Από την Ευτυχία Παπούλια
Κοινωνιολόγος
Η μοναδική γοητεία του παρελθόντος είναι ότι είναι παρελθόν.
Όσκαρ Ουάιλντ
(Εξωτερική φωτογραφία από αρχείο)
Γνώρισαν εκείνη την εποχή της δεκαετίας του 1930 μέσα απ’ τις ταινίες που παρακολουθούσαν στην τηλεόραση και τον κινηματογράφο και την ερωτεύτηκαν. Αυτή η κοινή τους εμπειρία έφερε και τους ίδιους πιο κοντά, ερωτεύτηκαν πιο πολύ ο ένας τον άλλο. Κι αποφάσισαν να μεταφέρουν το σκηνικό της εποχής στο σημερινό παρόν πιστεύοντας πως έτσι θα κρατάνε άσβεστη την φλόγα της αγάπης τους για όλη τους την ζωή. Ο Neil και η Lisa Fietcher ενα ζευγάρι απ’ την Αγγλία, χρειάστηκε έξι χρόνια να στήσει αυτό το σκηνικό που να αποπνέει την ατμόσφαιρα εκείνης της εποχής. Ανακαίνισαν το σπίτι τους κατά τέτοιον τρόπο, ώστε τα πάντα, οχι μόνο στην διακόσμηση αλλά και στην τεχνολογία να θυμίζουν μιαν άλλη, “αθώα’ πραγματικότητα.
“Βυθίζομαι στις ταινίες τους, λατρεύω την λάμψη τους, τα ρούχα τους, τα σκηνικά τους, τα πάντα”, λέει η Lisa, που έχει μια ντουλάπα γεμάτη με λαμπερά φορέματα της εποχής. Ιδιαίτερη εντύπωση προκαλούν οι αυθεντικές συσκευές του 1930, ακόμη και το αυτοκίνητο που είναι αντίκα – βλέπεις πως τότε, τα αυτοκίνητα κατασκευάζονταν για να κρατήσουν μια ζωή.
Αν όμως έπρεπε να επιλέξει κάποιος τον πολυτιμότερο θησαυρό στο σπίτι τους δεν είναι η γκαρνταρόμπα της αλλά το γραμμόφωνό τους, αντίκα φυσικά με δίσκους της εποχής. Κι όπως σχολιάζει ο σύζυγός της: “Αν έπαιρνε το σπίτι φωτιά, η Lisa, πιθανότατα πρώτα θα έσωζε το γραμμόφωνο και… τις γάτες της και μετά εμένα”. Θα ήταν ενδιαφέρον να βλέπαμε την αντίδραση της Lisa σ’ αυτήν την ‘μπηχτή’ του Neii αλλά αυτό ας το κρατήσουμε.
Ο Neil και η Lisa Fietcher (Φωτογραφία από Twitter)
Μια μικρή παρέκκλιση
Αν δεχτούμε την συναισθηματική, κυρίως, ζωή μας ως μία θεατρική παράσταση, με πρωταγωνιστές εμάς τους ίδιους, τότε ο χώρος μέσα στον οποίο κινούμαστε, προσωπικός και επαγγελματικός αποτελεί το σκηνικό αυτής της παράστασης που δίνουμε για να κερδίσουμε την καρδιά του προσώπου που μας ενδιαφέρει αλλά και τις καρδιές του ‘κοινού’ απ’ το οποίο διεκδικούμε το χειροκρότημα..
Μπορούν σήμερα δύο άνθρωποι να δημιουργήσουν και να βιώσουν μια αισθηματική σχέση που να εξελιχτεί σε συζυγική με συμπρωταγωνιστές ενα, δυο παιδιά κάποια στιγμή να μοιάζει με μια επιτυχημένη θεατρική παράσταση; Μπορούμε με δυο λόγια να σκηνοθετήσουμε μια ευτυχισμένη ερωτική, οικογενειακή και κοινωνική ζωή; Στον έρωτα ο καθένας φαντασιώνεται μια ιστορία με το άλλο πρόσωπο στην προσπάθειά του να το κατακτήσει, αγνοώντας αν εκείνο έχει πλάσει μια τελείως διαφορετική ιστορία… Ετσι, για να υπάρχει μια σχέση με κάποια προοπτική ειναι να συμπέσει η μια ιστορία με την αλλη.
