''Αγαπώ θα πει εγώ αγαπώ… Το τι κάνει ο άλλος είναι δική του δουλειά''
Από την Ευτυχία Παπούλια
Κοινωνιολόγος
Πρέπει να έχει κανείς έναν έρωτα, έναν μεγάλο έρωτα, για να του εξασφαλίζει άλλοθι στις αδικαιολόγητες απελπισίες που κυριεύουν όλους μας
Αλμπέρ Καμύ
Ο Τιερί δίνει ενα μενταγιόν με μια καρδούλα στην Καρίν και της γράφει επάνω: ‘περισσότερο απο χθες’ στην μια μεριά ‘…λιγότερο απο αύριο’ στην άλλη. Εκείνη δεν καταλαβαίνει… Ο Τιερί της εξηγεί οτι κάθε μέρα την αγαπάει και περισσότερο. “Μα εσύ λες λιγότερο”, διαμαρτύρεται η Καρίν. Μάταια εκείνος προσπαθεί να της εξηγήσει… “Θέλω κάποιον να μ’ αγαπάει το ίδιο κάθε μέρα”, είπε εκείνη κι’ απομακρύνθηκε με γρήγορα βήματα. Ηταν μια σκηνή απο ταινία μικρού μήκους πριν λίγα χρόνια στην Γαλλία που την παρακολουθούσαν για να διασκεδάσουν, ίσως όμως και να προβληματιστούν απ’ το μήνυμα που εξέπεμπε ο δημιουργός της μέσα απ’ αυτό το ‘θέλω κάποιον να μ’ αγαπάει το ιδιο κάθε μέρα’ της Καρίν. Αυτήν την επιθυμία, την ανάγκη, το δικαίωμα, την απαίτηση, ίσως, κάποιος να μας αγαπάει σ’ ολη μας την ζωή.
Πριν λίγες μέρες εδω ο ‘δικός μας’ ο Λάκης, αυτός που οταν έκανε εμάς να γελάμε βίωνε το δικό του προσωπικό δράμα, βλέποντας το χαμόγελο της “Τζοκόντας του” να σβήνει σιγά σιγά, μας εξομολογήθηκε πως παρ’ ολο που δεν είχε ανταλλάξει πικρή κουβέντα μαζί της, παρ’ ολο που ποτέ του δεν την πίκρανε, σχεδόν ένιωθε ενοχές γιατί ποτέ του δεν κατάφερε να της δώσει αυτό που εκείνη ήθελε, χωρίς να μας πει τι ηταν αυτό. Δεν το είχε ο Λάκης αυτό που ήθελε εκείνη; Το ειχε αλλά ηταν λιγότερο απ’ αυτό που της άξιζε; Το είχε αλλά το είχε για κάποιαν άλλη; Ειναι πάντως λυτρωτικό για κάποιον να αναγνωρίζει εστω και αργά πως δεν έδωσε στην σύντροφό του αυτό που όφειλε να της δώσει, σαν αντάλλαγμα εστω για τις όμορφες στιγμές που του πρόσφερε.. Να της δώσει την αγάπη που ήθελε.
Έννοιες…
Σε αντίθεση ομως με την ”Τζοκόντα” του Λάκη που δεν διεκδίκησε, δεν απαίτησε την αγάπη, η Ντέπυ την απαίτησε… Καταξιωμένη καλλιτέχνης. Τα είχε ολα, δεν είχε ομως την αγάπη. Ή τουλάχιστον δεν την είχε στον βαθμό, στην ένταση που την ήθελε, δεν αγαπήθηκε οσο ήθελε. Ομως οταν τα έχεις ολα, τοτε αυτό απο μόνο του σου δίνει και το δικαίωμα να διεκδικήσεις το όνειρό σου και συνειδητοποιώντας πως έχασες πολύτιμο χρόνο, τα ηθικά διλήμματα υποχωρούν μπροστά στον στόχο. Η Ντέπυ δεν έπαψε ποτέ της να διεκδικεί την αγάπη, στον βαθμό και την ένταση που την ηθελε εκείνη, αλλά κατανίκησε τις αναστολές της και τελικά την βρήκε. Κάποια παιδιά από την άλλη, δεν την είχαν απ’ τους γονείς τους και την αναζήτησαν στην Κιβωτό, αλλά ούτε εκεί φαίνεται πως την βρήκαν.
