από την Ηρώ Μητρούτσικου Δυο παραστάσεις που κουράζουν και εξοντώνουν το κοινό και άλλες δυο που εκτινάσσουν έργα, στα οποία θεωρούσες αναμενόμενο ότι θα βαρεθείς! «Ο Εξηνταβελόνης» Συνήθως βρίσκω εξαιρετικές τις σκηνοθεσίες της Λιλής Μελεμέ, όπως η περσινή της «Δεσποινίδα Τζούλια» ή «Το Ημερολόγιο του Αδάμ και της Εύας» του 2011. Δεν καταλαβαίνω τι συνέβη φέτος. […]
από την Ηρώ Μητρούτσικου
Δυο παραστάσεις που κουράζουν και εξοντώνουν το κοινό και άλλες δυο που εκτινάσσουν έργα, στα οποία θεωρούσες αναμενόμενο ότι θα βαρεθείς!
«Ο Εξηνταβελόνης»
Συνήθως βρίσκω εξαιρετικές τις σκηνοθεσίες της Λιλής Μελεμέ, όπως η περσινή της «Δεσποινίδα Τζούλια» ή «Το Ημερολόγιο του Αδάμ και της Εύας» του 2011. Δεν καταλαβαίνω τι συνέβη φέτος. Η παράσταση του «Εξηνταβελόνη» σέρνεται, όπως και τα χρόνια του. Μια δίωρη εξάντληση, άρρυθμη σκηνοθεσία, ένας πρωταγωνιστής που -λόγω ηλικίας- ξεχνάει τα λόγια του, ένα ελληνικό έργο του Κων/νου Οικονόμου, ο οποίος αντιγράφει τον «Φιλάργυρο» του Μολιέρου, αλλά στο τέλος «κοτσάρει» και αναγνωρίσεις στυλ Σαίξπηρ και επικειμένη μεταμφίεση, με αποτέλεσμα μέχρι και οι ηθοποιοί στο τέλος να βαριούνται . Πρόκειται για ένα έργο του 1816, που στο τέλος χάνει την έμπνευσή του και μάλλον την έχασε και η σκηνοθέτις. Σε αντίθεση με όλα αυτά έρχονταν το υπέροχο μίνιμαλ σκηνικό και τα ωραία υπόλευκα κοστούμια που παρέπεμπαν στη συγκεκριμένη εποχή. (Κτίριο Τσίλλερ, ως 12/3)
«Ο Γενικός Γραμματεύς»
Αντιθέτως, μια άλλη γυναίκα σκηνοθέτις σκέφτηκε μια έξυπνη λύση για το τέλος ενός άλλου παλιού έργου. Η Σοφία Μαραθάκη και η ομάδα της «ΑΤΟΝΑλ» κατάφεραν να δημιουργήσουν υπέροχα πάνω σε ένα παμπάλαιο έργο, το οποίο συνήθως προτιμάται από ερασιτεχνικούς θιάσους. Ο «Γενικός Γραμματεύς» του Ηλία Καπετανάκη παρουσιάζει, με χιουμοριστική τρόπο, λυπητερές συνήθειες επαρχιωτών και Αθηναίων στην Ελλάδα του 1890. Ωραίο σκηνικό, μουσική που προέρχεται κυρίως από μουσικά κουτιά και άξιος πρωταγωνιστής ο Λεονάρδος Μπατής.
Και οι δυο παραστάσεις του Εθνικού επέλεξαν να παρουσιάζουν τα τραγούδια με φάλτσο και κωμικό τρόπο, αλλά εδώ η σκηνοθέτις επέλεξε την τελευταία πράξη να παρουσιαστεί ως αφήγηση. Υποθέτω ότι ο λόγος ήταν και για το θέμα του χρόνου, αλλά και γιατί κάθε ηθοποιός υποδύονται δυο ή τρεις χαρακτήρες.
«Λεντς»
Κι ότι δεν καταφέρνει το εθνικό με τα παλιά και μεγάλα έργα, κατάφερε να το κάνει ένα μικρό θεατράκι, που δεν το πιάνει το μάτι σου. Είχα γράψει για το «Studio Κυψέλης» με αφορμή την παράσταση «Βρώμικα Κόλπα» του Ντέηβιντ Φόλεϋ, με τη Μαρία Αλιφέρη. Φέτος, ο Γιώργος Λιβανός κατάφερε να κάνει μια πολύ ωραία και ατμοσφαιρική παράσταση με μια ιδιαίτερη και στρυφνή νουβέλα του Γκ. Μπύχνερ, σε θεατρική διασκευή της Ροζίτας Σώκου και με πρωταγωνιστή τον πάντα καλό Ζαχαρία Ρόχα. Ο Μπύχνερ γράφει το «Lenz» βασισμένος στην αληθινή μαρτυρία ενός πάστορα (που συμπρωταγωνιστεί και στο έργο), για το οδοιπορικό του Λεντς, ενός ευφυούς αλλά «αλαφροΐσκιωτου» συγγραφέα, στην παγωμένη Αλσατία στις αρχές του 1800.
