Μια στιγμή βαθιάς συγκίνησης και αλληλεγγύης εκτυλίχθηκε στην αυλή του Θεαγενείου Αντικαρκινικού Νοσοκομείου Θεσσαλονίκης, όταν η μουσική έγινε φωνή καρδιάς για μια γυναίκα που παλεύει με γενναιότητα. Η 49χρονη Μαρία, πρώτο βιολοντσέλο της Συμφωνικής Ορχήστρας του Δήμου Θεσσαλονίκης και μέλος του κουαρτέτου εγχόρδων Storm String Quartet, νοσηλεύεται εδώ και καιρό δίνοντας έναν γενναίο αγώνα με τον καρκίνο. Φίλοι, μουσικοί και γιατροί της χάρισαν τη δική τους παράσταση, με μοναδικό σκοπό να της δώσουν δύναμη.
Χάρη σε μια πρωτοβουλία του προσωπικού του Πνευμονολογικού – Ογκολογικού Τμήματος, του πνευματικού της, πατέρα Δημητρίου, αλλά και των συντρόφων της στη μουσική —ανάμεσά τους και ο σύζυγός της— στήθηκε μια αυθόρμητη συναυλία στο προαύλιο του νοσοκομείου. Οι μουσικοί της Storm String Quartet, με λόγια γεμάτα τρυφερότητα, αφιέρωσαν την εμφάνιση στην αγαπημένη τους Μαρία: «Δεν είμαστε οι Storm χωρίς τη Μαίρη. Ήρθαμε εδώ όχι μόνο με μουσική, αλλά και με μια μεγάλη αγκαλιά. Ξεκινάμε με ένα κομμάτι που λέει ένα απλό αλλά αληθινό μήνυμα: όλα όσα χρειαζόμαστε είναι η αγάπη».
Ο χώρος έξω από το κυλικείο μετατράπηκε σε σκηνή και σε τόπο συλλογικής ελπίδας. Ασθενείς, γιατροί, νοσηλευτές, φίλοι και συγγενείς μαζεύτηκαν με δάκρυα στα μάτια και χαμόγελα στα χείλη. Ένα μπουκέτο με μπαλόνια στο οποίο αναγραφόταν «Μαρία σε αγαπάμε» πρόδιδε ποιο ήταν το τιμώμενο πρόσωπο. Λίγα λεπτά αργότερα, η ίδια η Μαρία, ντυμένη με το πολύχρωμο φόρεμά της, έφτασε στην αυλή με αναπηρικό αμαξίδιο, πιστεύοντας ότι βγαίνει απλώς «για να φάει παγωτό». Αντί γι’ αυτό, βρέθηκε μπροστά σε μια θάλασσα αγάπης και μελωδίας. Τα μάτια της βούρκωσαν, το χαμόγελο ζωγραφίστηκε στο πρόσωπό της και η σιωπή πλημμύρισε από χειροκροτήματα. Οι μουσικοί έπαιξαν κομμάτια όπως τις «Τέσσερις Εποχές» του Βιβάλντι, το «Bohemian Rhapsody» των Queen, το «All You Need is Love» των Beatles, και άλλες αγαπημένες μελωδίες — ένα πρόγραμμα που συνόδευσε τη Μαρία στην πιο δύσκολη μάχη της, με φόντο τον ουρανό της Θεσσαλονίκης. Ιδιαίτερη στιγμή η τρυφερή αναφορά της βιολίστριας του κουαρτέτου: «Με άφησες μόνη μου με τους άντρες… καλά είναι, αλλά πρέπει να γυρίσεις γρήγορα. Με άφησες μόνη μου». Η Μαρία χαμογέλασε και της έγνεψε με δύναμη: θα επιστρέψω.