Αν ηταν να ορίσουμε την έννοια της αγάπης, της ερωτικής αγάπης, θα ηταν αρκετό να δείξουμε μια φωτογραφία με δυο νέους, αλλά και ηλικιωμένους, να παρακολουθούν πιασμένοι απ’ το χέρι ενα ηλιοβασίλεμα, καθισμένοι σ’ ενα βραχάκι ενός νησιού κοντά στην θάλασσα. Ακόμη ομως κι αν δεν μπορούμε να την ορίσουμε ή να την περιγράψουμε, σίγουρα ολοι μας νοιώσαμε κάποτε αυτό το έντονο συναίσθημα για κάποιο πρόσωπο, χωρίς εκείνο να το ξέρει ή το έχουμε βιώσει μέσα απο κινηματογραφικές ιστορίες, λογοτεχνικά εργα, τραγούδια.. Ειναι ενα συναίσθημα που δεν ξέρουμε ή διστάζουμε να διαχειριστούμε, απο φόβο μιας αντίδρασης που μπορεί το λιγότερο να κλονίσει την αυτοπεποίθησή μας.
Ένα παιχνίδι
Παρ’ ολα αυτά ακόμη κι αν υπάρχει ανταπόκριση, επειδή και στο άλλο πρόσωπο απο σύμπτωση εχουν γεννηθεί τα ίδια συναισθήματα, τότε οι ίδιοι φόβοι, οι ίδιες ανησυχίες αρχίζουν να δηλητηριάζουν σιγά σιγά, αυτή την υπέροχη ερωτική σχέση που είχαμε την τύχη να την ζούμε τώρα ως μια πραγματικότητα και οχι ως φαντασίωση. Γιατί ο έρωτας είναι ενα παιχνίδι συναισθημάτων, θετικών που ανεβάζουν το πνεύμα στα σύννεφα και αρνητικών που εχουν κυρίαρχο ρόλο στην ανθρώπινη ψυχή και καθοδηγούν ασυναίσθητα ισως την συμπεριφορά μας, αιφνιδιάζουν τον άλλο που απ’ τα σύννεφα μπορεί να πέσει με πάταγο στην γη και να διαλυθεί συναισθηματικά. Γιατί ο έρωτας τελικά, ειναι ενα δραματικό παιχνίδι που μόνο με την καταστροφή του ολοκληρώνεται.
Αναπόφευκτη εξέλιξη
Ωστόσο, παρ’ ολο που πολλοί γνωρίζουν αυτήν την αναπόφευκτη εξέλιξη, θέλουν, επιθυμούν, επιδιώκουν να βιώσουν αυτή την εμπειρία, στην πραγματική ζωή, που ως τώρα βίωναν μέσα απο αισθηματικές ταινίες και τραγούδια. Ειναι η ερωτική αγάπη μια μοναδική εμπειρία μέσα απ’ την οποία οι άνθρωποι εξαγνίζονται απο πάθη, ζήλειες εγωισμούς και βγαίνουν ψυχικά και συναισθηματικά ολοκληρωμένοι κι όχι τραυματισμένοι. Ειναι και πρέπει να είναι ο έρωτας ενα κομμάτι απ’ την ζωή μας. Δεν μπορεί να ειναι ολόκληρη η ζωή ενας ατελείωτος έρωτας γιατί αυτό συνιστά απομόνωση ίσως και περιφρόνηση μιας ζωής που μπορεί να έχει κι άλλες χαρές να μας προσφέρει… Ο έρωτας μοιάζει με μια θεατρική παράσταση με εμάς πρωταγωνιστές, που κάποτε τελειώνει…
Οι όρκοι αιώνιας αγάπης και αφοσίωσης που με τόση ευκολία δίνουν οι ερωτευμένοι μεταξύ τους είναι μια μεγάλη επιπολαιότητα, εγραφε ο Max Nordau στα Κατά Συνθήκη Ψεύδη. Αλλά η ζωή συνεχίζεται με εμάς ολοκληρωμένους συναισθηματικά, απαλλαγμένους απο μικρά παθη που σπιλώνουν και εξουσιάζουν το εγω μας. Και μόνο τότε μπορούμε να προσφέρουμε αληθινή αγάπη, ακόμη και με έντονο το ερωτικό στοιχείο χωρίς την απαίτηση για ανταπόδοση χωρις τον φόβο της ‘προδοσίας’ των αισθημάτων που εμπιστευτήκαμε και προσφέραμε…
Γιατί την αγάπη τελικά την προσφέρουμε. Δεν την ζητάμε.. δεν την απαιτούμε και πάνω από όλα, δεν…επαιτούμε.
