Βαρύ πένθος σκόρπισε η είδηση του ξαφνικού θανάτου του 38χρονου Λάμπη, μιας εμβληματικής μορφής για την ελληνική μοτοσικλετιστική κοινότητα, ο οποίος άφησε την τελευταία του πνοή την Κυριακή, ενώ κολυμπούσε στη θαλάσσια περιοχή Καλύβες Χαλκιδικής. Ο Λάμπης, γνωστός για τη δράση του με την ομάδα Greek Adventure Riders, ήταν ιδιαίτερα αγαπητός όχι μόνο στους συναδέλφους μοτοσικλετιστές, αλλά και σε ένα ευρύτερο κοινό που τον παρακολουθούσε μέσα από τα πολυάριθμα βίντεο των ταξιδιών του ανά τον κόσμο. Με τη μηχανή του είχε διασχίσει χώρες και ηπείρους, μεταδίδοντας το πάθος του για την περιπέτεια και τη ζωή, πάντα με χαμόγελο και συντροφικό πνεύμα.
Το μοιραίο συνέβη ενώ ο Λάμπης, με καταγωγή από την Αριδαία Αλμωπίας και επαγγελματικά δραστήριος στην ευρύτερη περιοχή, είχε μπει μόνος του στη θάλασσα. Για λόγους που δεν έχουν ακόμη διευκρινιστεί, έχασε τις αισθήσεις του μέσα στο νερό. Μέλη της παρέας του αντελήφθησαν άμεσα την απουσία του και ειδοποίησαν τον ναυαγοσώστη, ο οποίος μαζί με έναν ακόμη λουόμενο κατάφεραν να τον ανασύρουν στην ακτή. Μια νοσηλεύτρια που βρισκόταν τυχαία στην παραλία προσέφερε τις πρώτες βοήθειες. Αμέσως έσπευσε στο σημείο διασώστης του ΕΚΑΒ με μοτοσικλέτα, ενώ λίγο αργότερα έφτασε και ασθενοφόρο. Παρά τις συντονισμένες προσπάθειες ανάνηψης που διήρκεσαν περίπου μία ώρα, δεν κατέστη δυνατό να επανέλθει στη ζωή.
Η ανάρτηση των Greek Adventure Riders
«Θα μπορούσα να γράψω σελίδες για αυτό τον τύπο και για ότι έχουμε ζήσει μαζί. Τα ταξίδια, τις περιπέτειες, τα άγχη και τα γέλια. Περίμενα να ζήσουμε και άλλα τόσα μα δεν προλάβαμε. Ο πιο μάχιμος από όλους μας, μας άφησε πολύ νωρίς. Από δω και πέρα δεν θα σε έχουμε δίπλα μας στα ταξίδια μας αλλά μέσα μας! Καλό ταξίδι Λάμπη μας! Θερμά συλλυπητήρια στην οικογένεια του», έγραψαν στην ανάρτησή τους η οποία συγκέντρωσε πλήθος αντιδράσεων. Σε ένα από τα σχόλια που έχει συγκεντρώσει η ανάρτηση, μια γυναίκα γράφει το παρακάτω – με σκοπό, όπως λέει, το σχόλιό της να φτάσει ως την οικογένεια του 38χρονου: «Σας παρακαλώ όποιος γνωρίζει την μάνα του να της μεταφέρει αυτό το μήνυμα…. Δεν υπάρχουν λέξεις που να μπορούν να απαλύνουν τον πόνο σου. Μα θέλω να ξέρεις τι συνέβη χθες, και κυρίως ότι το παιδί σου δεν ήταν μόνο του — ούτε για ένα δευτερόλεπτο. Ήμουν στην παραλία με τον άντρα μου και την αδερφή μου. Είχε σηκώσει κύμα, και είχαμε βουτήξει. Κάποια στιγμή ακούσαμε φωνές — ένα παλικάρι κρατούσε τον γιο σου και φώναζε με απόγνωση “δεν αντέχω άλλο, βοήθεια…τον ναυαγοσώστη”
Αμέσως κινηθήκαμε. Φτάσαμε κοντά, ήταν περίπου 70-80 μέτρα από την ακτή…κράτησα λίγο το κεφάλι του πάνω απ’ το νερο αλλά δεν είχε τις αισθήσεις του … βυθιζόταν….τον έπιασε και ο άντρας μου μαζί με το άλλο παιδί και τον τραβούσαν έξω με όλη την δύναμη, δεν το αφήσαμε….τον έχω λέει άντρας μου, φώναξε ναυαγοσώστη.. Εγώ κολύμπησα προς την ακτή φωνάζοντας “ναυαγοσώστη -ναυαγοσώστη” Μας άκουσαν και έτρεξαν. Ήδη είχε μπει το παλικάρι…τον είχαν πλέον και οι τρεις. Μόλις τον βγάλαμε, ξεκίνησαν αμέσως οι προσπάθειες. Έτρεξα στην παραλία και φώναζα αν υπάρχει γιατρός. Ήρθε δεύτερη ναυαγοσώστρια, ξεκίνησε ΚΑΡΠΑ, μετά βρέθηκε μια νοσηλεύτρια, κι άλλοι άνθρωποι… όλοι παλέψαμε. Παλέψαμε τόσο πολύ…Του μιλούσαμε, να γυρίσει…. προσπαθούσαμε να τον κρατήσουμε ζωντανό με όλη την καρδιά και την ψυχή και τα χέρια μας….αλλά δεν γυρνούσε.. Κρατούσα το χέρι του παιδιού σου όσο του κάνανε ΚΑΡΠΑ. Του το έτριβα συνέχεια. Του μιλούσα. Του έλεγα «έλα αγόρι μου, έλα πίσω…»
Κάποια στιγμή με ρώτησαν αν είναι ο γιος μου. Και λύγισα. Είπα: «Όχι… αλλά θα μπορούσε» Γιατί εκείνη την ώρα ένιωθα ότι κρατούσα το δικό μου παιδί. Εχω γιο 25 χρόνων….Δεν άφησα το χέρι του, ούτε για ένα δευτερόλεπτο. Συνέχισαν ΚΑΡΠΑ, ήρθε το ΕΚΑΒ, απινιδωτής, αναπνοές, προσευχές. Όλοι, με δάκρυα και πίστη, προσπαθούσαμε. Για μια στιγμή, σαν να ζεστάθηκε, σαν να έκλεισε το χέρι του μέσα στο δικό μου. Γύρνα ψυχή μου…ελα ελα…Μα δεν γύρισε. Δεν γύρισε ποτέ…μια ώρα προσπαθούσαμε…αλλά τίποτα.. Το μόνο που θέλω να σου πω είναι πως το παιδί σου δεν ήταν μόνο του. Ήμασταν όλοι δίπλα του. Το περιβάλαμε με αγάπη, πίστη, ανθρώπινη ψυχή. Παλέψαμε για εκείνον, μέχρι την τελευταία στιγμή. Παλέψαμε τόσο πολύ.. Εύχομαι κάπως, κάποτε, να μπορέσεις να βρεις κουράγιο. Δεν έχω λόγια να σου πω πραγματικά… μόνο ότι το αγγελούδι σου δεν ήταν μόνο του… Είμαι δίπλα σου με την καρδιά μου και την ψυχή μου… είμαστε όλοι συγκλονισμένοι…δεν υπάρχουν λόγια .. Με βαθιά αγάπη και σεβασμό, Χριστίνα Ρέππα, Ρούλα Ρέππα, Ανδρέας Μπιρνερ».
