Από την Ευτυχία Παπούλια
Κοινωνιολόγος
Μια άδικη ειρήνη είναι προτιμότερη από έναν δίκαιο πόλεμο.
Κικέρων
Υπάρχουν εκδηλώσεις πολιτικές, κοινωνικές, πολιτισμικές που για πολλούς λόγους θα έπρεπε να έχουν καταργηθεί. Οχι μόνο γιατί δεν εκφράζουν πλέον τα συναισθήματα των ανθρώπων του σήμερα, αλλά αντίθετα δημιουργούν και δυσθυμία, προβλήματα ανάμεσα σε λαούς που θέλουν να ξεπεράσουν παλιές διχόνοιες, παλιά τραύματα της ιστορίας τους και να πάνε παρακάτω. Κι οταν οι ηγέτες δεν βρίσκουν το σθένος να τις καταργήσουν, τότε αυτές… αυτοκαταργούνται. Λίγες σελίδες Ιστορίας αρκούν για να καταγραφούν οι νίκες μας αλλά και… ήττες μας!
Μια από αυτές τις εκδηλώσεις είναι και οι παρελάσεις, τόσο της 28ης Οκτωβρίου όσο και, κυρίως, της 25ης Μαρτίου, τις οποίες παρακολουθώ συνεχώς με δέος, όμως… δεν ξέρω πόσοι απο εμάς παρατήρησαν οτι στην επέτειο της Εθνικής μας Παλιγγενεσίας, οι σημαίες στις προσόψεις των σπιτιών ηταν σχεδόν ανύπαρκτες! Χάσαμε ξαφνικά την εθνική μας υπερηφάνεια; Οχι ασφαλώς! Όπως επίσης όλο και λιγοστεύουν εκείνοι που κατεβαίνουν κάθε χρόνο στο Σύνταγμα για να δουν την παρέλαση με τα άρματα μάχης και άλλα σύγχρονα οπλικά συστήματα που αποκλειστικό σκοπό έχουν να σκοτώνουν συνανθρώπους μας γνωρίζοντας από την εμπειρία δυο παγκοσμίων πολέμων την παράνοια αυτής της ανθρώπινης συμπεριφοράς προς τον συνάνθρωπό του.
Επίδειξη
Οι παρελάσεις καθιερώθηκαν αμέσως μετά την απελευθέρωση της χώρας μας από κατακτητές και είχαν σκοπό αφ’ ενός να εμψυχώσουν το ηθικό της χώρας, αφ’ ετέρου να γίνει και κάποια επίδειξη δύναμης στον απέναντι ηττημένο. Σιγά σιγά όμως αυτή η ψυχολογική ανάγκη αλλά και η απόφαση των λαών να ζήσουν πλέον ειρηνικά, ξεθώριασε με τον χρόνο και κάθε τέτοια επίδειξη δύναμης των όπλων είναι αχρείαστη, ίσως και πρόκληση στον πόθο των λαών για ειρήνη στην γη. Γιατί εμείς τουλάχιστον, η νεότερη γενιά, δεν νιώθουμε να απειλούμαστε απ’ τους γείτονές μας τους Τούρκους ούτε φυσικά και οι ίδιοι νιώθουν κάποιον παρόμοιο… φόβο.
Αντίθετα, οι “φίλοι” μας, οι Τούρκοι όπως μας αποκαλούν οι ίδιοι δια στόματος όχι μόνο του υπουργού των Εξωτερικών αλλά και του ίδιου του Ερντογάν μας …εξαπέλυσαν μια εντελώς διαφορετική “επίθεση” και μάλιστα όχι νύχτα, όπως απειλούσαν, αλλά μέρα μεσημέρι! Μια αναπάντεχη “επίθεση φιλίας” με ευχές στον κ. Μητσοτάκη για την εθνική μας γιορτή! Την απαλλαγή μας απ’ τους… Τούρκους!
Κάποιοι πιο “ειδικοί” στις σχέσεις μας με τους γείτονές μας, σχολίασαν πως αυτές είναι εθιμοτυπικές ευχές και θα έπρεπε να είμαστε πιο επιφυλακτικοί. Δεν θα πρέπει να υιοθετήσουμε αυτήν την εκδοχή της αμφισβήτησης και της καχυποψίας όμως, ακόμα και αν οι πιθανότητες να είναι ειλικρινής ο γείτονάς μας είναι μηδαμινές, αλλά να αποδεχτούμε το προφανές. Κι αυτό είναι πως οι γείτονές μας, τείνουν χείρα φιλίας και πρέπει να αξιοποιήσουμε την κίνηση αυτή θεωρώντας την εξ ορισμού ως “καθαρή”, χωρίς τα γκρίζα σύννεφα των επιφυλάξεών μας. Δεν μπορούμε να θεωρούμε κάποιον συνομιλητή μας εκ προοιμίου αναξιόπιστο, όταν μάλιστα μας εκφράζει όχι απλά την ελπίδα, αλλά την βεβαιότητα πως οι σχέσεις των δύο χωρών θα μπουν σε νέες βάσεις στο εξής. Μια βεβαιότητα, μια θέληση, που θα έπρεπε να είχε προκύψει απ’ την λογική κι’ όχι απ’ το συναίσθημα.
