Γιώργος Μάγγας πέθανε: Η ανάρτηση του Σπύρου Μπιμπίλα
Την τελευταία του πνοή άφησε ο Γιώργος Μάγγας. «Με μεγάλη μου λύπη πληροφορήθηκα οτι έφυγε από κοντά μας ο βιρτουόζος του κλαρίνου κ βασιλιάς των πανηγυριών , ο υπεροχος Γιώργος Μαγκας! Τον γνώρισα σε μια περιοδεία μας με τον Γιάννη Μορτζο πριν 20 χρονια στα Γιάννενα σε μια ταβερνουλα και μου είπε μαζί με την υπέροχη σύντροφο του την Τζουλη, ότι με αγαπούν και με θαυμάζουν.Γιναμε φίλοι! Μας κάλεσε όλο τον θίασο στο πανηγυρι κ όταν μπήκαμε οπως μας είδε,είπε με την ωραία φωνή του, καλωσορίζω τον θίασο του αγαπημένου μου Σπύρου Μπιμπίλα.. Δεν ήξερα πως να το μαζεψω, γιατί εγώ απλά συνεργαζόμουν με τον θίασο του Γιάννη Μόρτζου… Γελάσαμε τόσο πολύ… Καλό ταξίδι υπεροχε Γιώργο Μάγκα, θα μας λείψεις πολύ… Κουράγιο Τζουλη» γράφει ο Σπύρος Μπιμπίλας.
Γιώργος Μάγγας, λίγα λόγια
Γεννήθηκε στην Λιβαδειά στις 23 Αυγούστου 1952 από μουσική οικογένεια. Ο πατέρας του ήταν διάσημος κλαριντζής, αλλά δεν του έδειξε τίποτα, γιατί ήθελε να τον δει γιατρό. Ο Γιώργος όμως, από μικρό παιδί ασχολήθηκε με την μουσική και εντελώς μόνος του ακολούθησε τα αχνάρια του Καρακώστα και Καραγιάννη και έμαθε να παίζει φλάουτο στην αρχή και κλαρίνο αργότερα.
Σε ηλικία δεκαοχτώ χρονών ξεκίνησε να παίζει σε επαρχιακά μαγαζιά και πανηγύρια και συνόδευσε αξιόλογα ονόματα της ελληνικής δημοτικής μουσικής. Γρήγορα η φήμη του διαδόθηκε και έξω από τα ελληνικά σύνορα όπου εμφανίστηκε σε πολλά φεστιβάλ στη Γαλλία (Φιέστα ντε Σουτνς), τη Γερμανία, το Βέλγιο (Σφιγκς), την Ισπανία (Πιρινέος), την Αγγλία και τον Καναδά. Έπαιξε με τους Tuxedomoon στο Τεχνολογικό Πάρκο Λαυρίου[1]. Προβλήθηκε από την τηλεόραση και τις δισκογραφικές εταιρείες.
Η MTV τον χαρακτήρισε ως «το ελληνικό φαινόμενο της βαλκανικής τζαζ». Αυτο που τον κανει να ξεχωρίζει ειναι το ξεχωριστο παιξιμο του με μόνο το επιστόμιο του κλαρίνου. Χαρακτηρίζεται για το ιδιαίτερο ντύσιμο του που περιλαμβάνει λαμέ κουστούμια με φανταχτερά χρώματα και σχέδια, τα οποία του έραβε η σύντροφός του, η Τζούλη.
Πώς ξεκίνησε η δική του ιστορία με το κλαρίνο;
Σε μια σπουδαία συνέντευξη στο Πρώτο Θέμα και στη Ζωή Δημητρίου είχε πει: «Δεν το είχα με τα γράμματα. Δεν τα έπαιρνα. Ηταν ο πατέρας μου κλαρινιτζής. Αλλά δεν ήθελε να γίνω κι εγώ, φανταζόταν ότι θα σπουδάσω. Είχαμε οικονομικές δυσκολίες. Εγώ κυκλοφορούσα μόνο με μια φλογέρα στην τσέπη. Παρακαλετά την πήρε η μάνα μου από τον μαγαζάτορα γιατί δεν είχε χρήματα να την αγοράσει κι εγώ έκλαιγα μέσα στο μαγαζί,. Επαιζα τη φλογέρα στο σχολείο και γελούσαν τα παιδιά. Μέχρι την Ε’ Δημοτικού έμαθα. Ο πατέρας μου ονειρευόταν να με κάνει δικηγόρο ή γιατρό.
Εγώ όμως κρυβόμουν κάτω από το κρεβάτι κι έπαιζα. Ο κυρ Θανάσης, ο πατέρας μου, δεν το ήθελε το κλαρίνο, μου έλεγε ότι είναι στεναχωρημένο επάγγελμα. Τελικά πήγε και μου αγόρασε το καλύτερο κλαρίνο, το είχε ο Καρακώστας, μεγάλο κλαρίνο ο Καρακώστας. Το φυλάω σαν τα μάτια μου αυτό το κλαρίνο. Πώς έμαθα να παίζω; Ακουγα από το ράδιο τα κομμάτια και τα έπαιζα μόνος μου. Και αμανέδες τούρκικους άκουγα. Ο πατέρας μου μια φορά έκλεισε δύο δουλειές. Πώς να παίξει όμως σε δύο δουλειές την ίδια μέρα; Με έστειλε στη θέση του χωρίς να με έχει ακούσει να παίζω. Πήγα στη δουλειά με τους μουσικούς και ήμουν κουμπωμένος.
