Οδύνη επικρατεί στο χωριό του επισμηναγού που σκοτώθηκε στην τελευταία του πτήση. Συγκλονίζει ο πατέρας και ο αδελφός του.
Θρήνος επικρατεί στην Μεγάλη Μαντίνεια Μάνης, την ιδιαίτερη πατρίδα του επισμηναγού Επαμεινώνδα Κωστέα που έχασε την ζωή του την Τετάρτη (27/12) όταν το εκπαιδευτικό αεροσκάφος Τ2 της Πολεμικής Αεροπορίας κατέπεσε λίγα μέτρα από το αεροδρόμιο της Καλαμάτας. Η χθεσινή πτήση θα ήταν η τελευταία του επισμηναγού με τον συγκεκριμένο τύπο αεροσκάφους Τ-2 Buckeye. Θα πήγαινε πλέον στα εκπαιδευτικά αεροσκάφη τύπου T-6. Φίλοι και συγγενείς του πιλότου, που ήταν ιδιαίτερα αγαπητός στην τοπική κοινωνία, συρρέουν σπίτι του για να μεταφέρουν τα συλλυπητήριά τους και να στηρίξουν την οικογένειά του. Στην ΕΡΤ μίλησε ο πατέρας του επισμηναγού, ο οποίος ανέφερε πως «έφυγε με την μεγάλη του αγάπη, έτσι όπως ήθελε, να πετάει… Οι ήρωες πρέπει να είναι ζωντανοί και όχι σε φέρετρα με την γαλανόλευκη…»
Η κηδεία του επισμηναγού θα τελεστεί στις 11:00 το πρωί της Παρασκευής (29/12) στον ιερό ναό Κοιμήσεως της Θεοτόκου στη Μεγάλη Μαντίνεια του Δήμου Δυτικής Μάνης. Ο πιλότος αφήνει πίσω του δύο ανήλικα παιδιά και την σύζυγό του, οι οποίοι παρακολουθούσαν – κατά τραγική ειρωνεία – την μοιραία πτήση του ανθρώπου τους.
«Η ζωή του ήταν να πετάει»
Ο αδελφός του 40χρονου επισμηναγού κάνει λόγο για έναν άριστο οικογενειάρχη που το πάθος του ήταν να ταξιδεύει στους αιθέρες και να πιλοτάρει τα αεροσκάφη της Πολεμικής Αεροπορίας. «Μεγάλη θλίψη για την οικογένεια και το χωριό μας. Ένας έμπειρος πιλότος με πάνω από 3.000 ώρες πτήσης πριν μεταφερθεί στα Τ-6. Τα παιδιά 12 και 4 ετών και η σύζυγός του, είδαν με τα μάτια τους τον δικό τους άνθρωπο να χάνεται από το οπτικό τους πεδίο και μετά φωτιά. Τα παιδιά είδαν τον πατέρα τους να χάνεται. Είχε καλέσει τους δικούς του ανθρώπους για την τελευταία του πτήση. Η ζωή του ήταν να πετάει. Δεν ήθελε τίποτα άλλο.
Μου είχε πει την Δευτέρα, “Γιώργο πάω για την τελευταία πτήση, μετά Πρωτοχρονιά στην Κρήτη με την οικογένεια και θα επιστρέψω να πάμε για κυνήγι”. Δυστυχώς αυτό δεν θα γίνει ποτέ», είπε συγκινημένος ο αδελφός του επισμηναγού και κατέληξε: «Θα τον θυμάμαι σαν γενναίο πολεμιστή που αγαπούσε πολύ αυτό που έκανε. Ήταν το χαμογελαστό παιδί, ο φίλος, ο αδελφός, το αγαπημένο παιδί του χωριού».
