Ο μόνος τρόπος να αποκτήσετε χρήματα είναι να κάνετε υπερωρίες, είπε ο δισεκατομμυριούχος Jack Ma, ιδρυτής της Alibaba.
Γράφει η Ευτυχία Παπούλια
Κοινωνιολόγος
Κανένας δεν είπε ποτέ πεθαίνοντας: «Μακάρι να είχα περάσει περισσότερες ώρες στο γραφείο».
Paul Tsongas, 1941-1997, Ελληνοαμερικανός γερουσιαστής
Θέλετε να περνάτε καλά, να σας σέβονται, να σας εκτιμούν, να σας θαυμάζουν, όμως δεν κάνετε τίποτε γι΄αυτό. Κι αν θέλετε να τα κερδίσετε όλα αυτά, σίγουρα μην ακούτε αυτούς που λένε πως το χρήμα δεν φέρνει την ευτυχία και αρκεί απλά να είναι κανείς καλός άνθρωπος. Το χρήμα φέρνει και την ευτυχία και τον σεβασμό και την εκτίμηση των άλλων. Το είπε άλλωστε και ο Δημοσθένης στους Αθηναίους: Δει χρημάτων και άνευ τούτων ουδέν…
Κι ο μόνος τρόπος να αποκτήσετε χρήματα είναι να κάνετε υπερωρίες. Οι υπερωρίες είναι ευλογία…
Αυτά είπε, ανάμεσα στα άλλα, ο δισεκατομμυριούχος Jack Ma, ιδρυτής της Alibaba, στους υπαλλήλους της εταιρείας σε μια διάλεξη, με σκοπό να πείσει τους εργαζόμενους για την αναγκαιότητα των υπερωριών ώστε να αποκτήσουν περισσότερα χρήματα, περισσότερη εκτίμηση, σεβασμό και θαυμασμό από τους άλλους.
Jack Ma
Θα συμφωνήσω με τον Jack Ma τουλάχιστον ως προς την ανάγκη να μας θαυμάζουν. Είναι στο μεσογειακό DNA μας. Η εκτίμηση και ο σεβασμός είναι για τις μεγαλύτερες ηλικίες, δεν μας χρειάζονται. Αν όμως εργαζόμαστε σύμφωνα με το σύστημα 996 του Jack, που σημαίνει από τις 9 το πρωί ως τις 9 το βράδυ έξι ημέρες την εβδομάδα πότε θα βρούμε χρόνο να ετοιμαστούμε, να φτιάξουμε το μαλλί μας, τα νύχια μας και να βγούμε παγανιά για να μας θαυμάσουν; Ε κύριε Jack;
Βέβαια για την ώρα αυτά είναι μία «απεύθυνση» στους Κινέζους εργαζόμενους. Εμάς δεν μας αφορούν ακόμη. Αργότερα, όταν οι Κινέζοι αγοράσουν και την υπόλοιπη Ελλάδα και μεταφέρει τις επιχειρήσεις του στη χώρα μας ο Jack να δείτε πως θα μας… «αφορίσουν» (θα το πει κι αυτό ο δικός μας) και εμάς. Γι’ αυτό ως τότε ας κάνουμε τον… Κινέζο!
Όμως για να επανέλθω στην εθνική μας αλλά και προσωπική μας ανάγκη να μας θαυμάζουν- παρόλο που είμαστε ένας αξιοθαύμαστος λαός ως έθνος και ο καθένας μας χωριστά- δεν μας θαυμάζουν όσο μας αξίζει. Για την ακρίβεια, σημασία δεν μας δίνουν. Τζάμπα τα ταξίδια του Κουίκ να πείσει κάποιες φυλές του Αμαζονίου τουλάχιστον να μας κοιτάξουν. Φαίνεται πως περισσότερο θαυμάζουν τα αρχαία μας παρά εμάς τους ίδιους. Για να κερδίσουμε λοιπόν τον θαυμασμό, πρέπει να ακολουθήσουμε τις συμβουλές του Jack Ma και να το ρίξουμε στις υπερωρίες.
Πάντως, φίλε Jack, η ιδέα με τις ευλογημένες υπερωρίες ήταν καθαρά (και αυτή) ελληνική.
Εφαρμόστηκε για πρώτη φορά με το ΠΑΣΟΚ της Αλλαγής με θαυμάσια αποτελέσματα στο Δημόσιο τομέα που είχε διορίσει τη μισή Ελλάδα. Κάθε δημόσιος υπάλληλος μπορούσε να δικαιολογεί ένα σημαντικό αριθμό υπερωριών χωρίς φυσικά κανείς να εργάζεται. Μόνο από αυτές τις υπερωρίες κάλυπτε τα έξοδά του και ο μισθός… περίσσευε. Πειναλέοι εχόρτασαν και πτωχοί επλούτησαν, για να αντιστρέψουμε και το ρητό του Ευαγγελίου.
Κι όσοι δεν πρόλαβαν να πλουτίσουν με το πρώτο ΠΑΣΟΚ το κατάφεραν με το δεύτερο ΠΑΣΟΚ του ηθικού πλεονεκτήματος. Κάτι είχε μείνει και γι αυτούς. Το είπε άλλωστε στους συντρόφους του ο Γιωργάκης με εκείνη την ιστορική ατάκα «Λεφτά υπάρχουν» …γιούρια!
Υπάρχει όμως και μια άλλη κατηγορία εργαζομένων που πλουτίζει από τις υπερωρίες.
Είναι οι διαρρήκτες, οι πορτοφολάδες, τα κλεφτρόνια, που δεν τους αρκεί το μεροκάματο της ημέρας και μπουκάρουν στα σπίτια μας νύχτες με συναυτουργό τον Τόσκα που, και για το δικό μας καλό, μας προέτρεπε να μη διακόψουμε τον ύπνο μας, για να μην παρενοχλήσουμε τους «εργαζόμενους» αυτής της κατηγορίας. Αυτή λοιπόν η τελευταία κατηγορία εργαζομένων εφαρμόζει, κύριε Jack, ένα σύστημα πιο προωθημένο από το δικό σας. Είναι 99…97, δηλαδή όλες τις ώρες όλες τις ημέρες.
Αν τώρα αναρωτιέστε κ. Jack ποιος παράγει για να πλουτίζουν με τις υπερωρίες αυτές οι κατηγορίες εργαζομένων, είναι αυτό το μικρό, έως μηδαμινό ποσοστό στον ιδιωτικό τομέα που εργάζεται με το ίδιο σύστημα 99… 97 για πάρτη του, για να γίνει καλύτερος. Είναι εκείνη η περίφημη ραχοκοκαλιά της οικονομίας που ο αρχηγός του πρώτου ΠΑΣΟΚ εξυμνούσε και θαύμαζε, η μεσαία τάξη δηλαδή. Σε αυτή τη ραχοκοκαλιά τώρα δεν έχουν απομείνει παρά ελάχιστοι… σπόνδυλοι.
Κι αυτοί οι ελάχιστοι, θα λιώσουν στο διάβασμα, στους δρόμους, ακόμη και στην καρέκλα ενός γραφείου μόνο και μόνο γιατί «γουστάρουν». Όχι γιατί η δουλειά είναι καταφύγιο λόγω της μίζερης ζωής τους, ούτε γιατί έτσι, πιστεύουν πως θα κερδίσουν τον θαυμασμό… Σαν αυτούς, που θέλοντας και μη κάνουν περιουσίες, αλλά πεθαίνουν τόσο, μα τόσο «φτωχοί».
Από την έντυπη έκδοση
