Covid 19: Ο Ιταλός συγγραφέας Danilo Calabrese δεν άφησε υπόνοιες, όπως πολλοί διάσημοι και μη έσπευσαν να κάνουν δημόσια.
Από την Ευτυχία Παπούλια
Κοινωνιολόγος
“Αν ο κόσμος μπορούσε να είναι καλύτερος, θα ήταν”
Στη γειτονική πανέμορφη Ιταλία, έχουν χάσει το μέτρημα. Η Ισπανία την πλησιάζει επικίνδυνα, οι ΗΠΑ κραυγάζουν για βοήθεια, στη Σουηδία η κυβέρνηση προτείνει στους πολίτες να… πλένουν τα χέρια τους σχολαστικά. Η Βρετανία βρίσκεται αντιμέτωπη με τη φονική αδιαφορία ενός ηγέτη που νοσεί, στην Κίνα, ζευγαράκια χοροπηδάνε στους δρόμους με παγωμένα χαμόγελα, από ένα τρόμο που ακόμη δεν μπορεί να εγκαταλείψει. Κηδείες μέσω… Skype, απελπισμένοι συγγενείς που περιμένουν στις ουρές να παραλάβουν τις στάχτες των αγαπημένων τους, ή απλά ψάχνουν στο σωρό να βρουν τη μητέρα, τον πατέρα, τον φίλο… Χιλιάδες σπαρακτικές εικόνες, άλλες τόσες ιστορίες και μια ελπίδα που αν και κάνει δειλά δειλά την εμφάνισή της, δεν τολμά να πει και πολλά.
Ο κορονοϊός, ήρθε στη ζωή μας ξαφνικά, εντελώς απρόσκλητος και έτοιμος να αφήσει ανεξίτηλο το σημάδι του στην ανθρωπότητα. Κάποιοι μιλούν για την αρχή της απο -παγκοσμιοποίησης, για μια πανδημία που θα αλλάξει ραγδαία τον κόσμο, οι άνθρωποι θα ξαναγεννηθούν από τις στάχτες τους, τίποτα δεν θα θυμίζει όσα ξέραμε ως τώρα. Άλλοι, χαρακτήρισαν την πανδημία “μάστιγα του Θεού”, εκδίκηση της Φύσης.
Ο Ιταλός συγγραφέας Danilo Calabrese δεν άφησε υπόνοιες, όπως πολλοί διάσημοι και μη έσπευσαν να κάνουν δημόσια. Ο νεαρός που είναι ιδιαίτερα δημοφιλής στον κόσμο της τέχνης, έδωσε υπόσταση στον κορoνοϊό και δημιούργησε ένα βίντεο για να “μας βάλει σε σκέψεις”. Όπως υποστηρίζει – τόσο ανοιχτά όσο κανείς – η πανδημία είναι η τιμωρία μας για όλα όσα κάνουμε. Τόσοι θάνατοι, τόσος πόνος, για να εκτιμήσουμε τις μικρές χαρές, την απλότητα και όσα έχουμε γύρω μας. Ακόμη κι αν… εμείς δεν τα θέλουμε.
“Κουράστηκα με την ζήλια για κοινωνικό φαίνεσθαι, με τις δεξιότητές σας, με την υποκρισία σας και με τον εγωισμό σας. Κουράστηκα με το πόσο ρηχοί είστε. Κουράστηκα με τη σημασία που συχνά δίνετε στα επιφανειακά πράγματα εις βάρος των άκρως απαραίτητων. Κουράστηκα με την παθολογική σας και ακατάπαυστη αναζήτηση του καλύτερου φορέματος, του τελευταίου μοντέλου smartphone και του πιο ωραίου αυτοκινήτου, μόνο και μόνο για να αισθανθείτε ολοκληρωμένοι. Κουράστηκα από τις εξαπατήσεις σας. Κουράστηκα από τον ελάχιστο χρόνο που αφιερώνετε στην μεταξύ σας επικοινωνία.
Το γνωρίζω… Θα είμαι σκληρός μαζί σας. Ίσως κάτι παραπάνω από σκληρός, αλλά δεν ξεχωρίζω κανέναν. Είμαι ιός. Η δράση μου θα σας στοιχίσει ζωές. Αλλά θέλω να καταλάβετε μία και καλή ότι πρέπει να αλλάξετε πλευρό… Για το καλό σας. Σας ήθελα το δυνατόν περισσότερο κλεισμένους και απομονωμένους στα σπίτια σας, μακριά από γονείς, από παππούδες, γιαγιάδες από παιδιά και εγγόνια. Για να μπορέσετε να καταλάβετε πόσο σημαντική είναι μία αγκαλιά, η ανθρώπινη επαφή, ο διάλογος, μία χειραψία, μία βραδιά με φίλους, μία βόλτα στο κέντρο, ένα δείπνο σε κάποιο μαγαζί, ένα τρέξιμο στο πάρκο σε ανοιχτό χώρο”.
