Έχουν περάσει σχεδόν 60 χρόνια από την πρώτη προβολή της ταινίας ”Τα κίτρινα γάντια”. Κι όμως, κάθε φορά που προβάλλεται, προκαλεί το ίδιο γέλιο και τα ίδια συναισθήματα, σε όσους την παρακολουθούν. Η πρώτη προβολή έγινε στα τέλη του 1960. Μπορεί το κοινό να μην την «αγκάλιασε» από την ημέρα που «συστήθηκε», αλλά με τα χρόνια, τα δεδομένα άλλαξαν. «Τα κίτρινα γάντια» μπόρεσαν να κατακτήσουν μια θέση στις top επιλογές των θεατών, όσον αφορά τον κλασικό ελληνικό κινηματογράφο.
Αυτό που λίγοι γνωρίζουν, είναι ότι η εν λόγω παραγωγή ξεκίνησε αλλιώς και κατέληξε… αλλιώτικα. Οι Αλέκος Σακελλάριος και Χρήστος Γιαννακόπουλος θέλησαν να μεταφέρουν στην οθόνη το θεατρικό έργο «Η Ρένα ξώκειλε». Μάλιστα, είχαν σκεφτεί να διανείμουν τους ρόλους στον Βασίλη Λογοθετίδη και τον θίασό του.
Ωστόσο, η μοίρα τα έφερε αλλιώς, καθώς ο δημοφιλής ηθοποιός έφυγε από τη ζωή. Έτσι, οι ιθύνοντες αναγκάστηκαν να προβούν σε αλλαγές. Ο ρόλος του Λογοθετίδη πήγε στον Νίκο Σταυρίδη, ο οποίος έμελλε να «δέσει» χαρακτηριστικά με τον Γιάννη Γκιωνάκη.
Ο Γιάννης Γκιωνάκης είχε τον ρόλο του «Μπρίλη». Μπορεί η παρουσία του να μην ήταν εκτενής, ωστόσο οι ατάκες του και ο τρόπος με τον οποίο απέδωσε τον «Μπρίλη», αρκούσαν για να τον κατατάξουν στις πρωταγωνιστικές φιγούρες. Ο Γκιωνάκης είχε κατορθώσει να μεταφέρει επακριβώς στο «πανί» την προσωπικότητα ενός ανθρώπου που τριγύριζε στα καμαρίνια της εποχής. Το χαρακτηριστικό ύφος του και φυσικά ο επικός διάλογος με τον Σταυρίδη, ήταν ένας από τους λόγους για τους οποίους το κοινό αγάπησε τα «Κίτρινα Γάντια».
Ο διάλογος Σταυρίδη – Γκιωνάκη που έμεινε στην ιστορία
-Μπρίλης: Τι θέτε; θέτε τίποτα;
-Ορέστης: Έχεις πορτοκαλάδα ρε;
-Μπρίλης: Πορτοκαλάδα θέτε;
-Ορέστης: Ναι!
-Μπρίλης: Από πορτοκάλια;
