Γράφει η Ευτυχία Παπούλια Κοινωνιολόγος Ο σκοπός αγιάζει τα μέσα αλλά πρέπει να ξέρουμε τι είναι αυτό που αγιάζει το σκοπό. Λέων Τρότσκυ Το ψάρι βρωμάει από το κεφάλι, λέει μια γιαπωνέζικη παροιμία που ιδίως εμείς οι Έλληνες την έχουμε καραμέλα, κάθε φορά που θέλουμε να πετάξουμε το μπαλάκι των ευθυνών σε κάποιον άλλον. Φταίει το […]
Γράφει η Ευτυχία Παπούλια
Κοινωνιολόγος
Ο σκοπός αγιάζει τα μέσα αλλά πρέπει να ξέρουμε τι είναι αυτό που αγιάζει το σκοπό.
Λέων Τρότσκυ
Το ψάρι βρωμάει από το κεφάλι, λέει μια γιαπωνέζικη παροιμία που ιδίως εμείς οι Έλληνες την έχουμε καραμέλα, κάθε φορά που θέλουμε να πετάξουμε το μπαλάκι των ευθυνών σε κάποιον άλλον. Φταίει το κράτος για τον φορολογούμενο που κλέβει, ο εργοδότης για τον υπάλληλο που αδιαφορεί για τις υποχρεώσεις του, η κρίση για τον πεινασμένο που θα «βάλει» μαχαίρι για να αποσπάσει λίγα ευρώ. Η παροιμία όμως, αναφέρεται στην… αφετηρία της δυσοσμίας και μόνο.
Η παραδοχή πως το ψάρι βρωμάει από το κεφάλι, την δημόσια διοίκηση δηλαδή, είναι μία κουτοπόνηρη επινόηση του υπόλοιπου σώματος του ψαριού, της κοινωνίας οσονούπω, η οποία θεωρεί πως δεν την αγγίζει η σήψη, πως δεν έχει καμία συμμετοχή σε αυτή.
Όμως δεν υπάρχει δωροδοκία, αν δεν υπάρχουν δωροδοκούντες, δεν υπάρχουν «φακελάκηδες» αν δεν ρέουν τα «φακελάκια». Η δωροδοκία και ο χρηματισμός κρατικών λειτουργών είναι πλέον αποδεκτά σχεδόν ως θεσμός από την ελληνική κοινωνία.
Μόνο που η δική της ευθύνη όχι μόνο δεν στιγματίζεται αλλά οι δωροδοκούντες παρουσιάζονται και ως θύματα εκβιασμού ή έστω αδυναμίας να ανταπεξέλθουν με κάποιον άλλον, τίμιο τρόπο.
Πολλές φορές μάλιστα οι πολίτες καταφεύγουν σε τέτοιες λύσεις και με ανακούφιση προκειμένου να απεμπλακούν από τα γρανάζια της γραφειοκρατίας και να κάνουν τη δουλειά τους.
Η περίπτωση του καθηγητή του ΤΕΙ Σερρών δεν ξάφνιασε κανέναν κι ας κάνουμε πάλι πως πέφτουμε από τα σύννεφα. Όσοι έχουμε περάσει τα χρόνια μας στα πανεπιστημιακά θρανία, γνωρίζουμε από πρώτο χέρι πώς λειτουργεί το σύστημα, σε βαθμό που τα «φακελάκια» έμοιαζαν εντελώς αθώα. Όμορφες φοιτήτριες που πλησιάζουν καθηγητές, παρατάξεις που γίνονται «σκιά» των σπουδαστών προκειμένου να τους πείσουν να αγοράσουν μια πανέτοιμη, καλογραμμένη εργασία. Οι όχι ένας, ούτε δύο, αλλά 106 φερέλπιδοι νέοι του Πανεπιστημίου Πατρών που παρέδωσαν την ίδια εργασία το 2017, είχαν γίνει πρώτη είδηση, με πολλούς να τα «ρίχνουν» τότε στην παιδεία, έτσι γενικά, που «φορτώνει» τους φοιτητές με αχρείαστες υποχρεώσεις.
Η υπόθεση Σερρών, είναι από τις ελάχιστες περιπτώσεις χρηματισμού, που η απληστία των πρωταγωνιστών την έβγαλε στον αφρό. Ωστόσο αυτή την απληστία είναι η ίδια η προσφορά που την ενθαρρύνει.
