Και η περίπτωση του Βασίλη και της Ολυμπίας δεν έτυχε της προβολής που άξιζε ακόμη και από εκείνους που ανησυχούν για την υπογεννητικότητα και τη θρησκευτική αλλοίωση του πληθυσμού.
Από την Ευτυχία Παπούλια
Κοινωνιολόγος
Τα παιδιά ποτέ δεν τα καταφέρνουν να ακούν τους μεγαλύτερους, αλλά πάντα καταφέρνουν να τους μιμούνται.
James Baldwin
Κάποιες μικρές ατάκες, εικόνες, στιγμιότυπα ζωής ανθρώπων, που αναρτώνται στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, μοιάζουν με μεγάλες ρωγμές της ψυχής, τους που σε προκαλούν να μπεις μέσα σαν ερασιτέχνης ψυχαναλυτής και να αναζητήσεις το κρυμμένο μεγαλείο. Ή και το αντίθετο, που μάλλον είναι και ο κανόνας. Να διαπιστώσεις ένα μεγάλο κενό σε αυτή την ψυχή που κάποιος θέλει να γεμίσει με τη δική σου παρουσία στη ζωή του.
Όταν ήρθε στον κόσμο το πέμπτο παιδί του Βασίλη Σπανούλη και της Ολυμπίας Χοψωνίδου, ένας δημοσιογράφος τον ρώτησε αν θα επιθυμούσε και ένα… έκτο! “Ό,τι πει η Ολυμπία“, απάντησε εκείνος. Αυτή η φράση, μια “σχισμή” που έβγαλε στο φως το ψυχικό μεγαλείο ενός σταρ του αθλητισμού, έχρισε “βασίλισσα” τη γυναίκα που αγάπησε, τοποθετώντας την έτσι σε ένα βάθρο πολύ ψηλότερα από τον ίδιο. Δεν είναι καθόλου εύκολο για τον σύγχρονο άνδρα, με τις ανασφάλειες που τον καταδιώκουν και την ανύπαρκτη σχεδόν αυτοεκτίμηση, να βάλει τη γυναίκα (του) λίγα σκαλιά πιο πάνω από τον εαυτό του.
Κι όταν τελικά εκείνη αργότερα είπε το “ναι’”, ήταν έκδηλη η αγωνία και η συγκίνηση του Βασίλη καθώς ξεδίπλωνε τη διάγνωση του τεστ- μας αποκάλυψε ένα ακόμη μεγαλείο ψυχής: Τη βαθιά του πίστη στον Θεό. “Τα παιδιά είναι ευλογία Θεού! Είναι δώρο Θεού“, είπε. Και θα τολμούσε κανείς να θεωρεί δεδομένο πως όταν έρχονται στον κόσμο ζωές κάτω από συνθήκες απόλυτης αγάπης και αληθινού έρωτα, θα προχωρούν γεμάτες ευτυχία και βαθιά ωριμότητα.
Κοιτώντας και ξανακοιτώντας τα βιντεάκια της Ολυμπίας στο διαδίκτυο στάθηκα σε ένα που δείχνει την ίδια και τα παιδιά της στα παγωμένα νερά της Βουλιαγμένης με ένα σταυρό στο χέρι! Αυτή ήταν η ρωγμή στην ψυχή της Ολυμπίας.
Αυτό το μικρό σκηνικό δείχνει και τη βαθιά πίστη της ίδιας στο Θεό που είναι απαραίτητη βάση πάνω στην οποία πρέπει να χτίζεται ο θεσμός της οικογένειας. Δείχνει επίσης πως το κριτήριο με το οποίο ο Βασίλης επέλεξε τη σύντροφό του δεν ήταν μόνο η ομορφιά του σώματός της αλλά και αυτή που πηγάζει από την ψυχή της.
Κι όταν αυτό το ηθικό μεγαλείο υπάρχει στις καρδιές δύο ανθρώπων που προέρχονται από τον κόσμο της show business που δεν διακρίνεται για την προσήλωσή της σε θρησκευτικά ιδεώδη τότε αυτό είναι… ανατρεπτική είδηση! Είναι ένα γεγονός. Και η περίπτωση του Βασίλη και της Ολυμπίας δεν έτυχε της προβολής που άξιζε ακόμη και από εκείνους που ανησυχούν για την υπογεννητικότητα και τη θρησκευτική αλλοίωση του πληθυσμού. Ίσως γιατί δεν έφεραν τα παιδιά τους στον κόσμο υπακούοντας στα κελεύσματά τους και δεν θέλουν να ανήκουν στις οικογένειες εκείνες που η επιβίωσή τους εξαρτάται από τα επιδόματα του κράτους.
Προέρχομαι από πολύτεκνη οικογένεια ωστόσο είμαι αντίθετη με τα προνόμια, τα επιδόματα και τα πριμ που παρέχονται ως κίνητρο για την αντιμετώπιση της υπογεννητικότητας. Αυτό είναι ταπεινωτικό για τους γονείς και τα ανύποπτα παιδιά τους. Κανένα παιδί δεν θα ήθελε να μάθει ότι το έφεραν στον κόσμο έναντι δύο χιλιάδων ευρώ.
Δυστυχώς αυτή η αντίληψη να επιδοτούν ανθρώπινες ψυχές τείνει να δημιουργήσει μία “βιομηχανία παραγωγής παιδιών“, από οικογένειες που δεν διαθέτουν τη στοιχειώδη οικονομική δυνατότητα αλλά και το ηθικό υπόβαθρο για τη διαπαιδαγώγησή τους.
Έτσι πολλά από αυτά τα παιδιά δεν πάνε καν στο σχολείο και είτε τα εξωθούν οι ίδιοι είτε από μόνα τους καταλήγουν στην παραβατικότητα. Και η υπόλοιπη κοινωνία αλλά και το ίδιο το κράτος πληρώνουν με αυτόν τον τρόπο και το τίμημα της ευαισθησίας τους. Η Ολυμπία και ο Βασίλης δεν έφεραν στον κόσμο τα παιδιά τους για τα επιδόματα. Άλλωστε, δεν τα έχουν ανάγκη.
Τα παιδιά τους είναι δώρο Θεού προς τους ίδιους διότι διαθέτουν τις προϋποθέσεις για τη σωστή ανατροφή τους – δώρο Θεού αναμφισβήτητα και αυτές. Η οικονομική αυτάρκεια που τυγχάνει να απολαμβάνουν, μπορεί να έχει την σημαντικότητά της, ωστόσο τα περισσότερα ζευγάρια δεν επιθυμούν μεγάλη οικογένεια εξαιτίας των ρηχών συναισθημάτων και της αδυναμίας να αναλάβουν ευθύνες.
Θέλει να χαρεί, όπως λέει ο Βασίλης, τα παιδιά του όσο είναι μικρά γιατί αργότερα θα φύγουν… Όμως με τέτοιους γονείς, που έχουν δημιουργήσει ένα περιβάλλον “πρότυπο”, δύσκολο να απομακρυνθούν, συναισθηματικά τουλάχιστον, από κοντά τους. Αν το κάνουν, θα είναι γιατί ανοίγουν τα φτερά τους, να προστατεύσουν τη δική τους, νέα οικογένεια, που θα είναι βασισμένη στην πιο βασική αρχή που πήραν από το σπίτι τους. Την απόλυτη αγάπη.
Από την Ευτυχία Παπούλια, για την Έντυπη Έκδοση
