Από την Ευτυχία Παπούλια
Κοινωνιολόγος
Αυτοί που είναι εναντίον της πολιτικής είναι υπέρ της πολιτικής που τους επιβάλλεται.
Bertolt Brecht
Η άσκηση του εκλογικού δικαιώματος είναι υποχρεωτική βάσει του Συντάγματος της χώρας μας. Η άρνηση προσέλευσης στις κάλπες, ισοδυναμεί με εκχώρηση του σημαντικότερου δικαιώματός μας, να επιλέγουμε αυτούς που θα ρυθμίζουν, ως ένα βαθμό τουλάχιστον, την ζωή μας. Μας στερεί ωστόσο και το δικαίωμα να διαμαρτυρόμαστε… ακόμη και να γκρινιάζουμε! Πάντα με ενοχλούσε πως ο πολύ σοβαρός αυτός θεσμός της εκλογικής διαδικασίας, ορίζεται ως μια ‘μάχη’, ως ένας ‘πόλεμος’, για την κατάκτηση… ενός κάστρου (της εξουσίας;) με νικητές και ηττημένους, ως ένας αγώνας ποδοσφαίρου που η μια ομάδα θα κερδίσει την άλλη… Κι όχι ως ένας αγώνας μιας πολιτικής παράταξης με έναν συγκεκριμένο αρχηγό, να κερδίσει την εμπιστοσύνη ενός λαού για να αφήσει στα χέρια του τις τύχες του.
Όμως μια τέτοια προσπάθεια, να κερδίσει δηλαδή κάποιος την εμπιστοσύνη, δεν γίνεται, γιατί ο αγώνας εξαντλείται στην λασπολογία, την αποδόμηση του αντιπάλου και με αόριστες ή ψεύτικες υποσχέσεις, για βελτίωση της οικονομίας, της παιδείας, της υγείας, την καταπολέμηση της φτώχειας κι άλλα τέτοια που απευθύνονται στο θυμικό κι όχι στην κρίση του πολίτη, αποφεύγοντας οι πολιτικοί να καταλογίζουν ευθύνες για κακές υπηρεσίες και στους ίδιους τους πολίτες, που υπηρετούν σ’ αυτές τις υπηρεσίες.
Ευθύνες
Δεν ήταν μόνο η ανεπάρκεια ενός υπουργού που είχε την ευθιξία και παραιτήθηκε για την τραγωδία των Τεμπών αλλά η ανευθυνότητα πολλών δεκάδων αρμοδίων και υπεύθυνων, για την ασφάλεια των σιδηροδρόμων που προϋπήρχαν. Όπως δεν είναι υπεύθυνη και η υπουργός Παιδείας για το bullying και την παιδική τρομοκρατία που συμβαίνει μέσα κι έξω από τα σχολεία αλλά οι ίδιοι οι εκπαιδευτικοί που δεν επιβλέπουν την συμπεριφορά των μαθητών τους ή σιωπούν, στο όνομα του ωχαδελφισμού και του άλλοθι πως θα κινδυνέψει η θέση του.
Τη μεγαλύτερη σαφώς ευθύνη έχουν οι γονείς, που δεν ελέγχουν την συμπεριφορά, όχι μόνο των δικών τους παιδιών αλλά, διακριτικά και των συμμαθητών και με την συνεργασία των Συλλόγων να αντιμετωπίσουν το πρόβλημα της εφηβικής εγκληματικότητας εξαντλώντας ολα τα νόμιμα μέσα και να προστατεύσουν τα παιδιά τους από τους ψευτονταήδες που αναδύονται εδώ και καιρό στους σχολικούς χώρους με την σιωπηρή συνενοχή των δασκάλων.
Η κραυγή
Το ‘σύνθημα – κραυγή’ της μητέρας του μαθητή που κακοποιήθηκε στο Αρσάκειο απ’ τους συνομήλικούς του, πως ‘έχουμε πόλεμο’ με την εφηβική παραβατικότητα και την αδιαφορία των εκπαιδευτικών, είναι μια ελπίδα πως η ίδια η κοινωνία πρέπει και μπορεί να λάβει πρωτοβουλίες για την αυτοπροστασία της από τέτοια φαινόμενα, χωρίς να περιμένει καθισμένη από τον καναπέ το κράτος και οι εκάστοτε κυβερνήσεις να μας λύσουν όλα τα προβλήματα εδώ και τώρα.
