Αναπνευστικά προβλήματα παρουσίασε ο Γκόγκα Λεβιάν, ο 50χρονος Αλβανός που συγκλόνισε τη χώρα όταν, χωρίς δεύτερη σκέψη, βούτηξε στον ποταμό Άραχθο την περασμένη Τετάρτη για να σώσει δύο ανήλικα αγόρια. Ο «Λέο» του Νεοχωρίου Άρτας, όπως τον αποκαλούν οι κάτοικοι, εμφάνισε έντονο βήχα και, ακολουθώντας σύσταση ιδιώτη γιατρού, μεταφέρθηκε στο νοσοκομείο για εξετάσεις. Με εντολή του υπουργού Υγείας Άδωνι Γεωργιάδη, ασθενοφόρο του ΕΚΑΒ τον μετέφερε άμεσα στο Γενικό Νοσοκομείο Άρτας, όπου νοσηλεύεται προληπτικά και υποβάλλεται σε πλήρη ιατρικό έλεγχο. Σύμφωνα με τις πρώτες πληροφορίες, η κατάστασή του δεν εμπνέει ανησυχία. Παράλληλα, εξετάζεται –και αναμένεται να υλοποιηθεί– η απονομή της ελληνικής υπηκοότητας για την αυτοθυσία που επέδειξε, μια πρωτοβουλία που ήδη έχει συγκεντρώσει ευρύτατη αποδοχή.
Ο Γκόγκα Λεβιάν είναι ένας άνθρωπος που, χωρίς να είναι επαγγελματίας διασώστης, χωρίς να επιδιώξει αναγνώριση, έδρασε αυθόρμητα, με την καρδιά. «Ήμουν στο καφενείο. Ήρθε ένα παιδί με μηχανάκι και φώναζε “βοήθεια, πνίγονται δύο παιδιά στον ποταμό!”. Έτρεξα αμέσως», αφηγείται. Χωρίς καθυστέρηση, πήρε το αυτοκίνητό του, έφτασε στο σημείο, ανέβηκε σε βάρκα και βούτηξε επανειλημμένα στο νερό, φτάνοντας σε βάθος οκτώ μέτρων. Ανέσυρε τα δύο παιδιά σε ημιθανή κατάσταση, παλεύοντας με το ρεύμα και το σοκ. «Το παιδί ήταν ακίνητο, το πρόσωπο μαυρισμένο. Την πρώτη φορά δεν το βρήκα. Τη δεύτερη το εντόπισα και το τράβηξα έξω με ζόρι. Μετά, βούτηξα ξανά για το δεύτερο. Όταν το ανέβασα, έβγαζε αίμα από τη μύτη και το στόμα. Τρόμαξα», λέει με σφιγμένη φωνή στο protothema.gr.
Ο Γκόγκα ήρθε στην Ελλάδα πριν από 24 χρόνια, στα 17 του. Από το Μπεράτι της Αλβανίας, χωρίς αποσκευές ή σχέδιο, μόνο με την ελπίδα ότι «στην Ελλάδα είναι καλά». Πέρασε τα σύνορα και δούλεψε σκληρά: χωρίς ασφάλεια, χωρίς σταθερότητα, αλλά και χωρίς να διαμαρτυρηθεί ποτέ. Τα τελευταία πέντε χρόνια ζει με τη σύζυγό του και τα δύο παιδιά τους στην Άρτα. Το σπίτι τους είναι ταπεινό, η ζωή τους απλή. Εκείνος εργάζεται σκληρά, εκείνη μεγάλωσε στην Ελλάδα. Γνωρίστηκαν μέσω συγγενικού προξενιού – «το μπατζανάκι μου μας έφερε κοντά», λέει με χαμόγελο. Όταν ρωτήθηκε γιατί έσπευσε να βοηθήσει, η απάντησή του ήταν αφοπλιστική: «Το ένα παιδί ήταν στην ηλικία της κόρης μου. Δεν με νοιάζει τι ράτσα είναι, τι θρησκεία. Εγώ είμαι ξένος, αλλά είμαι άνθρωπος. Έκανα αυτό που θα έκανε κάθε πατέρας». Κι όταν του επισημάνθηκε ότι πλέον θεωρείται ήρωας, απάντησε: «Δεν θέλω τίποτα. Μόνο να ζήσουν τα παιδιά. Και να πάω στο σπίτι μου. Τα δικά μου παιδιά κλαίνε, με περιμένουν».