Ωστόσο, και σ’ αυτές τις ιδανικές περιπτώσεις αρκεί μια μικρή παρέκκλιση να διαταράξει μια εύθραυστη ισορροπία και να καταρρεύσουν όλα. Στον κινηματογράφο, στην τηλεόραση στο επαγγελματικό θέατρο, η δράση ειναι σκηνοθετημένη να μας προσφέρει κάποιες στιγμές χαλάρωσης και συγκίνησης. Ομως στο ‘θέατρο’ της ζωής μας πρέπει να είμαστε συναισθηματικά αυτάρκεις, πλήρεις. Να είναι ο σύντροφός μας μια ευχάριστη παρουσία δίπλα μας κι όχι το alter ego μας, όχι εκείνος που θα συμπληρώσει ένα εσωτερικό κενό μας.
Ένα ηλιοβασίλεμα…
Η Lisa, μετέφερε το σκηνικό των έργων που παρακολουθούσε με τον σύντροφό της στην πραγματική ζωή ελπίζοντας πως ετσι θα βίωνε καθημερινά τα ίδια συναισθήματα που βίωνε περιστασιακά στην μικρή και μεγάλη οθόνη. Ομως αν κρίνουμε απ’ το πικρόχολο σχόλιο του Neil για εκείνη, αυτός ήταν απών σ’ αυτήν την διαδικασία μεταφοράς του σκηνικού.
Παρόμοια σκηνικά, μέσα στα οποία φιλοδοξούν να παίξουν τους ρόλους τους επινοούν και αναζητούν οι νέοι αλλά και οι λιγότερο νέοι για να προστατέψουν τον έρωτά τους απ’ την φθορά του χρόνου.. Κι’ ενα απ’ αυτά τα σκηνικά μπορεί να είναι κάποιο ηλιοβασίλεμα στο Σούνιο ή την Σαντορίνη μέχρι και το μπαλκόνι της Ιουλιέτας στην Βερόνα, που καθε χρόνο περιμένει χιλιάδες ερωτευμένους να φωτογραφηθούν και να αγγίξουν το άγαλμά της…
Μα υπάρχουν σήμερα Ρωμαίοι και Ιουλιέτες;
Ω ναι, υπάρχουν! Ολοι μας κρύβουμε μέσα μας κάποιον απ’ τους δύο αυτούς ήρωες του Σαίξπηρ που συγκίνησαν εκατομμύρια αναγνώστες σ’ όλον τον κόσμο. Κι όλοι μας θα θέλαμε έστω μια φορά στην ζωή μας να βιώσουμε μια παρόμοια εμπειρία στην πραγματική ζωή με πρωταγωνιστές εμας τους ίδιους αν και με διαφορετικό…τέλος!
Εκείνο που μας λείπει δεν ειναι το σκηνικό ουτε οι ηθοποιοί. Εμείς είμαστε οι ηθοποιοί. Εκείνο που λείπει απ’ την ζωή μας είναι η Ποίηση. Είναι η ομορφιά του λόγου που χαϊδεύει την ακοή και την ψυχή. Σε αυτά τα νέα παιδιά που μόλις καθίσουν στην καρέκλα του καφέ βγάζουν το κινητό τους τους λείπει εντελώς η δυνατότητα να εκφράσουν τα αισθήματά τους στην σύντροφό τους…να κερδίσουν την καρδιά της… Ποίηση στην ζωή ενός ζευγαριού ειναι να κοιτάζει ο ένας τον αλλον στα μάτια οταν εκείνος μιλάει και να κοιτάζουν και οι δυο μαζί το φεγγάρι οταν ο ένας το δείχνει στον άλλο με το δάχτυλό του…
