Αν θεωρήσουμε ως δεδομένο λοιπόν ότι ο έρωτας μοιραία καταλήγει στα σκαλιά της εκκλησίας ή του δημαρχείου τότε, ως ταυτόσημη έννοια πλέον με τον γάμο, μάλλον έχει κι αυτός διαβρωθεί από το χρήμα.
Από την Ευτυχία Παπούλια
Κοινωνιολόγος
«Τα χρήματα δεν μπορούν να αγοράσουν την ευτυχία». Αυτό συνήθως το ακούς απ’ αυτούς που δεν έχουν ούτε το ένα ούτε το άλλο.
Robert Orben, Αμερικανός ταχυδακτυλουργός
Αυτό που μέχρι τώρα γνώριζε η νέα γενιά, ή μάλλον μας το είχε αφήσει ως παρακαταθήκη η προηγούμενη, είναι πως ο έρωτας χρόνια δεν κοιτά. Ακουγόταν κάπως τρομακτικό, στα πρώτα ερωτικά μας σκιρτήματα να ερωτευτούμε έναν παππού ή μια γιαγιά, χωρίς κανένα κοινό ενδιαφέρον. Ακόμη όμως πιο τρομακτική ήταν η σκέψη να μη βρούμε… ανταπόκριση! Οι ανθρωπολογικές μελέτες, αλλά και οι μύθοι, όπως και η ιστορία, δείχνουν πως ο άνδρας, ωριμάζοντας, γινόταν πιο ασφαλής σύντροφος για μια νέα γυναίκα.
Αυτό σήμερα επιβεβαιώνεται, γιατί στο οικονομικό σύστημα οι μεγάλοι άνδρες σε ηλικία εξασφαλίζουν ένα πιο σταθερό εισόδημα και μια ασφάλεια επιβίωσης, που μοιάζει να είναι επιλογή των νέων γυναικών, για μια ζωή χωρίς οικονομικά προβλήματα κι από τα άλλα… ποιος νοιάζεται. Σήμερα δηλαδή, κανόνας είναι αυτό που φαίνεται αταίριαστο, στην κοινωνία αποδεκτό μεν, αλλά δεν παύει να έχει πολλές αρνητικές εκφάνσεις.
Αυτή η απελευθερωμένη από ηλικιακά εμπόδια (δεν είχε… επινοηθεί τότε ο ρατσισμός) παρακαταθήκη μας πληροφορούσε τι δεν κοιτάει ο έρωτας, δεν μας έλεγε όμως τι κοιτάει όταν απαξιώνει τα χρόνια, ιδίως τα πάρα πολλά χρόνια. Γιατί η δικαιοσύνη μπορεί να είναι τυφλή, ο έρωτας όμως ποτέ. Αν θεωρήσουμε ως δεδομένο λοιπόν ότι ο έρωτας μοιραία καταλήγει στα σκαλιά της εκκλησίας ή του δημαρχείου τότε, ως ταυτόσημη έννοια πλέον με τον γάμο, μάλλον έχει κι αυτός διαβρωθεί από το χρήμα.
Σύμφωνα με έκθεση του ΟΟΣΑ την οποία επεξεργάστηκε ο ΣΕΒ το 52% των Ελλήνων ζευγαρώνει ή… ερωτεύεται πλέον με εισοδηματικά κριτήρια. Χρειάζεται δηλαδή εκκαθαριστικό της Εφορίας αλλιώς δεν… στεριώνει.
Κι αυτό το “πλέον” είναι που διαλύει οριστικά τις αυταπάτες των νέων – ότι θα μπορούσαμε να επιστρατεύσουμε τη γοητεία μας να μας ερωτευθούν ή να ερωτευθούμε και εμείς, να ζευγαρώσουμε, να αραδιάσουμε ένα δυο κουτσούβελα και να εκπληρώσουμε το κοινωνικό μας καθήκον. Θέλει και ο έρωτας παραδάκι… Αναγκαστική προσγείωση λοιπόν και κομμένα τα φτερά του έρωτα, για όσους σκέφτονται να… αποτολμήσουν ένα γάμο με τη δική του παρότρυνση.