Είναι μόνο ένα μικρό απόσπασμα από την “προειδοποίηση” του Covid 19 σε όλους μας. Τέτοιον σαρκασμό από τον επικοινωνιολόγο του κορονοϊού μπροστά στα καμιόνια που μεταφέρουν τις εκατόμβες των θυμάτων σε ομαδικούς τάφους, μπροστά στον τρόμο και την αγωνία όσων θα ακολουθήσουν και μπροστά στην αβεβαιότητα της επόμενης μέρας για τους εναπομείναντες, ούτε ο ίδιος ο κορονοϊός, σαν ελάχιστη ικανοποίηση για τον εαυτό του μπορούσε να διανοηθεί.
Ίσως είναι ο λόγος για τον οποίο σιγά σιγά αποσύρεται, μην αντέχοντας αυτό το αποκρουστικό θέαμα που προκάλεσε. Και αυτό γιατί έλειπε ο σχεδιασμός υλοποίησης, να εξαφανίσει δηλαδή μόνο τη φτώχεια, μόνο την αδικία, μόνο τους υπερήλικες (η σοσιαλιστική Ισπανία εν μέρει το πέτυχε) και όλα όσα πλήγωσαν και κούρασαν τον αυτόκλητο εκπρόσωπο του κορονοϊού που μέσα από τη λογοτεχνική του φαντασία αποκωδικοποίησε για δική μας ενημέρωση το ιδεολογικό υπόβαθρο αυτής της “χωρίς διακρίσεις” επίθεσης στην ανθρωπότητα.
Διαφορετικά, ίσως η επίθεση αυτή να είχε θετική απήχηση και στους υπόλοιπους. Γιατί κάποιοι δικαιώθηκαν. Είναι οι ευαγγελιστές της τιμωρίας του Θεού για την απιστία μας, της κατάρρευσης του καπιταλισμού, της διάλυσης της Ευρώπης…
Ένα όμως είναι απολύτως βέβαιο. Ο εχθρός θα αποχωρήσει νικημένος, κυρίως από το όπλο της ισχυρής θέλησης της ανθρωπότητας να επιβιώσει. Οι μικρές και μεγάλες κοινωνίες θα συνεχίσουν την πορεία τους από εκεί όπου την άφησαν. Οι άνθρωποι θα χαίρονται πάλι με τα ίδια πράγματα, θα θέλουν ξανά το καινούριο συνολάκι, θα ερωτεύονται, θα πληγώνουν, θα καβγαδίζουν. Όχι όμως μόνο αυτό! Και πάλι θα αγαπούν με την ψυχή τους, θα προσφέρουν όσο το έκαναν, θα εργάζονται ατελείωτες ώρες πιστεύοντας πως θα αφήσουν “παρακαταθήκες” στα παιδιά τους… θα είναι πάλι οι ίδιοι, υπέροχοι και όμορφοι άνθρωποι.
Όσο για σένα φίλε Danilo που η ενδόμυχη επιθυμία σου ήταν να δημιουργήσεις ένα σύγχρονο Ρέκβιεμ για τα αθώα θύματα που θα μπορούσε να σταθεί δίπλα στους Μότσαρτ, Βέρντι, Μπετόβεν -αλλά σε μεγάλη απόσταση για να μην μεταφέρεις και σε αυτούς τον ιό που κόλλησες από την νοητική επαφή σου με τον κορονοϊό- σε πληροφορώ πως το λιμπρέτο είναι ανεπεξέργαστο, ακατάλληλο, γεμάτο αντιφάσεις και κυρίως υβριστικό για τον επικήδειο των θυμάτων. Ευτυχώς όμως οι πολλοί, δεν πιστεύουμε σε τιμωρίες αλλά μονάχα στην ελπίδα, που κάθεται εκεί σε μια χαραμάδα και μας κλείνει το μάτι μήπως και την αφήσουμε να μπει ολάκερη. Όχι ακόμη. Τώρα σιωπούμε, για όλους αυτούς που χάθηκαν και δεν χρειάζονται άλλους για συντροφιά. Ας τους κάνουμε το τελευταίο χατίρι.
