My Market - επιστολή: Ο ανορθόδοξος τρόπος με τον οποίο η – πρώην - προϊσταμένη προσωπικού του σούπερ μάρκετ θέλησε να υπενθυμίσει τις υποχρεώσεις των υπαλλήλων της, δεν πρέπει να υποβαθμίζει την ουσία.
My Market – επιστολή: Ώστε μισείτε τη δουλειά σας; Γιατί δεν το λέγατε; Υπάρχει μια ομάδα υποστήριξης ακριβώς γι’ αυτό. Λέγεται ΟΛΟΙ και συνήθως συγκεντρώνονται στα μπαρ.
Drew Carey, Αμερικανός κωμικός
Γράφει η Ευτυχία Παπούλια
Κοινωνιολόγος
-Μπορεί ένας νέος σήμερα να ζήσει με 300 ευρώ το μήνα;
-Ναι! Αφού έζησε έως τώρα χωρίς αυτά!
-Μπορεί ένας νέος σήμερα να είναι
χαμογελαστός, επειδή κερδίζει 300 ευρώ το μήνα;
-Ναι! Γιατί πριν λίγους μήνες δεν κέρδιζε ούτε αυτά! Και προφανώς δεν είχε χάσει το χαμόγελό του μια και τους καφέδες του ακόμη τους πλήρωναν οι γονείς του!
Με αυτήν την «εις άτοπον απαγωγή», προσφιλή αποδεικτική μέθοδο του Ευκλείδη, όχι αυτού εδώ αλλά του άλλου Ευκλείδη, που ήξερε καλά μαθηματικά και… ελληνικά, μπορούμε να οδηγηθούμε στο συμπέρασμα πως το σκεπτικό πάνω στο οποίο στηρίχτηκε το άθλιο «μανιφέστο» που εξέδωσε η προϊσταμένη του My Market προς τους εργαζόμενους είναι ορθό ως προς την ουσία.
Ωστόσο, κάθε αλήθεια, εκτελείται εν ψυχρώ από την ειρωνεία και την κυνικότητα της επιστολής.
Η εις άτοπον απαγωγή είναι η μέθοδος όπου, αφού δεν συμβαίνει το αντίθετο από αυτό που υποστηρίζουμε, τότε συμβαίνει αυτό που υποστηρίζουμε εμείς. Έχουμε δίκαιο δηλαδή.
Τρανό παράδειγμα η υπόθεση του Σώρρα. Αφού δεν αποδείχτηκε πως δεν υπάρχουν τα 300 δισεκατομμύρια …υπάρχουν.
Αφού λοιπόν κάποιος δεν πέθανε όταν δεν είχε ούτε τα 300 ευρώ το μήνα, τώρα θα ζήσει και μάλιστα… χαμογελώντας.
Όμως το ζητούμενο δεν είναι αν κάποιος μπορεί να ζήσει με 300 ευρώ το μήνα αλλά αν ο εργαζόμενος είναι υποχρεωμένος, με αυτά τα χρήματα, να προσφέρει το χαμόγελό του, ως ηθικό κεφάλαιο συμμετοχής στο πραγματικό κεφάλαιο του εργοδότη.
Γιατί η κάθε επιχείρηση πληρώνει τους υπαλλήλους της ανάλογα με τις δυνατότητές της κι όχι ανάλογα με τις ανάγκες των υπαλλήλων.
Με άλλα λόγια, νιώθει ο υπάλληλος ότι (πρέπει να) συμβάλλει στην εξέλιξη της επιχείρησης διαθέτοντας το άυλο κεφάλαιο της προσωπικότητάς του, το οποίο συνθέτουν έμφυτα ή επίκτητα χαρίσματα όπως η ευγένεια, το χαμόγελο, η εξυπηρέτηση, προσωπικά στοιχεία δηλαδή ίσης σημασίας με τις τιμές και την ποιότητα των προϊόντων; Ή στέκεται με μίσος απέναντι στον εργοδότη, ακόμα κι αν μισθός είναι «παχουλός»;
Βέβαια, οι αμοιβές των 300 ευρώ αφορούν σε ορισμένες κατηγορίες εργαζομένων. Η πλειοψηφία παίρνει περισσότερα χρήματα, που και πάλι δεν είναι αρκετά για να επιβιώσει κάποιος, χωρίς τη βοήθεια των γονιών.
Ο ανορθόδοξος τρόπος με τον οποίο η –πρώην – προϊσταμένη προσωπικού του σούπερ μάρκετ θέλησε να υπενθυμίσει τις υποχρεώσεις των υπαλλήλων της, δεν πρέπει να υποβαθμίζει την ουσία του μηνύματός της.