Τραγωδίες
Γιατί, δυστυχώς, αυτή η θέληση και η απόφαση για βελτίωση των σχέσεων και παγίωση της ειρήνης ανάμεσα στους δύο λαούς μας, είναι και αποτέλεσμα δυο τραγικών γεγονότων που μας υπενθύμισαν με τον πιο δραματικό τρόπο πως η αξία της ανθρώπινης ζωής είναι πάνω απ’ ολα και πως ο θάνατος τελικά, είναι η κοινή μας μοίρα και αυτή η απειροελάχιστη κουκίδα μέσα στο αχανές σύμπαν που σκοτωνόμαστε να διαμοιράσουμε και να οριοθετήσουμε και που λέγεται γη, ειναι ο κοινός μας τόπος. Αυτόν τον τόπο, στον οποίο είμαστε φιλοξενούμενοι για απροσδιόριστο χρονικό διάστημα, είμαστε υποχρεωμένοι να τον προστατέψουμε και να τον παραδώσουμε στις γενιές που θα έρθουν μετά από εμάς. Γιατί σε αυτόν τον κοινό μας τόπο συντελείται στο διηνεκές το ανεξήγητο για μας θαύμα της ζωής!
Πριν πενήντα τρία χρόνια, το 1970 καθιερώθηκε η Διεθνής Ημέρα της Γης με πρωτοβουλία της Δημοτικής Αρχής του Σαν Φραντζίσκο για να γιορταστεί αυτό το θαύμα στον πλανήτη. Καθώς και η διαρκής επιθυμία των λαών ανά την υφήλιο για ειρήνη και αρμονία ανάμεσά τους. Ήταν μια ιδέα του ακτιβιστή Τζων Μακ Κόνελ ο οποίος πρότεινε να γιορτάζεται κάθε χρόνο στις 20 Μαρτίου και υιοθετήθηκε απ’ τον ΟΗΕ. Μια ημέρα που συμπίπτει με την Παγκόσμια Ημέρα της Ευτυχίας. Στον αντίποδα της μέρας αυτής καθιερώθηκε η Ημέρα της Γης που γιορτάζεται στις 22 Απριλίου και σκοπό έχει να ευαισθητοποιήσει τις κυβερνήσεις και τους πολίτες όλου του κόσμου αναφορικά με το μέλλον του πλανήτη, την διαχείριση των φυσικών πόρων και γενικότερα την ποιότητα ζωής.
Ειρήνη
Υπάρχει ομως διαρκής επιθυμία των λαών της υφηλίου για ειρήνη, που θα πρέπει να την γιορτάζουμε μόνο κάθε χρόνο στις 20 Μαρτίου; Αν ρωτήσουμε τους λαούς όλου του κόσμου, σίγουρα υπάρχει ο διακαής πόθος των ανθρώπων να ζουν αρμονικά μεταξύ τους όπως και με τα άλλα πλάσματα της φύσης αλλά και με την ίδια την φύση με σεβασμό πάντα στην ανθρώπινη ζωή. Η οποία σήμερα ανθρώπινη ζωή φαίνεται να αντιμετωπίζεται με την απόλυτη απαξίωση.
Είναι αμφίβολο σήμερα αν υπάρχει έστω και ένας Ρώσος στρατιώτης που να θέλει να δώσει την ζωη του για μια λωρίδα γης μέσα στην Ουκρανία, όπως και κανένας νέος της χώρας μας που θέλει να ζήσει, να μορφωθεί, να ερωτευτεί, για μια λωρίδα θάλασσας. Και δεν χρειάζεται να συμβούν εθνικές καταστροφές οπως οι σεισμοί στην Τουρκία και τα Τέμπη στην χώρα μας για να κατανοήσουν οι ηγέτες των λαών πως σε αυτήν την κώχη του πλανήτη μπορούμε τελικά να επιβιώσουμε αρμονικά. Η χειρονομία της γειτονικής μας χώρας είναι κάτι παραπάνω απο συμβολική. Ίσως, αποτέλεσμα και της διαχείρισης των προκλήσεων τα τελευταία χρόνια. Ας μην πάει χαμένη…
