ΑΤ Γλυφάδας: Έτσι θα έπρεπε να λειτουργεί το ελληνικό δημόσιο.
Δεκαετίες τώρα οι Έλληνες εξοργιζόμαστε με το ελληνικό δημόσιο, εκφράζοντας μόνιμα παράπονα τόσο για την εξυπηρέτηση όσο και για την αδράνεια των υπαλλήλων, με την μπάλα δυστυχώς να παίρνει τους πάντες. Αυτός όμως που δεν παρασύρεται από τη “κακορίζικη” κοσμοθεωρία, πάντοτε έβλεπε πως μέσα στο χάος, υπήρχαν δημόσιου υπάλληλοι που έκαναν θαύματα. Δεν έχει να κάνει με τον άνθρωπο, όπως θα έσπευσε να υποστηρίξει κάποιος. Είναι αυτή η ασφάλεια της θέσης που μοιραία οδηγεί στην επανάπαυση, άρα και στη μικρότερη προσφορά. Η απουσία της απειλής για απόλυση που αιωρείται μόνιμα πάνω από τον ιδιωτικό τομέα, παίζει σίγουρα τον ρόλο της στην αναπόφευκτη σύγκριση με το δημόσιο, άρα και την εξαγωγή συμπερασμάτων, ίσως και ακραίων.
Πολλοί είναι αυτοί που ταυτίζουν τους δημοσίους υπαλλήλους με το δημόσιο χρέος. Το δημόσιο χρέος της χώρας μας έγινε και τα δάνεια πάρθηκαν, λένε, για να πληρώνονται οι συντάξεις και οι αποδοχές των δημοσίων υπαλλήλων. Η συζήτηση για την υπερτροφία και την αναποτελεσματικότητα του δημοσίου τομέα είναι παλιά. Συνήθως αποτελούσε αιχμή του δόρατος των οπαδών της πλήρους απελευθέρωσης της αγοράς και της ιδιωτικοποίησης των πάντων. Οι απολύσεις δημοσίων υπαλλήλων έγιναν το τοτέμ αυτής της προσέγγισης, με την συνδρομή, βεβαίως, της τρόικας. Ήταν η εποχή που ο… τεμπέλης δημόσιος υπάλληλος βρήκε περίοπτη θέση στα πρωτοσέλιδα των γερμανικών εφημερίδων και έγινε το βασικό επιχείρημα της εκδικητικής (;) προσέγγισης Σόϊμπλε. Ουδείς εκ των τότε κυβερνώντων δεν βρήκε το θάρρος να υπερασπίσει τον δημόσιο υπάλληλο, αντιθέτως πολλοί βρήκαν την ευκαιρία να αναπτύξουν θεωρίες κοινωνικού αυτοματισμού.
Κι όμως, ο αριθμός των δημοσίων υπαλλήλων στη χώρα μας είναι ο μικρότερος σε σύγκριση, και αναλογικά, με άλλες χώρες της Ευρώπης. Σε έρευνα της Le Parisien, μόνο η Ιαπωνία έχει λιγότερους δημοσίους υπαλλήλους από την Ελλάδα.
ΑΤ Γλυφάδας: Η έκπληξη
Και μέσα σε αυτό το νοσηρό περιβάλλον, εμφανίζονται κάποιες σπάνιες περιπτώσεις αντίδρασης που θα έπρεπε να είναι φωτεινός οδηγός για το πρόσωπο του Δημοσίου τομέα που θα θέλαμε. Και το πιο παράδοξο είναι ότι αυτή η περίπτωση αφορά σε… αστυνομικό τμήμα, εκεί που δεν θα το περίμενε κάποιος. Μια τυχαία επίσκεψη σε αστυνομικό τμήμα των νοτίων προαστίων, σε αντιδιαστολή με μια παλαιότερη εκεί, δημιούργησε τεράστια θετική εντύπωση. Τόσο για το επίπεδο εξυπηρέτησης όσο και για την μεταμόρφωση του κτιρίου εσωτερικά και εξωτερικά.
Η πρώτη έκπληξη ήταν η ειδική διαγράμμιση για ΑΜΕΑ, οι οριοθετημένες θέσεις πάρκινγκ, τα φροντισμένα παρτέρια, οι θέσεις για ποδήλατα μέχρι και για τετράποδα υπήρχε πρόβλεψη, πινακίδα ενημερωτική για τον covid σε ελληνικά Αγγλικά, Αγγλόφωνη επιγραφή “POLICE” αφού το τμήμα βρίσκεται σε ιδιαίτερα τουριστική περιοχή. Κάπου εκεί νόμιζες ότι ήσουν μπροστά από μια ιδιωτική επιχείρηση που σέβεται απλά, τον συναλλασσόμενο μαζί της.
Ευτυχώς οι εκπλήξεις συνεχίστηκαν και στο εσωτερικό, που υπήρχε ένας αέρας ανανέωσης και ολοκληρώθηκε με το επίπεδο παροχής υπηρεσιών.
Με τα λεφτά μας, θα πει κανείς…
Ναι, εντάξει… Πλήρωνε κοροΐδο, είναι η πρώτη σκέψη. Τελικά όπως ήταν ευρύτερα γνωστό στην τοπική κοινωνία, όλα οφείλονται στην πρωτοβουλία ενός προσώπου, που τυχαίνει να είναι ο διοικητής του τμήματος. Ένας δημόσιος υπάλληλος – από αυτούς τους… τεμπέληδες -διορισμένος σε μια θέση, για αόριστο χρονικό διάστημα. Χωρίς κίνητρο να βελτιώσει οτιδήποτε, αφού δεν πρόκειται να αξιολογηθεί και ποτέ, θετικά ή αρνητικά. Κι όμως, λόγω της προσωπικής πρωτοβουλίας και της διάθεσης ενός ανθρώπου, την αφιλοκερδή συνδρομή ιδιωτών αλλά και θεσμικών φορέων φτάσαμε σε ένα αξιοσημείωτο αποτέλεσμα.
Όχι μόνο δεν επιβάρυνε την τσέπη του φορολογούμενου, αλλά αντιθέτως αποτελεί φωτεινό παράδειγμα για το ποια θα έπρεπε να είναι η νοοτροπία των δημόσιων λειτουργών και πολύ περισσότερο πώς θα έπρεπε να γίνεται η αξιολόγηση των ικανών ώστε να ξεχωρίζουν από τους μέτριους και τους ανεπαρκείς.
Πολλά συγχαρητήρια στον διευθυντή του Α.Τ. Γλυφάδας. Έτσι θα έπρεπε να λειτουργεί το ελληνικό δημόσιο.
