Μετά τη λήξη των αμερικανοϊσραηλινών επιδρομών επί του ιρανικού εδάφους, η σιωπή που ακολούθησε τους βομβαρδισμούς δεν σήμανε και ειρήνη για την Τεχεράνη. Αντιθέτως, αποτέλεσε την απαρχή ενός νέου, εσωτερικού πολέμου, καθώς η ιρανική ηγεσία επανεμφανίστηκε από τα καταφύγιά της με αποστολή όχι τη διαχείριση των συνεπειών, αλλά την καταστολή του ίδιου του λαού της. Σύμφωνα με πηγές της Wall Street Journal, οι Αρχές κινούνται επιθετικά εναντίον υποτιθέμενων κατασκόπων, αντιφρονούντων και πολιτικών αντιπάλων, αναζητώντας αποδιοπομπαίους τράγους για την επίθεση κατά στρατηγικών υποδομών και κορυφαίων πυρηνικών επιστημόνων. Σημεία ελέγχου έχουν εξαπλωθεί σε όλη την πρωτεύουσα, ενώ οι συλλήψεις ανέρχονται σε εκατοντάδες. Η Διεθνής Αμνηστία καταγγέλλει ότι τουλάχιστον 1.000 άτομα κρατούνται ως ύποπτοι συνεργάτες των Ισραηλινών. Την ίδια ώρα, η κυβέρνηση προχωρά και σε εκτελέσεις – τουλάχιστον έξι άνθρωποι φέρονται να έχουν οδηγηθεί ήδη στην αγχόνη. Η βραβευμένη με Νόμπελ ακτιβίστρια Narges Mohammadi δήλωσε χαρακτηριστικά: «Η κατάσταση για τον ιρανικό λαό είναι σήμερα πιο επικίνδυνη απ’ ό,τι πριν τον πόλεμο».
MSF: «Επικίνδυνη παγίδα θανάτου» το σχέδιο διανομής τροφίμων στη Γάζα – Ζητούν τη διάλυση του Ιδρύματος GHF
Η κυβέρνηση δεν περιορίζεται στους φερόμενους ως πράκτορες. Η περιβόητη «αστυνομία ηθών» κάνει την επανεμφάνισή της στους δρόμους, επιβάλλοντας κανόνες ενδυμασίας και συμπεριφοράς με υπερβάλλοντα ζήλο. Καταγγελίες κάνουν λόγο για συλλήψεις ακόμη και λόγω «διάφανων καλτσών». Παράλληλα, οι μυστικές υπηρεσίες προωθούν τη λογική της καταγγελίας: πολίτες καλούνται να αναφέρουν ύποπτες κινήσεις των γειτόνων τους, με οδηγίες που φτάνουν στο σημείο να θεωρούν «ύποπτα» κλειστά παντζούρια ή τη χρήση γυαλιών ηλίου. Οι επιθέσεις που δέχθηκε το Ιράν –οι πρώτες συνεχόμενες ξένες επιδρομές μετά τον πόλεμο με το Ιράκ– προκάλεσαν σοκ. Η Μοσάντ φέρεται να είχε διεισδύσει βαθιά στο εσωτερικό της χώρας, ενώ εκρήξεις κατέστρεψαν υποδομές και εγκαταστάσεις υψηλής ασφαλείας. Οι επιδρομές φέρονται να προκάλεσαν τον θάνατο άνω των 600 ανθρώπων και τον τραυματισμό σχεδόν 5.000. Η Τεχεράνη μετατράπηκε σε εμπόλεμη ζώνη, με κατοίκους να περνούν τις νύχτες αγρυπνώντας στις ταράτσες τους, παρακολουθώντας πυραύλους και φωτιές στον ορίζοντα. Ο ανώτατος ηγέτης Αλί Χαμενεΐ παρέμεινε επί ημέρες απομονωμένος σε καταφύγιο εκτός πρωτεύουσας, γεγονός που φέρεται να εμπόδισε διπλωματικές προσπάθειες ευρωπαϊκών μεσολαβητών για κατάπαυση πυρός. Οι βομβαρδισμοί έπληξαν με ιδιαίτερη σφοδρότητα τις εύπορες περιοχές του βορρά, όπου διαμένουν μέλη της ελίτ του καθεστώτος, στρατιωτικοί και επιστήμονες. Ήταν ένα πλήγμα στο ίδιο το σύστημα εξουσίας.
Παρά ταύτα, το καθεστώς στάθηκε όρθιο. Όπως επισημαίνει η καθηγήτρια Narges Bajoghli του Johns Hopkins, «η ιρανική εξουσία δεν οικοδομήθηκε για να είναι δημοφιλής, αλλά για να επιβιώνει». Και πράγματι, το σύστημα απέδειξε την ικανότητά του να ανασυγκροτείται μέσα από το χάος. Η «επόμενη μέρα» φαίνεται ακόμη πιο αυταρχική. Νέα στελέχη των Φρουρών της Επανάστασης και παραστρατιωτικοί ηγούνται πλέον της προσπάθειας «ανασυγκρότησης», ακολουθώντας σκληροπυρηνικές γραμμές. Ταυτόχρονα, το Ιράν φρόντισε να προστατεύσει κρίσιμες αξίες: φορτία πετρελαίου στάλθηκαν στην Ασία, το προεδρικό Airbus πέταξε άδειο στο Ομάν με φορτίο μετρητών και πολύτιμων αντικειμένων, σε μια προσπάθεια να διασωθούν κρατικά αποθέματα από πιθανή κατάρρευση. Ο φόβος έχει επιστρέψει στην Τεχεράνη. Όχι μόνο από τις βόμβες, αλλά και από τη σιωπηλή καταιγίδα που ακολούθησε: εκείνη της καταστολής, του ελέγχου, και της πλήρους αβεβαιότητας για το τι πραγματικά ξημερώνει.