Λένα Δροσάκη: Μία εκ βαθέων συνέντευξη παραχώρησε ο Αλέξανδρος Μπουρδούμης στο περιοδικό People. Ο γοητευτικός ηθοποιός αναφέρθηκε μεταξύ άλλων στην σχέση του με την Λένα Δροσάκη. Τι ενοχές μπορεί να είχες στο παρελθόν, τον ρώτησε η δημοσιογράφος. “Αν δεν πήγαινα στην πρεμιέρα κάποιου συναδέλφου που με είχε καλέσει, για παράδειγμα, είχα ενοχές. Έλεγα «Ναι, πρέπει να τιμήσω κι αυτόν και τον άλλον». Πόσους, όμως, να τιμήσεις; Άσε, που όταν τους καλούσες εσύ, στη δική σου πρεμιέρα, αυτοί δεν σε τιμούσαν! Δεν θα κρύψω πως από τη στιγμή που ήρθε το κομμάτι της δημοσιότητας στη ζωή μου κάπου αλλοτριώθηκα, ένιωσα να χάνω την μπάλα. Και δεν είναι δύσκολο να τη χάσεις. Αυτό που με έσωσε, αν θέλεις, είναι πως ήρθε μετά τα τριάντα, οπότε με βρήκε κάπως πιο ώριμο να την αντιμετωπίσω. Με τα όποια λάθη έκανα και μπορεί να ξανακάνω στο μέλλον.
Σε αυτή τη νέα εκδοχή του εαυτού σου έπαιξε κάποιο ρόλο η Λένα Δροσάκη; Δεν ξέρω αν είμαι κάποια νέα εκδοχή, σίγουρα όμως είμαι μια πιο ειλικρινής εκδοχή του εαυτού μου. Κι αυτός ο άνθρωπος με έχει βοηθήσει και συνεχίζει να με βοηθάει πάρα πολύ σε αυτό το κομμάτι. Σας είδα πριν από λίγες εβδομάδες στις Ικέτιδες του Ευριπίδη στην Επίδαυρο. Αν δεν απατώμαι, ήταν η πρώτη σας δημόσια εμφάνιση. Α, ήσουν εκεί; (γέλια) Κυκλοφορούμε μαζί, δεν κρυβόμαστε, αλλά όλο το υπόλοιπο κομμάτι καλό είναι να το κρατήσουμε για εμάς και τους φίλους μας. Δεν θέλω πια να λέω μεγάλα λόγια στις συνεντεύξεις. Αυτό που μπορεί να ζω τώρα στην προσωπική μου ζωή θα το φυλάξω για μένα, αν μου επιτρέπεις. Το ξέρω πια το παιχνίδι και προσπαθώ, όσο μπορώ, να μην το ξαναπαίξω. Ούτε έχει νόημα να αναλύσω περισσότερο αυτό το κομμάτι, γιατί από μόνο του δεν χρήζει περισσότερης ανάλυσης και επιβεβαίωσης.
Λένα Δροσάκη: Μια μυστηριώδης, γοητευτική ηθοποιός
Η Λένα Δροσάκη πήρε την απόφαση να γίνει ηθοποιός κάπου στο τέλος της περασμένης δεκαετίας. Το 2015, μετά από 4 χρόνια στο χώρο, της απονεμήθηκε το βραβείο Μελίνα Μερκούρη. Ήταν ίσως μια απόδειξη ότι καλώς επέλεξε αυτή την πορεία στη ζωή της. Η Λένα Δροσάκη είναι ένα από τα κι αξιοπερίεργα πρόσωπα που μπορεί να συναντήσεις στη ζωή σου. «Οι λόγοι που έγινα ηθοποιός είναι βαθύτεροι, αλλά δεν ξέρω αν μπορώ να τους πω. Αυτό που μπορώ να πω είναι πως ένιωθα ζωντανή σε αυτό το χώρο και νιώθω ακόμα. Ένιωθα ότι ήμουν μια οντότητα, μια ύπαρξη. Όχι ως Λένα. Σίγουρα όχι ως Λένα. Αλλά ένιωθα το αίμα στις φλέβες μου,, να χτυπάει η καρδιά μου. Είναι και το άλλο”, έλεγε στο Mens House.
