Η επιλογή κάποιων ηλικιωμένων να παραμένουν στον τόπο καταγωγής τους ακόμη και ως οι μοναδικοί κάτοικοι της περιοχής, έχει δύο όψεις, εξίσου σημαντικές.
Από την Ευτυχία Παπούλια
Κοινωνιολόγος
Είναι γλυκύς ο θάνατος όταν κοιμώμεθα εις την πατρίδα
Ανδρέας Κάλβος
Η κυρά Ρηνιώ, η μοναδική κάτοικος ενός απομονωμένου νησιού, αναστάτωσε τους πάντες για μερικά 24ωρα. Την ώρα που η κακοκαιρία «σάρωνε» τη χώρα, η γλυκιά κυρά Ρηνιώ πρωταγωνιστούσε στα δελτία ειδήσεων κι έκανε τις καρδιές των Ελλήνων να χτυπούν, μιας και θα τολμούσε να πει κανείς πως είναι κάτι σαν την γιαγιά όλων εμάς, που αγαπάμε την
πατρίδα κι αγωνιούμε για το μέλλον της. Η οικογένειά της με τρεμάμενη φωνή ζητούσε τη βοήθεια του κράτους. Ένα super puma σηκώθηκε από τη Ρόδο, με το ανάλογο πλήρωμα και
κάτω από επικίνδυνες συνθήκες έφθασε στο σπιτάκι της κυρά Ρηνιώς. Και… ευτυχώς όλα καλά! Μια χαρά ήταν η κυρά Ρηνιώ, η αρχόντισσα!
Της πρότειναν όμως οι άνδρες του πληρώματος να τη μεταφέρουν σε ασφαλές μέρος στη Ρόδο μέχρι να αποκατασταθεί η βλάβη στο δίκτυο της ΔΕΗ που προκάλεσε όλη αυτή την αγωνία και εκείνη αρνήθηκε… Όμως επειδή τέλος καλό άραγε και «όλα καλά»; Η επιλογή κάποιων ηλικιωμένων να παραμένουν στον τόπο καταγωγής τους ακόμη και ως οι μοναδικοί κάτοικοι της
περιοχής, έχει δύο όψεις, εξίσου σημαντικές.
Η μία πλευρά πρέπει να ειδωθεί κάτω από το πρίσμα των συναισθημάτων αυτών των ανθρώπων: Της βαθιάς λατρείας για τον τόπο που γεννήθηκαν, που μεγάλωσαν, που εντυπώθηκαν στην ψυχή τους ανεξίτηλα οι πρώτες εικόνες και εμπειρίες. Της επιθυμίας τους, να βρίσκονται κοντά στους προγόνους τους. Της άρνησής τους να παραδώσουν στη φθορά του χρόνου και της εγκατάλειψης όσα εκείνοι, αλλά και οι ίδιοι δημιούργησαν, με κόπο που οι νέοι δεν θα γνωρίσουν ποτέ. Τις ενοχές που θα νιώσουν από τη διάρρηξη της ιδιότυπης αισθηματικής σχέσης που δημιουργείται ανάμεσα σε αυτούς και τη φύση. Τα δένδρα, τους βράχους, τα ποτάμια, τα πουλιά, αν απομακρυνθούν αναζητώντας την αμφίβολη βεβαιότητα πως η μετακόμιση στην πόλη θα τους εξασφαλίσει μακροημέρευση και μια καλή τουλάχιστον ποιότητα ζωής.
Αυτοί οι συναισθηματικοί δεσμοί της προηγούμενης γενιάς με τον τόπο καταγωγής τους είναι ένα ακαταμάχητο επιχείρημα για την απόφασή τους να παραμείνουν εκεί, να κρατούν ζωντανή την ύπαιθρο… Και χωρίς αμφισβήτηση, αξίζουν οι άνθρωποι αυτοί από όλους μας μια ιδιαίτερη τιμή που οφείλουμε να τους αποδώσουμε.
Υπάρχει όμως και κάτι ακόμη. Η άλλη πλευρά αυτής της επιλογής είναι τελείως διαφορετική και πρέπει να τη δούμε κάτω από το πρίσμα της ψυχρής λογικής και του ρεαλισμού. Το κράτος έχει την ηθική τουλάχιστον υποχρέωση να εξαντλήσει κάθε προσπάθεια να διασώσει μία ανθρώπινη ζωή, ακόμη κι όταν κάποιος από απερισκεψία και δική του ευθύνη την εκθέσει σε κίνδυνο.
Δεν δύναται όμως να «στήνεται» μια ολόκληρη στρατιωτική επιχείρηση επειδή τα μέλη μιας οικογένειας δεν έχουν επικοινωνήσει μεταξύ τους επί τρεις ημέρες γιατί κάποιο από αυτά, λόγω διακοπής ρεύματος, ξέμεινε για παράδειγμα από μπαταρία στο κινητό! Δεν υπάρχει καμία δικαιολογία για κάποιον που ζει απομονωμένος σε δυσπρόσιτη περιοχή να μην έχει διασφαλίσει τουλάχιστον την επικοινωνία με τους δικούς του ή τις Αρχές.
Οι νέοι οφείλουμε να σεβαστούμε απόλυτα την ανάγκη, την επιθυμία των ηλικιωμένων γονιών μας να παραμείνουν στον τόπο τους. Αλλά και εκείνοι, οι γονείς, να συνθηκολογήσουν με το ενδεχόμενο κάποια στιγμή να πεθάνουν αβοήθητοι ή να εκθέσουν σε κίνδυνο όσους κάτω από δυσμενείς καιρικές συνθήκες σπεύσουν για βοήθειά τους.
Γιατί δυστυχώς, είμαστε εθισμένοι να περιφρονούμε τις προειδοποιήσεις των υπηρεσιών να μην παίρνουν στοιχειώδη μέτρα αυτοπροστασίας και να τα περιμένουμε όλα από το κράτος. Θέλουμε ένα εκχιονιστικό, ένα ασθενοφόρο, έναν αστυνομικό, έναν υπάλληλο της ΔΕΗ έξω από την πόρτα μας, ακόμη και ένα ελικόπτερο της αεροπορίας στη διάθεσή μας, θέτοντας σε κίνδυνο τις ζωές των ομάδων διάσωσης επειδή δεν το κουνάμε ρούπι από το καταφύγιό μας μέχρι να περάσει η μπόρα.
Μήπως κάποια στιγμή οι πολίτες που από δική τους ευθύνη εκθέτουν τον εαυτό τους σε κινδύνους και προκαλούν δαπανηρές και επικίνδυνες για τις ζωές άλλων κινητοποιήσεις του κράτους, να επωμίζονται και το κόστος της αποστολής; Η έστω ένα μέρος της… Είναι σαφέστατα κι αυτό, κάτι που πρέπει όλοι μας να λαμβάνουμε υπόψη…
Για την Έντυπη Έκδοση
