Μια αντίφαση στα όρια της προσβολής
Από την Ευτυχία Παπούλια
Κοινωνιολόγος
Αν σας πει κάποιος ότι ανήκει εις την Αριστερά, ρωτήστε τον: Αριστερά μπαίνοντας ή Αριστερά βγαίνοντας;
Τζίμης Πανούσης
“Τα νιάτα ήταν, είναι και θα είναι πάντα το πιο δροσερό και διαχρονικό τονωτικό της ζωής μας”, έγραφε η Finos Film στην ανάρτηση για την Παγκόσμια Ημέρα της Νεολαίας τη 12η του Αυγούστου. Και πράγματι, ποιος δεν ενθουσιάζεται στην θέα δυο εικοσάχρονων που περπατούν γελώντας δυνατά στο κέντρο της πόλης, μιας νεαρής που προσφέρει τον πρωινό καφέ στη γειτονιά, ποιος δεν απολαμβάνει να παρακολουθεί νέα πολιτικά πρόσωπα, ακόμη κι αν οι βαρύγδουπες επαναστατικές δηλώσεις των προκαλούν συχνά ένα δύσπιστο και ελαφρά ειρωνικό μειδίαμα; Μα φυσικά και όλοι.
Ωστόσο, η ιστορία δείχνει πως όταν κάποιο νέο πρόσωπο καταλαμβάνει μία θέση εξουσίας, από την τοπική εφημερίδα μέχρι τη γωνίτσα του Κοινοβουλίου, δέχεται πυρά όχι από τους συνομήλικους – που θα έλεγε κανείς πως δικαίως το ανταγωνίζονται – αλλά από εκπροσώπους της τρίτης ηλικίας που πιθανόν παρασυρόμενοι από τον φθόνο που προκαλεί η νιότη από μόνη της, συσπειρώνονται μανιασμένοι για να αντιμετωπίσουν τον… εχθρό. Αν υπάρχουν δε κι άλλες διαφορές, ουαί κι αλλοίμονο.
Μια αντίφαση στα όρια της προσβολής
Μια αντίφαση στα όρια της προσβολής, που δείχνει ακριβώς και έλλειψη εκτίμησης στα χαρακτηριστικά της ομάδας που υποτίθεται πως εκθειάζει το βαρύ πυροβολικό της πολιτικής σε κάθε προεκλογική περίοδο. Τη νέα γενιά. Παρατηρώντας κανείς τις διεργασίες για την ανασυγκρότηση – λέξη που αποπνέει μια απατηλή ελπίδα -του κόμματος της Κουμουνδούρου, μόνο δυσφορία αισθάνεται μπροστά στις αδιάκριτες επιθέσεις που εξαπολύονται κατά του νεόκοπου διεκδικητή της ηγεσίας του ΣΥΡΙΖΑ. Δίχως τακτ, με ρηχά επιχειρήματα και επαναλαμβάνοντας διαρκώς πως κινδυνεύει η… ταυτότητα του κόμματος, οι αρχαιότεροι της παράταξης μοιάζουν να επιμένουν στο κλίμα πόλωσης που τους οδήγησε στην ταπεινωτική ήττα.
Και μπορεί ο 35χρονος αυτοαποκαλούμενος “κουζουλός” να προκαλεί απορίες ως προς το κατά τα άλλα αξιοζήλευτο βιογραφικό του, μπορεί το άκρως αντιαριστερό προφίλ του να μην τον τοποθετεί στους κόλπους του ΣΥΡΙΖΑ, τουλάχιστον σε ιδεολογικό επίπεδο, όμως το μεγάλο ρεύμα apolitic ψηφοφόρων που εκδηλώνονται υπερ του εξ Αμερικής ορμώμενου υποψηφίου, αποδεικνύει πως λίγοι ενδιαφέρονται για τη φορολογική του δήλωση. Πότε το έκαναν άλλωστε οι ψηφοφόροι της Αριστεράς;
Ας αφήσουμε όμως την επιλογή του νέου ηγέτη στους φίλους του κόμματος, όπως ορίζει και η Δημοκρατία, κι ας σταθούμε στον θλιβερή υποδοχή που επιφυλάσσουν πολλές φορές οι παλαιότεροι στο “νέο αίμα”, όταν το μόνο που οφείλουν είναι να ανοίγουν διάπλατα τον δρόμο σε καινούργιες ιδέες και εκείνοι ως “δάσκαλοι” να δείχνουν τον δρόμο. Όχι όμως χτυπώντας τον “αντίπαλο”, αλλά προωθώντας το πρόσωπο της επιλογής τους για τη διαδοχή, κατευθύνοντάς το, “χτίζοντας” το προφίλ του, παρουσιάζοντας αδιάκοπα τις προγραμματικές προτάσεις που επιθυμεί να ακούσει το κοινό.
American dream
Στην πολιτική, χρειάζεται ανανέωση των δυνάμεων, χρειάζονται εφεδρείες ικανές να αναλάβουν ακόμη και δύσκολες αποστολές για πρώτη φορά. Σε αυτό ακριβώς ποντάρουν οι ευφυέστατοι επικοινωνιολόγοι του κ. Κασσελάκη. Η παλιά φρουρά που βλέπει το american dream να έρχεται κατα πάνω τους σαν χιονοστιβάδα γνωρίζει πολύ καλά πως σε περίπτωση νίκης του, ο δρόμος για την έξοδο θα ανοίξει διάπλατα, μιας και δεν έχουν θέση στο τοπίο που οραματίζεται.
Και η νεαρά Έφη όμως φαίνεται να βαδίζει σε μοναχικό δρόμο. Αν και φαβορί – και μάλιστα σε ένα ανδροκρατούμενο περιβάλλον – η ενασχόληση των συντρόφων με τον αντίπαλο πήρε τα φώτα από πάνω της. Ο πόλεμος που ξέσπασε δεν θα σταματήσει με την ανακοίνωση του νέου προέδρου. Και δεν θα ήταν διόλου παρανοϊκό να σκεφτούμε τα στελέχη να τσακώνονται μόνα τους στη Βουλή, όσο ο πρωθυπουργός ανταλλάζει πυρά με το… τρίτο κόμμα.
