Από την Ευτυχία Παπούλια
Κοινωνιολόγος
Οι πόλεις δεν διοικούνται σωστά με τους νόμους αλλά με την ηθική συμπεριφορά των πολιτών.
Ισοκράτης
Σε μια χώρα του πολύ μακρινού μέλλοντος, μία πανδημία που έπεσε σαν “βόμβα” ταράζοντας την αμφιλεγόμενη κανονικότητά μας, τρόμαξε τόσο πολύ τους πολίτες και του άρχοντες, με τους τελευταίους να σπεύδουν να επιβάλουν μία σειρά μέτρων για να προστατευτούν όλοι από τον κίνδυνο ολοκληρωτικού αφανισμού. Οι πιο πολλοί πειθάρχησαν, ίσως από τρόμο για τον θάνατο, ίσως όμως και από σεβασμό στη ζωή τους, αλλά και στον συνάνθρωπο. Υπήρχαν όμως κι εκείνοι που αγνόησαν προκλητικά τις συστάσεις και το έριξαν σε μεταμεσονύχτια γλέντια, πίνοντας μπύρες στις πλατείες και λοιδορώντας τους υπόλοιπους ως θύματα μιας παγκόσμιας συνωμοσίας.
Δεν άργησε όμως να γίνει το κακό. Οι νεαροί γλεντζέδες έτρεξαν πανικόβλητοι στα εφημερεύοντα ζητώντας σφαδάζοντας από τους πόνους κάποιον γιατρό, ένα παυσίπονο έστω για να βάλει τέλος στο μαρτύριο… Όμως, όχι μόνο δεν έβρισκαν κρεβάτι ή νοσηλευτικό προσωπικό αλλά ούτε καρέκλα στην αίθουσα αναμονής. Μία τεράστια ουρά στον περίβολο ολοένα και μεγάλωνε, καθώς όλο και περισσότεροι “παρτάκηδες” της πλατείας κατέφθαναν με ένα κουτάκι μπύρα στο χέρι κι άλλο ένα στην τσέπη, χωρίς μάσκες, βρίζοντας το σύστημα υγείας που δεν είχε μία εντατική, ένα γιατρό και έναν νοσηλευτή στη διάθεση του καθενός.
Η κατάσταση είχε πλέον ξεφύγει τόσο ώστε το προσωπικό του νοσοκομείου μη μπορώντας να προσφέρει βοήθεια, αποφάσισε να προστατεύσει τη ζωή του. Και έφυγαν, εγκαταλείποντας όλους αυτούς που περίμεναν στην τύχη τους. Μαζί τους έφυγαν και οι νομοταγείς πολίτες αλλά και η κυβέρνηση, γιατί αδυνατούσε να επιβάλει τα μέτρα και ένιωθε πως πια δεν είχε λόγο ύπαρξης. Όλοι λοιπόν αυτοί, γιατροί, πειθαρχημένοι πολίτες και κυβέρνηση έφυγαν για ένα ταξίδι χωρίς προορισμό. Αυτό που τους ενδιέφερε εκείνες τις ώρες ήταν να αφήσουν πίσω τους τον εφιάλτη της επιδημίας. Στη διαδρομή όμως, διαπίστωσαν πως έχουν κάποια κοινά στοιχεία μεταξύ τους που θα βοηθούσαν στην ίδρυση μιας νέας ιδανικής κοινωνίας.