Όπως αναφέρεται, όσοι επιλέγουν να δημιουργήσουν μία σχέση με σκοπό να παντρευτούν, το κάνουν με άτομα που να βρίσκονται στο ίδιο ή παρεμφερές εισοδηματικό κλιμάκιο. Αυτό σημαίνει πως ο «φτωχότερος» δεν συνάπτει δεσμό με άτομο σε καλύτερη οικονομική κατάσταση από εκείνον και ομοίως ο «πλουσιότερος» δεν σκέφτεται την δημιουργία σχέσης με κάποιον με μικρότερο εισόδημα. Μάλιστα το επιλεκτικό ζευγάρωμα αυξήθηκε κατά 15% στα χρόνια της κρίσης με την Ελλάδα να είναι πλέον η χειρότερη σε αυτόν τον δείκτη ανάμεσα σε 25 χώρες του ΟΟΣΑ ενώ το Μεξικό έχει την δεύτερη χειρότερη επίδοση.
Μια άλλη διαπίστωση που προκύπτει από αυτή την έρευνα του ΟΟΣΑ είναι πως το πτυχίο στην Ελλάδα δε συνεπάγεται πλούτο. Συγκεκριμένα, απόφοιτοι δημοτικού βρίσκονται στο 71% του πλούτου έναντι των πτυχιούχων ενώ ο μέσος όρος του ΟΑΣΑ τους τοποθετεί στο 44%. Ο φτωχός με τη φτωχιά και ο πλούσιος με την πλούσια. Όμως οι φτωχοί, δεν έχουν μόνο την “ανέχεια” κοινό στοιχείο που τους ενώνει. Αργά το καταλάβαμε ή μάλλον αργά μας το κοινοποίησε ο ΟΟΣΑ, προφανώς για να παραμείνουμε στη φτώχεια και να μας δανείζουν.
Μπορεί άραγε ένας… αγράμματος πλούσιος να κατέβει στο επίπεδο ενός μορφωμένου φτωχού και να πάρει μία κοπέλα; Μπορεί ένας μορφωμένος φτωχός να … ανέβει στο επίπεδο ενός αγράμματου πλούσιου;
Ας αποφασίσουμε τι κοινωνία θέλουμε. Κοινωνία αγράμματων πλουσίων ή κοινωνία μορφωμένων φτωχών; Και τα δύο μαζί, είναι αδύνατον. Οι σχέσεις ασφαλείας, με ενταφιασμένη την επιθυμία και την τρέλα του έρωτα, είναι η συνταγή για την πιο αποτυχημένη οικογένεια. Άρα λοιπόν, πρέπει η κοινωνία να “στηρίξει” τους άλλους, τους μορφωμένους φτωχούς, που είναι ερωτευμένοι και θέλουν η αγάπη τους να διατηρηθεί και μετά τον γάμο.
Τι μπορούν να κάνουν; Ίσως να ξεκινήσουν ανάποδα, ρεαλιστικά. Να εξασφαλίσουν πρώτα το χρήμα, με το οποίο θα “χτίσουν” το σπίτι τους και αφού το ολοκληρώσουν χωρίς χαραμάδες, να προχωρήσουν στο επόμενο μεγάλο βήμα. Γιατί αν θέλουμε να κοιτάξουμε κατάματα την πικρή αλήθεια του σήμερα, πρέπει να το αποδεχθούμε. Μπορεί να ζούμε στιγμές πάθους με άτομα που έχουμε ερωτευθεί, αδιαφορώντας για την ηλικία, το πορτοφόλι τους και τις συνήθειές τους, αλλά όταν πρόκειται για γάμο, ο κλήρος πέφτει στην… γεμάτη τσέπη.
Από την Ευτυχία Παπούλια, για την Έντυπη Έκδοση (ΕΔΩ)