Σπετσοπούλας 9 και Κυψέλης
Τηλ: 210 8819571
Παρασκευή: 21.00, Σάββατο: 19.00
«Το δέντρο του Οιδίποδα»
Όσοι θαυμάσατε το υπέροχο «Ρωμαίος & Ιουλιέτα για δύο», θα ανακαλύψετε πολλά κοινά στοιχεία με την νέα παράσταση της ομάδας «Ιδέα», η οποία βασίζεται πάνω ένα σύνολο αρχαίων ελληνικών τραγωδιών. «Το δέντρο του Οιδίποδα» μιλά για την ιστορία της Θήβας, από τον ιδρυτή της Κάδμο ως τον δισσέγγονό του Οιδίποδα, εξού και ο τίτλος. Ο Κώστας Γάκης, η Αθ. Μουστάκα και ο Κων/νος Μπιμπής συσκηνοθετούν τα «Οιδίπους Τύραννος», «Οιδίπους επί Κολωνώ» «Επτά επί Θήβας», «Αντιγόνη».
Δυστυχώς, όμως, δεν γίνεται να επαναληφθούν όλα τα καλά πράγματα, ειδικά τα αριστουργήματα. Η συνεχής μουσική, η μερική επίδειξη ικανοτήτων, η υπερβολή στα κωμικά στοιχεία που εκτινάσσουν την παράσταση «Ρωμαίος & Ιουλιέτα για δύο», στο -επίσης δίωρο- «Δέντρο του Οιδίποδα» κουράζουν. Παρότι οι ηθοποιοί τα δίνουν όλα επί σκηνής και η ματιά τους πάνω στις τραγωδίες είναι πολύ φρέσκια, η έλλειψη σιωπής και κριτικής ματιάς κάνει αυτό το τόσο τολμηρό και μεγαλεπήβολο εγχείρημα να χάνει από την δύναμή του. Η προσπάθεια των τόσο νέων -και αδιαμφισβήτητα ταλαντούχων- παιδιών είναι παραπάνω από αξιέπαινη, αλλά το «ψαλίδι» σε μουσική και σκηνοθεσία θα πρέπει να είναι ο απαραίτητος σύντροφός τους από εδώ και πέρα. Επίσης, στην συγκεκριμένη παράσταση η αλλαγή χώρου -συνεπώς και σκηνικού- πιστεύω ότι επέδρασε αρνητικά όσο τίποτα άλλο. Το περσινό θέατρο «Θησείον» ήταν (δωρικό, ψηλοτάβανο, λευκό και τσιμεντένιο) το καλύτερο σκηνικό για τις σκοτεινές τραγωδίες, των οποίων, μεγάλο τους μέρος, εκτυλίσσεται πάνω σε μαύρα ακροβατικά πανιά! Αξίζει και μια τρίτη σκηνοθετική ματιά πάνω σε αυτό το τολμηρό εγχείρημα. (Δίνονται παραστάσεις για μαθητές Γυμνασίου & Λυκείου)
Θέατρο «ΑΛΦΑ-Ιδέα»
Πατησίων 37, Πολυτεχνείο
«Το δέντρο του Οιδίποδα»: για λίγες Δευτέρες ακόμα στις 9.00
«Ρωμαίος & Ιουλιέτα για δυο»: Σάββατο 9.00, Κυριακή 7.00
Προτεινόμενες θεατρικές παραστάσεις
- «12 ένορκοι» Αλκμήνη
- «Ρωμαίος & Ιουλιέτα για 2» Άλφα
- «Κόλχαας» Κ.Ε.Τ.
- «1984» Βασιλάκου
- «Sex λεξικόν» 104
- «Το πεπρωμένο ονομάζεται Κλοτίλδη» Bios
- «Η μεγάλη Χίμαιρα», «3 Αδερφές» Πορεία
- «Οι Σιδεράδες» Αγγέλων Βήμα
- «About sex» 104
- «Το δάνειο» Γκλόρια (ως 12/3)
- «Αγαπητή Ελένα»/«Άγριος Σπόρος» Επί Κολωνώ
- «Δεσποινίς Τζούλια» Άνεσις
- «Λεωφορείο ο πόθος» Σύγχρονο
- «Το κιβώτιο» Studio Μαυρομιχάλη
- «Ο Θεός της Σφαγής» Αθηνών
- «Αντεροβγάλτης» Rabbbithole
- «Όνειρο Καλοκαιρινής Νυκτός» Θησείον
- «Μάρτυς μου ο Θεός» Vault
- «Τα Ραδίκια ανάποδα» Αθηναΐς
- «Εις Ελευθερίαν» Κ.Ε.Τ.