Η συμβολή και η συνυπευθυνότητα των εργαζομένων, στην όποια πορεία μιας επιχείρησης, ουδέποτε επισημάνθηκε από τα συνδικάτα μέσα από τα οποία η αριστερά χειραγωγούσε και κατεύθυνε τη στάση τους απέναντι στην εργοδοσία, στοχοποιώντας την ως τον οιωνεί καταχραστή του μόχθου τους.
Οι εργαζόμενοι δεν θέλησαν ποτέ να κατανοήσουν πως ο πόλεμος απέναντι στην εργοδοσία ήταν πόλεμος και εναντίον των δικών τους συμφερόντων.
Και πως σε ορισμένες επιχειρήσεις, όπως τα σούπερ μάρκετ όπου οι ίδιοι έρχονται σε άμεση επαφή με τους πελάτες, η επιβίωση της επιχείρησης εξαρτάται σε μεγάλο βαθμό και από τη δική τους συμπεριφορά.
Σίγουρα όλοι έχουμε εμπειρία από συμπεριφορές χαμηλόμισθων υπαλλήλων, που μας «παγώνουν» από τη μια και μας υποχρεώνουν από την άλλη.
Θα αναφέρω μία δική μου περίπτωση: Ρωτώ την υπάλληλο του σούπερ μάρκετ, που περνούσε δίπλα μου, αν έχουν ένα συγκεκριμένο προϊόν που αναζητούσα στο ράφι. «Ό, τι βλέπετε εκεί κυρία μου», απάντησε χωρίς καν να σταματήσει. Απευθύνθηκα σε μία άλλη υπάλληλο που ήταν απασχολημένη. Εκείνη παράτησε τη δουλειά της, ήρθε δίπλα μου, μου ζήτησε να το περιγράψω και δεν το βρήκε.
«Δεν υπάρχει εδώ, όμως σίγουρα το έχουμε στην αποθήκη, σε 5 λεπτά θα σας το φέρω» είπε και έφυγε γρήγορα. Πράγματι λίγο πριν φθάσω στο ταμείο μου το έφερε και μου ζήτησε… συγνώμη για την καθυστέρηση.
Ακόμα πιο χαρακτηριστικό παράδειγμα, τα καφέ,οι εργαζόμενοι των οποίων αμείβονται με πολύ περισσότερα από τον μέσο όρο. Αλήθεια, πόσο συχνά βλέπουμε χαμολεγαστά πρόσωπα;
Αν δε σκεφτούμε το Δημόσιο και τα νεύρα πολλών στις υπηρεσίες, θα καταλάβουμε πως η διάθεση για εξυπηρέτηση δεν έχει άμεση σύνδεση με τον μισθό.
Και η κάθε εργοδοσία έχει το δικαίωμα να την απαιτήσει ως ελάχιστο προσόν για να διεκδικήσει κάποιος έστω και τον κατώτατο μισθό. Όχι όμως με τον αλαζονικό τρόπο μιας προϊσταμένης, που σίγουρα επιλέχθηκε λόγω πτυχίων και εμπειρίας – μια ακόμα τρανή απόδειξη πως το σύστημα είναι «σάπιο».
Κι εμείς, θέλουμε έναν συμβολικό τράγο, κλείνουμε το μάτι σε βίαιες ενέργειες και εν τέλει… χαμογελάμε με την απόλυση, που στα δικά μας μάτια σηματοδοτεί την συμβολική μας νίκη έναντι του σαθρού συστήματος.
Τις αποδοχές μας δεν τις καθορίζουν οι νόμοι, οι συμβάσεις εργασίας, οι προσωπικές μας ανάγκες αλλά οι δυνατότητες της επιχείρησης, η προσφορά μας και η ικανότητά μας που πρέπει να αποδειχτεί με αριθμούς ως συμβολή στην πορεία της επιχείρησης που μας εξασφαλίζει αρχικά έστω και 300 ευρώ το μήνα.
Αρχικά, γιατί αν συνειδητοποιήσει κανείς πως η εργασία είναι «ευλογία», κι όχι μόνο γιατί προσφέρει χρήματα, η εξέλιξη είναι δεδομένη.
Αρκεί να μην χάσουμε το χαμόγελο μέσα στην αριστερή τρομολαγνία και τη μιζέρια που πλουτίζει, πείθοντας κυρίως τη νέα γενιά πως ό,τι κι αν κάνει, θα είναι ένα τσούρμο «πρόβατα», έτοιμο για σφαγή.
