Ασθενείς άνω των 100 ετών: «Προετοιμαστείτε να αντιμετωπίζετε στο μέλλον ασθενείς... άνω των 100 ετών», είπε ο Πρόεδρος της Ελληνικής Εταιρείας Καρδιαγγειακής Έρευνας.
Ασθενείς, άνω των 100 ετών: Όποιος ορέγεται να ζήσει κι άλλο και δεν του φτάνει η μετρημένη του ζωή… Αυτόν εγώ μα την αλήθεια, τον έχω για πολύ μωρό… Σοφοκλής Οιδίπους επί Κολωνώ
Γράφει η Ευτυχία Παπούλια
Κοινωνιολόγος
Για την έντυπη έκδοση της Alpha freepress
«Προετοιμαστείτε να αντιμετωπίζετε στο μέλλον ασθενείς… άνω των 100 ετών»!
Με αυτόν τον χρησμό ο Πρόεδρος της Ελληνικής Εταιρείας Καρδιαγγειακής Έρευνας απευθύνθηκε πριν λίγες ημέρες στους ειδικευόμενους καρδιολόγους.
Στο ίδιο περίπου χρονικό διάστημα ένας σύλλογος και κάποιοι κάτοικοι της περιοχής Μακρυγιάννη, προσέφυγαν στο Συμβούλιο Επικρατείας κατά της απόφασης του Υπουργείου Πολιτισμού με την οποία εγκρίθηκε η ανέγερση πολυώροφου κτιρίου, με το σκεπτικό ότι περιορίζεται η θέα προς την Ακρόπολη.
Τι κοινό μπορεί να έχουν αυτά τα ασύμβατα γεγονότα;
Ποιος ο κοινός παρανομαστής τους;
Ο χρόνος! Ή καλύτερα, η φθορά που επιφέρει ο χρόνος στον ίδιο τον άνθρωπο, στα έργα του, τον πολιτισμό του, τα ήθη, τα έθιμά του, την παράδοσή του, την ιστορία του, την ίδια του τη μνήμη ιστορική και φυσική.
Ταυτόχρονα όμως και την άνιση μάχη που δίνουμε μαζί του να παρεμποδίσουμε αυτή τη φθορά. Κι όταν αυτό το επιτύχουμε ως ένα βαθμό, είτε ξεγελώντας τον είτε εκλιπαρώντας τον να σταματήσει να κυλάει, διαπιστώνουμε πως δε μπορούμε να διαχειριστούμε πλέον άλλο αυτή την ευκαιρία.
Και πως ο χρόνος δε θα ανεχθεί ακόμη περισσότερο τον παραλογισμό μας να παρεμβαίνουμε στο κύριο έργο του, τη φθορά τη δική μας, της ύλης αλλά και του πνεύματος που κουβαλάμε μέσα μας. Μία αναγκαιότητα απαραίτητη για την ανακύκλωση και αναπαραγωγή της ίδιας της ζωής και του πολιτισμού της.
Γιατί η ζωή, δε μπορεί να προχωρά όταν ανθρώπινα υπεραιωνόβια ερείπια κουβαλάνε στην πλάτη τους, ως αχθοφόροι, τα ερείπια του πολιτισμού τους.
Ο χρόνος δε δείχνει καμία ευαισθησία γι’ αυτούς και κανένα σεβασμό για τον πολιτισμό τους.
Κάθε περίοδος ας γράψει τη δική της ιστορία, ας δημιουργήσει το δικό της πολιτισμό.
«Έμφραγμα», όχι μόνο στο σύστημα υγείας, θα προκαλέσουν όπως επισημαίνεται οι υπεραιωνόβιοι που θα μπαινοβγαίνουν στην εντατική αλλά και στο συνταξιοδοτικό, συμπληρώνω εγώ, για να κερδίσουν ελάχιστο ή καθόλου χρόνο ζωής.
Κι αυτό γιατί δε μας αρκεί «ο μετρημένος χρόνος ζωής μας» και θέλουμε να ζήσουμε κι άλλο κι άλλο, όπως με περιφρόνηση για τα γηρατειά επισημαίνει στην τραγωδία του ο Σοφοκλής.
