Ντιέγκο Μαραντόνα: Σαν βασιλιά υποδέχτηκαν τον Ντιέγκο Μαραντόνα η διοίκηση και οι οπαδοί της Νιούελς Όλντ Μπόις στο παιχνίδι με τη Χιμνάσια, στην οποία ο ίδιος είναι πλέον προπονητής. Τον έβαλαν μάλιστα να καθίσει σε καρέκλα που θύμιζε… θρόνο, αφενός για να τον τιμήσουν για το σύντομο πέρασμά του από την ομάδα τους την περίοδο 1993-94 αφετέρου για να του ευχηθούν για τα γενέθλιά του. Ο Μαραντόνα γίνεται σήμερα 59 ετών αλλά εξακολουθεί να προκαλεί ρίγη συγκίνησης με την παρουσία του.
Το παράδοξο με τους Νιούελς είναι ότι τους νίκησε 4-0 με την Χιμνάσια. Παρόλα αυτά ο κόσμος συνέχισε να τον αποθεώνει. Αυτός ήταν άλλωστε ο μοναδικός λόγος που πήγε στο γήπεδο γι’ αυτό το παιχνίδι. Για να τον δει από κοντά και να τον αποθεώσει. Τα βίντεο αποδεικνύουν του λόγου το αληθές, με το κοινό να βρίσκεται σε παραλήρημα στη θέα του Θεού του ποδοσφαίρου.
Good grief, they’ve even given Diego a special chair to watch the game from. pic.twitter.com/V35GikNGgj
— MUNDIAL (@MundialMag) October 29, 2019
Αποθέωση και στο ξενοδοχείο
Εκτός από τις εκδηλώσεις λατρείας στο γήπεδο «Μαρσέλο Μπιέλσα», φοβερές είναι και οι εικόνες από το ξενοδοχείο που είχε καταλύσει η αποστολή της Χιμνάσια. Οι οπαδοί συγκεντρώθηκαν από κάτω και τραγουδούσαν ρυθμικά, με τον ίδιο τον Μαραντόνα να χορεύει στον ρυθμό τους και να τους ευχαριστεί. Ήταν άλλη μια μεγάλη στιγμή για τον άνθρωπο που σημάδεψε το ποδόσφαιρο όσο κανένας άλλος.
Όπως ο Μπαχ, ο Μότσαρτ και ο Ντα Βίντσι
Ακόμη και σήμερα ο μεγαλύτερος επαναστάτης στην ιστορία του ποδοσφαίρου, που βρέθηκε ντοπαρισμένος, έγινε κοκαϊνομανής και κατέστρεψε κάμποσες φορές τον εαυτό του, λατρεύεται όπως τον καιρό που φορούσε κοντό παντελονάκι και έμπαινε στο γήπεδο για να δώσει παράσταση. Ο 59χρονος πλέον Μαραντόνα παραμένει «το χρυσό παιδί» του ποδοσφαίρου, ένας αρτίστας που ξεπέρασε το ίδιο το σπορ. Θα μπορούσε άνετα να τοποθετηθεί ανάμεσα στους κορυφαίους καλλιτέχνες στην ιστορία της ανθρωπότητας. Οπως ήταν ο Μπαχ και ο Μόταρτ για τη μουσική, όπως πιθανότατα ο Μικελάντζελο την εποχή της Αναγέννησης ή ο Ντα Βίντσι για τη ζωγραφική.
Σίγουρα η εικόνα του αρκετές φορές είναι αποκαρδιωτική για όσους εξακολουθούν να τον λατρεύουν. Έναν χρόνο πριν κλείσει τα 60 ίσως να οφείλει κι εκείνος μια καλύτερη ζωή στον εαυτό του, που τόσο ταλαιπώρησε με τα καμώματά του εδώ και πάρα πολλά χρόνια. Όπως και να ‘χει, όσοι τον αγαπήσαμε από μικρό, ένα «χρόνια πολλά, Ντιεγκίτο» είναι το λιγότερο που μπορούμε να του ευχηθούμε, πέρα από τις ευχαριστίες για όσα μας πρόσφερε με την παρουσία του μέσα στα γήπεδα αλλά και με την ξεκάθαρη στάση του, όπου σε πολλές περιπτώσεις δεν συμβιβάστηκε και δεν μπήκε σε καλούπια. Όσα χρόνια και να περάσουν, θα είναι ο «Dios» του ποδοσφαίρου που αγαπήσαμε στην πιο αγνή εκδοχή του.
