίες γέμιζαν τον χώρο, χαμηλές, βαθιές, συγκλονιστικές, ο πόνος του Θείου Δράματος διαπερνούσε κάθε παρόντα. Στη Μονή Βαρλαάμ, η Αποκαθήλωση δεν ήταν απλώς μια ακολουθία. Ήταν μια μυσταγωγία στο αιώνιο, μια στιγμή όπου το ανθρώπινο άγγιζε το θεϊκό μέσα από τη σιωπηλή συμμετοχή, την πίστη και τη συντριβή.
