Ήταν 14 Ιουνίου του 1987 όταν η Ελλάδα ανέβηκε στο υψηλότερο σκαλί της ευρωπαϊκής μπασκετικής σκηνής, νικώντας τη σοβιετική υπερδύναμη στον τελικό του Ευρωμπάσκετ της Αθήνας με 103-101. Ένα ιστορικό έπος που άλλαξε για πάντα την πορεία του ελληνικού αθλητισμού και γέννησε έναν ολόκληρο λαό μπασκετόφιλων. Στο κατάμεστο ΣΕΦ, η ατμόσφαιρα θύμιζε ηφαίστειο σε έκρηξη. Η ένταση και ο παλμός της εξέδρας έδιναν φτερά στους παίκτες του Κώστα Πολίτη, που αγωνίστηκαν με αυταπάρνηση απέναντι σε έναν αντίπαλο-φόβητρο. Ο Νίκος Γκάλης έγραψε ξανά μπασκετική ιστορία με 40 πόντους, κουβαλώντας την ομάδα στην πλάτη του με απαράμιλλο σθένος και φαντασία. Δίπλα του, ο Παναγιώτης Γιαννάκης ήταν η ψυχή και το μυαλό του συνόλου, ηγέτης, μαχητής και «δράκος» της ελληνικής άμυνας.
Μαζί τους, ο Φάνης Χριστοδούλου, ο Παναγιώτης Φασούλας, ο Αργύρης Καμπούρης, ο Λιβέρης Αντωνιάδης και όλοι οι υπόλοιποι διεθνείς έδωσαν το 100% των δυνατοτήτων τους, γράφοντας μια ανεπανάληπτη αθλητική υπέρβαση. Το χρυσό μετάλλιο εκείνο δεν ήταν απλώς μια νίκη. Ήταν μια συλλογική εθνική ανάταση, μια στιγμή που ενέπνευσε γενιές και καθιέρωσε την Ελλάδα στον ευρωπαϊκό μπασκετικό χάρτη. Από εκείνο το βράδυ, τίποτα δεν θα ήταν πια ίδιο.