«Στη Γερμανία ξέρεις πώς με φωνάζουν; Ελβις Πρίσλεϊ της Ελλάδας. Τι γιατί; Επειδή φοράω φανταχτερά κοστούμια»
Κοιτούσα χαμηλά και δεν μιλούσα. Εκείνοι νόμιζαν ότι δεν ήξερα να παίζω. Εγώ δεν καμάρωνα, αλλά ήξερα τι αξίζω. Με το που ξεκίνησα να παίζω έμειναν να με κοιτάζουν και έδωσαν συγχαρητήρια την επόμενη μέρα στον πατέρα μου. Πήραμε και χαρτούρα καλή εκείνο το βράδυ. Δεν είχα ξαναδεί εγώ τόσα χρήματα. Γέμισε η τσέπη μου κι έτρεξα να τα δώσω στη μάνα μου να ψωνίσει. Σεβόμασταν εκείνα τα χρόνια τους γονείς μας. Μετά ο πατέρας μου θέλησε να με στείλει στην Αθήνα, αλλά ανησυχούσαν να μην μπλέξω. Ημουν άβγαλτο παιδί του χωριού. Βρήκε ο πατέρας μου τον Στάθη τον Κάβουρα τον τραγουδιστή και με έστειλε σπίτι του. Να με προσέξει. Βρήκα δουλειά σε ένα μαγαζί στη Θεμιστοκλέους και το καλοκαίρι στη Γλυφάδα. Και φάγαμε τους δρόμους με τον Αντρέα τον Τσαούση, αυτός με πήρε στα πανηγύρια.
Οι μουσικοί με διέταξαν να μιλάω στον κόσμο, να μην ντρέπομαι. Και ξύπνησα. Κατάλαβες; Εγινα κάπως Αθηναίος. Στη “Βοσκοπούλα” κάτω από την Ομόνοια, εκεί είδα την Τζούλη. Είχε πάει 20 χρόνια στην Αυστραλία και δούλευε εκεί και μοδίστρα και τραγουδίστρια. Δεν ήμουν πολύ φτασμένος, αλλά είχα αρχίσει να κάνω όνομα. Η Τζούλη με είχε ακούσει σε μια κασέτα που είχα κάνει με τον Αλέκο Δήμου και την Εφη Γεωργακοπούλου. Είχε ρωτήσει το όνομά μου.
Γλυκόπιοτο, έλεγε τη σύντροφό του
Ηταν πεντάμορφη γυναίκα. Γλυκόπιοτο. Τα μαλλιά της ακουμπούσαν κάτω στο πάτωμα. Είχα ξυπνήσει και λίγο, ευτυχώς, διαφορετικά θα ντρεπόμουν να της μιλήσω. Ηρθε έκατσε δίπλα μου και τη φλέρταρα. “Είσαι πολύ ωραία γυναίκα. Και με συγχωρείς πάρα πολύ, αλλά μου αρέσεις”. Και μου είπε “κι εσύ μου αρέσεις”. Από κάτω κόσμος, λαός κι εμείς να φλερτάρουμε. Την άλλη μέρα βγήκαμε να τα συζητήσουμε και τα φτιάξαμε. Της το είπα από την αρχή πριν προχωρήσουμε. Θέλω μια ήσυχη και φρόνιμη γυναίκα. Δικιά μου. Κι εγώ στάθηκα τζέντλεμαν.
Μια μέρα ήρθε στη Βοσκοπούλα ο Γρηγόρης Φαληρέας, με είδε και είπε ‘θα βγάλω πολλά λεφτά από αυτόν’ και κάναμε τον δίσκο “Aναρχος Θεός”. Πούλησε στο εξωτερικό, ήρθε και το MTV Αγγλίας να με φιλμάρει. Eδινα πολλές συναυλίες στο εξωτερικό, ενώ έπαιξα και με ροκάδες και με DJs ηλεκτρονικής μουσικής. Μια μέρα που έβλεπα τον Λεβαδειακό ήρθε η Τζούλη με τη ραπτομηχανή της και μου ανακοίνωσε: “Θα σου αλλάξω το look”. Δεν κατάλαβα τι μου είπε. Αλλά όταν τελείωσε, έφτιαξε ένα κοστούμι. Σαν Ινδός από το Bollywood ήμουν.
Ο μάγος με το κλαρίνο
Εχω ζήσει πολλές εμπειρίες με αυτή τη δουλειά. Και με τους Ελληνες στα γλέντια στη Μελβούρνη, και όταν ψήνουν τα αρνιά στα πανηγύρια, και στις κηδείες. Να ’ξερες πόσο συγκινούμαι με τους πρόσφυγες και τη φτωχολογιά… Γι’ αυτό κλαίει το κλαρίνο μου. Αισθάνομαι. Η Liberation έγραψε ότι είμαι “Ο μάγος με το κλαρίνο”». Τέσσερα παιδιά έκανε. Μια κόρη και τρεις γιους. Τον μικρότερο τον πίεσε η μητέρα του να του δώσει το δικό του όνομα. Και παίζει κλαρίνο.