Λένα Δροσάκη: Το βραβείο “Μελίνα Μερκούρη” για το Ramona Travel
Λένα Δροσάκη: Οι καλλιτέχνες δεν είναι κανονικοί άνθρωποι
Έβλεπα μικρή τον μπαμπά και τη μαμά στις δουλειές τους, να δουλεύουν 8ωρο, να ακολουθούν μια τυπικότητα και σκεφτόμουν «θα μπορείς εσύ να κάνεις κάτι τέτοιο;». Η απάντηση μέσα μου ήταν αρνητική. Αυτή η κανονικότητα με απωθούσε. Ένιωθα εγκλωβισμένη. Οι καλλιτέχνες δεν είναι κανονικοί άνθρωποι. Έχουν τον δαίμονα μέσα τους. Αυτό δεν το λέω για να μειώσω τα άλλα επαγγέλματα, ούτε με αίσθηση ανωτερότητας. Είναι απλώς κάτι που συμβαίνει».
Λένα Δροσάκη: Ο μεγάλος φόβος
«Οι φόβοι αντιμετωπίζονται με θέληση. Πολύ δύσκολα μεν, αλλά αντιμετωπίζονται. Με το να σταθείς απέναντι τους και να τους κοιτάξεις όσο πιο βαθιά μπορείς. Αν κάνεις πως δεν υπάρχουν, έχεις χάσει το παιχνίδι. Ένας από τους φόβους που έχω εγώ είναι ότι φοβάμαι πως θα πεθάνω από τρένο. Θα περνάω τις γραμμές και θα με πατήσει. Κι είναι φοβερό γιατί στο σπίτι μου στην Πάτρα, για να πάω περνάω από ράγες. Τώρα εκεί που μένω, πάλι, είτε με πόδια είτε με αμάξι, περνάω από ράγες. Σαν να το κυνηγάω.
Φοβάμαι προφανώς το θάνατο. Το λέω αυτό γιατί φοβάμαι τα γηρατειά πιο πολύ. Ίσως επειδή δε μπορώ να το ξεστομίσω ότι φοβάμαι τον θάνατο. Τώρα που στο είπα έτσι αβίαστα, είναι η πρώτη φορά που το λέω και με εντυπωσιάζει. Αυτό που ήξερα ως τώρα είναι ότι φοβάμαι την ανημπόρια, την εξάρτηση από άλλους για να κάνω και το πιο απλό. Να πάω στην τουαλέτα, να φάω. Έχω την αίσθηση ότι αυτό είναι το κάλυμμα και πίσω απ΄αυτό κρύβεται ο θάνατος».
«Ζούσα με τη γιαγιά μου και εγώ την έκανα μπάνιο, τη χτένιζα κτλ. Ίσως λόγω αυτού να νιώθω έτσι. Δεν μου είναι ξεκάθαρο. Αλλά βλέπω και γύρω μου ανθρώπους που βρίσκονται σε αυτό το ηλικιακό και οργανικό στάδιο. Μπορεί να κρύβεται και λίγος εγωισμός πίσω απ΄όλα αυτά. Πώς εγώ θα εναποθέσω τις ανάγκες μου σε κάποιον άλλον. Γιατί να μη μπορώ; Αλλά αυτή είναι η φύση μας αυτή», είχε εξομολογηθεί στο Mens House σε μια συγκλονιστική συνέντευξη.
«Πριν λίγα χρόνια με έκρινα σκληρά για κάτι που θεωρούσα εγώ αποτυχία μου. Φερόμουν με μια βία πάνω μου. Τώρα προσπαθώ να είμαι πιο συγκαταβατική, πιο μαλακή ως προς εμένα. Οκ, δε μου βγήκε αυτό σήμερα, θα βρω γιατί δε μου βγήκε και θα πάω παρακάτω. Χωρίς σκληρότητα.