Σίγουρα η ανάρρωση και η επιβίωση ακόμη και των υπεραιωνόβιων θεωρείται επιβεβλημένη. Οι παρεμβάσεις όμως σε τόσες μεγάλες ηλικίες και η απέλπιδα προσπάθεια επιμήκυνσης μιας χωρίς ποιότητα ζωής αντιστρατεύεται το πεπρωμένο και την υποχρέωση του ανθρώπου απέναντι στον εαυτό του για μία αξιοπρεπή αναχώρηση από το φυσικό κόσμο.
Αντιστρατεύεται και την ακατανίκητη δύναμη του χρόνου να φθείρει και να παραδίδει στη λήθη τα πλάσματα και τα έργα τους, μιας εποχής, η οποία αφήνει ως παρακαταθήκη στην επόμενη την υποχρέωση να δημιουργήσει το δικό της πολιτισμό.
Ποιος πολιτισμός όμως χαρακτηρίζει τον 20ο αιώνα, ποιο στίγμα έχουν αφήσει πίσω τους οι γενιές που πέρασαν απ΄ αυτή τη χώρα, πέρα από έναν εθνικό και κοινωνικό διχασμό που δε λέει να μας εγκαταλείψει ούτε στο κατώφλι του 21ου αιώνα;
Για πόσες δεκαετίες ο χρόνος θα σεβαστεί κι αυτός την ιστορία μας και θα αφήνει ανέγγιχτα τα μνημεία μας απ΄τη φθορά του; Και για πόσον καιρό οι επόμενοι που θα έρθουν δε θα ενδώσουν στις ανάγκες κατασκευής σύγχρονων πολυώροφων κτιρίων μόνο και μόνο γιατί δεν πρέπει να παρεμποδίζεται η θέα προς την Ακρόπολη;
Και η ενδοτικότητα ξεκίνησε ήδη από το ίδιο το Υπουργείο Πολιτισμού εναντίον του οποίου στρέφεται η προσφυγή κάποιων φορέων και καμία δεκαριά κατοίκων της περιοχής με τόσο μεγάλη καθυστέρηση ώστε να προλάβει να περατωθεί το κτίριο.
Είναι άραγε η όψιμη ευαισθησία περί την πολιτισμική μας κληρονομιά ή μήπως η θέα προς την Ακρόπολη προσέδιδε κάποια υπεραξία στα… ρετιρέ που τώρα χάνεται;
Σήμερα, οι περισσότεροι νέοι κάτω των σαράντα δεν έχουν επισκεφθεί καν την Ακρόπολη ή άλλους αρχαιολογικούς χώρους γιατί ο αγώνας της επιβίωσης τους στερεί αυτή τη δυνατότητα.
Είτε οι συνθήκες που μας αναγκάζουν, μέσω Πρεσπών, να εκχωρούμε την πολιτιστική μας κληρονομιά, είτε η αναπόδραστη φθορά του χρόνου ακόμη και στην ιστορική μνήμη πρέπει να μας μάθουν πως ο χρόνος δεν είναι επιεικής μαζί μας ούτε στην αγωνία μας για λίγο άχρηστο χρόνο ζωής παραπάνω ούτε στην επιθυμία να αφήσει άθικτα στο πέρασμά του τα μνημεία του πολιτισμού μας.
Αν τον αγνοήσουμε, αν προσπαθήσουμε να τον σταματήσουμε, τότε εκείνος θα μας προσπεράσει και θα μας εγκαταλείψει σωματικά ερείπια να εκλιπαρούμε για λίγες ακόμη ημέρες ζωής.
Δεσμεύοντας πολύτιμες εντατικές μονάδες, δημιουργώντας «έμφραγμα» στο σύστημα υγείας.
Αποτέλεσμα, να σερνόμαστε ερείπια πάνω στα ερείπια ενός πολιτισμού που δεν δημιουργήσαμε και δεν μας ανήκει.