Ωστόσο έρχεται η στιγμή να ασκήσουμε το εκλογικό μας δικαίωμα, την υποχρέωσή μας να συμμετάσχουμε στην επιλογή αυτών που θα αναλάβουν την τύχη της χώρας μας στο ευρωπαϊκό και παγκόσμιο γίγνεσθαι, αλλά και να βελτιώσουν στο μέτρο του αντικειμενικά εφικτού, το επίπεδο της ζωής μας. Γιατί στο τέλος ο κάθε πολίτης, είναι υπεύθυνος για την δική του ευημερία την οποία πετυχαίνει ανάλογα με τις προσπάθειές του την εργατικότητά του, τις φιλοδοξίες του και τις ικανότητές του εν τέλει.
Ο.. κατάλληλος
Πώς ψηφίζουμε λοιπόν, πώς επιλέγουμε τον ‘κατάλληλο’ εμείς που δεν παρακολουθούμε τις διαμάχες των πολιτικών στην Βουλή γιατί το λιγότερο που μας προκαλούν είναι δυσφορία, αν όχι αποστροφή για το επίπεδο του πολιτικού διαλόγου, εμείς οι οπαδοί του δόγματος “Έλα μωρέ τώρα, ολοι ίδιοι είναι”;
Καταρχάς, επιβάλλεται να ενημερωνόμαστε όλοι οι πολίτες για την συμπεριφορά, το ήθος και την δράση των πολιτικών μας ακόμη και στην ιδιωτική τους ζωή. Έπειτα οι πολιτικοί, όπως και εμείς οι απλοί πολίτες, δεν είναι ολοι ίδιοι. Κάποιοι είναι πιο διορατικοί, βλέπουν πιο μακριά απ’ τους άλλους, βλέπουν το συμφέρον της πατρίδας μέσα στο ευρωπαϊκό γίγνεσθαι και τον δυτικό κόσμο, αντίθετα με άλλους που προσπάθησαν την απομόνωσή μας, παρασυρόμενοι από την εμπάθειά τους για την ευρωπαϊκή συμμαχία και την ελίτ. Κάποιοι, δίνουν υποσχέσεις που δεν εκπληρώνουν, όπως η περιβόητη κατάργηση του άκρως άδικου ΕΝΦΙΑ, συμπαρασύροντας έτσι πολλούς συμπολίτες μας που εξακολουθούν να αγωνιούν για τις περιουσίες που θα δώσουν στα παιδιά τους αλλά και τα ίδια τα παιδιά προβληματίζονται αν θα μπορέσουν να συντηρήσουν μια μικρή κληρονομιά απ’ τους γονείς τους.
Ο κ. Μητσοτάκης υποσχέθηκε μείωση του ΕΝΦΙΑ και το έπραξε και ελπίζουμε κάποια στιγμή αυτός ο φόρος να καταργηθεί τελείως γιατί διαφορετικά πολλά ακίνητα θα περιέλθουν στο κράτος το οποίο κάποια στιγμή θα τα ξαναπουλήσει στους …πρώην ιδιοκτήτες τους για ένα ευρώ! Κι όχι μόνο, αλλά θα τους επιδοτήσει και κάποιες δεκάδες χιλιάδων ευρώ για την ανακαίνισή τους, όπως στην πανέμορφη ιταλική Τροΐνα που εγκαταλείφθηκε για μια ζωή με περισσότερες επιλογές.
Αποχή
Η αποχή και η ψήφος διαμαρτυρίας δεν είναι υπεύθυνη πολιτική πράξη. Ο πολίτης πρέπει να ψηφίζει κόμματα εξουσίας ακόμα κι αν δεν είναι απόλυτα ικανοποιημένος. Δυο κόμματα είναι αρκετά για να εκφράζονται μέσα απ’ αυτά όλες οι ιδεολογίες. Όλες οι μικρές “παρατάξεις” δεν εκφράζουν παρά πολιτικές φιλοδοξίες χωρίς ελπίδα επιβίωσης.
Οι κυβερνήσεις συνεργασίας μοιάζουν με σενάριο “τρόμου”, ενώ θα πρέπει να αναθεωρηθεί προς τα πάνω το όριο εισόδου στην Βουλή για να μην εισέρχονται σε αυτή πολιτικοί σχηματισμοί που το μόνο που τους ενδιαφέρει είναι η επαγγελματική τους επιβίωση. Η διακυβέρνηση μιας χώρας χρειάζεται επαγγελματίες πολιτικούς με παράδοση, χρειάζεται managers και όχι ιδεολόγους, συνθήματα των οποίων μας γυρίζουν στα μαθητικά χρόνια, τότε που ως νέοι ορκιζόμασταν ότι θα αλλάξουμε τον κόσμο. Τι αλλάζει άραγε μεγαλώνοντας και αφήνουμε τους άλλους να το κάνουν…;