Αυτή είναι μια διαφορά μου στο σήμερα και το χθες. Παλιότερα έλεγα πολύ το «πρέπει». Αλλά τι σημαίνει «πρέπει»; Νομίζουμε ότι μπορούμε να ελέγξουμε τα πάντα, αλλά δε μπορούμε. Αυτό που μπορούμε είναι να το απολαύσουμε. Μέσα απ΄αυτό γινόμαστε πιο δυνατοί. Εννοώ μέσα από την αποτυχία. Νομίζω ότι είναι αναγκαία η αποτυχία».
Λένα Δροσάκη: Πολλοί άνθρωποι δεν έχουν ανάγκη ονείρων
«Το ανικανοποίητο δεν είναι πολύ ωραίο συναίσθημα. Αρνούμαι να δεχτώ ότι αυτό μας εξελίσσει και μας έφτασε ως εδώ. Νομίζω ότι μας φέρνει μπροστά σε ένα αδιέξοδο και σε μια βαθιά θλίψη. Κι αυτή επιτείνεται από το γεγονός ότι ως κοινωνία δεν επιτρέπουμε το λάθος. Δεν δίνουμε περιθώριο, ειδικά όσο μεγαλύτερος είσαι. Είναι σχεδόν απάνθρωπο. Πώς γίνεται να μην κάνουμε λάθος; Είναι η φύση μας. Μέσα από το λάθος μαθαίνουμε. Είναι υποχρέωση μας να κάνουμε λάθος. Γιατί δεν είμαστε ατρόμητοι».
«Υπάρχει ένας εθισμός στον πόνο και τη λύπη. Στο τέλος της διαδρομής μου θέλω να είμαι ήρεμη κι ευτυχισμένη. Να γυρίζω πίσω και να έχω συμφιλιωθεί με τις πράξεις μου. Με όλα τα λάθη. Μου επιτρέπω πια να κάνω λάθη. Πιο παλιά είχα την αίσθηση ότι η ευτυχία είναι στα 100, την τρέλα, να τα διαλύσουμε όλα. Η ευτυχία δεν είναι κάπου εκεί. Είναι στη μέση. Εκεί, στην ηρεμία. Ούτε βαθιά λύπη, ούτε ακραία τρέλα».
«Η μοναξιά υπάρχει μέσα σε όλους τους ανθρώπους. Επειδή βρίσκεται στη δική μου επιφάνεια κι επειδή το δουλεύω, θέλω να υπάρχω μαζί της πια. Να ανταμώνω την προσωπική μου μοναξιά. Δεν κάνω πια ότι δεν υπάρχει και βγαίνω έξω. Ξέρεις αυτή την πρώτη αντίδραση. Τώρα μπορώ να κάτσω μόνη μου και να με δω.
Όταν είμαι μόνη μου προσπαθώ να δω στο τώρα τι μου συμβαίνει. Νιώθω αυτό, γιατί το νιώθω, θέλω να το αλλάξω ή μήπως δεν θέλω; Προσπαθώ να αντιληφθώ τι μου συμβαίνει. Αποφεύγω να κοιτάζω το μέλλον. Το έκανα κι αυτό και την εμμονική νοσταλγία. Με νοιάζει το τώρα. Όπως κι αν είμαι. Είμαι φοβισμένη; Οκ, ας το βιώσω».
«Πολλοί άνθρωποι δεν έχουν ανάγκη ονείρων. Για διάφορους λόγους. Αν όμως εγώ έχω ένα όνειρο που πρέπει να πολεμήσω γι΄αυτό, γιατί να μην το κάνω; Είναι η ύπαρξη μας τα όνειρα, η κινητήριος δύναμη μας. Αυτό δε σημαίνει ότι δεν πρέπει να είμαστε παρόντες και ανοιχτοί στα μηνύματα της ίδιας της ζωής.