Κι έτσι έχτισαν μια καινούρια πόλη, όπου οι πολίτες θα σέβονταν τους νόμους και τις αποφάσεις των αρχηγών. Τι απέγιναν οι εναπομείναντες, κανείς τους ποτέ δεν ενδιαφέρθηκε να μάθει… Όλο αυτό θα μπορούσε να είναι μια ιστορία φαντασίας. Μήπως μια “οργουελική” πραγματικότητα; Ίσως. Σε τέτοιες ιστορίες ο συγγραφέας μπορεί να δώσει απαντήσεις σε δραματικά διλήμματα που σε πραγματικά γεγονότα είναι αδύνατο να πάρει κάποιος θέση: Έχει η ζωή την ίδια αξία για όλους; Αξίζει να ρισκάρουν κάποιοι τη δική τους ζωή για να σώσουν ζωές άλλων που μόνοι τους εξέθεσαν σε κίνδυνο;
Πριν δυο χρόνια, μια ομάδα διάσωσης του λιμενικού έκανε μια παράτολμη επιχείρηση για να διαπιστώσει στο τέλος πως μια ηλικιωμένη που επέλεξε την ηρεμία του νησιού της αντί για την ασφάλεια μιας πόλης… είναι καλά στην υγεία της, αλλά δεν είχε φορτίσει το κινητό της! Να χειροκροτήσει κανείς για το αίσιο τέλος ή να αγανακτήσει; Μέσα από ένα λογοτεχνικό αφήγημα στο ερώτημα αν η ζωή έχει την ίδια αξία για όλους, μπορείς να απαντήσεις κυνικά “Όχι”. Στην πραγματική όμως ζωή, πώς θα τολμήσεις να ξεστομίσεις μία τόσο βαριά κουβέντα και τελοσπάντων, ποιος είσαι εσύ για να το κάνεις;
Πάντα λοιπόν μέσα από το αφήγημα μπορούμε να πούμε πως η ζωή κάποιου που προτιμά τη γαλήνη του χωριού του και είναι δικαίωμά του, έχει μικρότερη αξία από τις ζωές εκείνων που ο ίδιος θα καλέσει να τον βοηθήσουν κάτω από επικίνδυνες συνθήκες. Μικρότερη αξία από την δική σας ζωή έχει και η ζωή εκείνου που σε συνωστισμό χωρίς μάσκα φταρνίζεται μπροστά σε σένα που φοράς μάσκα. Η ζωή όσων, στην ιστορία μας, συγκεντρώθηκαν μέσα και έξω από το νοσοκομείο χωρίς μάσκες και με ένα δυο κουτιά μπύρες στο χέρι τους έχει πολύ μικρότερη αξία από τη ζωή του νοσηλευτικού προσωπικού που απέδρασε για να σώσει τη δική του ζωή.
Θα μπορούσε κάποιος να αναφέρει δεκάδες περιπτώσεις όπου οι ζωές κάποιων έχουν μεγαλύτερη ή μικρότερη αξία από τις ζωές άλλων.
Ωστόσο επειδή η προηγούμενη ιστορία δε διαδραματίσθηκε σε μια χώρα του μέλλοντος, αλλά τα πρώτα επεισόδια παίζονται ήδη τώρα στη δική μας χώρα, θα πρέπει να γνωρίζουν αυτοί που προκλητικά απαξιώνουν τις προτροπές της κυβέρνησης για τα μέτρα προφύλαξης από τη επιδημία και που είναι δυστυχώς οι περισσότεροι νέοι πως το τελευταίο επεισόδιο, αν παιχτεί, θα είναι ίδιο με αυτό της ιστορίας μας. Όταν προστρέξουν για βοήθεια στο πρώτο εφημερεύον, δε θα είναι κανένας εκεί. Γιατροί και νοσηλευτές θα έχουν εγκαταλείψει αυτούς τους πολίτες στην τύχη τους προκειμένου να σώσουν τη δική τους “ζωή”. Το σύστημα θα έχει καταρρεύσει από δική τους υπαιτιότητα. Γιατί κανένα κράτος, όσο καλά οργανωμένο κι αν είναι, δεν μπορεί να αντιμετωπίσει τη μαζική απερισκεψία και ανευθυνότητα, που δεν σταματά ούτε μπροστά στον θάνατο του διπλανού μας…
Για την έντυπη έκδοση της AlphaFree Press (ΕΔΩ)