Η διάθεση χρηματισμού ξεκινάει από τη στιγμή που οι γονείς στέλνουν τα παιδιά τους στα φροντιστήρια. Χρηματίζουν έτσι την παιδεία μέσω των φροντιστηρίων για να αναπληρώσουν αυτό το έργο που πρέπει και δεν κάνει το κράτος. Να παράσχει δηλαδή όλα τα εφόδια σε όσα παιδιά τουλάχιστον επιθυμούν να εισαχθούν στα Ανώτατα Εκπαιδευτικά Ιδρύματα. Αν αυτό δε συμβαίνει τότε τι φταίει; Η ανεπάρκεια των λειτουργών της Δευτεροβάθμιας Εκπαίδευσης; Ποια η θέση της ΟΛΜΕ απέναντι σε αυτή τη μομφή;
Αν τα φροντιστήρια είναι αναπόφευκτα τότε γιατί εκείνος ο ξεχασμένος θεσμός της Ενισχυτικής Διδασκαλίας που είχε ξεκινήσει δεν βρήκε ανταπόκριση, γιατί απαξιώθηκε;
Ας μη γελιόμαστε! Είμαστε εθισμένοι στο χρηματισμό ως προϋπόθεση για να πάμε μπροστά, να πάρουμε κάθε είδους δίπλωμα, να κάνουμε κάθε είδους δουλειά.
Στον τομέα της εκπαίδευσης ίσως οι γονείς το κάνουν και με κάποια έπαρση, από μια ενδόμυχη υστεροβουλία να νιώθουν συμμέτοχοι στην όποιες επιτυχίες των παιδιών τους και να τα κρατούν εις το διηνεκές ηθικά δεσμευμένα απέναντί τους.
Αν όμως νιώθουν οι ίδιοι οι γονείς την ηθική υποχρέωση να προσφέρουν στα παιδιά τους το κάτι παραπάνω ας το κάνουν σωστά. Ας βοηθήσουν το παιδί που πρέπει. Ένα παιδί που η βαθμολογία του παλινδρομεί ασθμαίνοντας κοντά στη βάση όσα φροντιστήρια κι αν κάνει, δεν έχει καμία ελπίδα για μια αξιόλογη σχολή σε ΑΕΙ.
Όχι φυσικά πως δεν είναι ικανό – απλά δεν θέλει, δεν είναι επιλογή του να σπουδάσει. Το παιδί αυτό απλά θα αγωνίζεται, θα σπαταλάει πολύτιμα χρόνια, που θα ήταν χρήσιμα σε άλλη δραστηριότητα μόνο και μόνο για να ικανοποιήσει τις ματαιοδοξίες των γονιών του ή και της κοινωνίας.
Κι αργότερα, όταν ολοκληρωθούν οι σπουδές και οι γονείς κόψουν πάλι τον λαιμό τους να πληρώσουν για μεταπτυχιακά, αυτά τα παιδιά θα βγουν στην αγορά εργασίας διεκδικώντας έναν μισθό για να σταθούν στα πόδια τους. Η ώρα του πιο σκληρού αγώνα των νέων. Κι όμως, μέσα σε αυτήν τη βάρβαρη εποχή με τις λίγες θέσεις εργασίας, αυτοί που κόπιασαν και πείσμωσαν, κονταροχτυπιούνται με τους άλλους, που χρημάτιζαν τους καθηγητές για ένα βαθμό.
Πολλοί, θα φύγουν για έξω και θα κερδίσουν μια θέση στην λίστα αυτών των λαμπρών μυαλών που ολοένα ακούμε πως γύρισαν την πλάτη στην κατακρεουργημένη χώρα.
Αυτών που οι γονείς χρησιμοποιούν ως σημείο αναφοράς για να πιέσουν τα «σπλάχνα» τους να πατούν πού και πού στη σχολή, να ανοίγουν το βιβλίο τουλάχιστον τις ημέρες της εξεταστικής…
Και όταν έρθει το αποτέλεσμα, θα κρίνουμε σε ποιον θα αποδώσουμε τα εύσημα. Αν επιτύχουμε, θα είναι δικά μας. Αν όχι, θα αρχίσουν να ανοίγουν στόματα για τους επί χρόνια απατεώνες. Για αυτούς που τους συντηρούν, μα φυσικά ούτε λέξη.
