Ήταν το 2001 όταν ένας 40χρονος αποφάσισε μαζί με τη μνηστή του και με την συγκατάθεση της πεθεράς να ανεγερθεί μία οικοδομή διώροφη σε οικόπεδο που ανήκει στην πεθερά ώστε σε αυτό να κατοικήσουν μετά το γάμο.
Ο 40χρονος είχε αναλάβει την υποχρέωση να καλύψει μέρος των δαπανών ανέγερσης και αποπεράτωσης του ισογείου ορόφου, ο οποίος θα αποτελούσε και τη συζυγική εστία, υπό την προϋπόθεση ότι η πεθερά θα μεταβίβαζε την κυριότητα του ισογείου ορόφου στην κόρη της και μέλλουσα σύζυγο του 40χρονου. Μάλιστα το καλοκαίρι του 2001 υπεγράφη μεταξύ γαμπρού και πεθεράς ιδιωτικό συμφωνητικό στο οποίο η τελευταία αποδεχόταν ότι θα έκανε τη μεταβίβαση του ισογείου ορόφου στην κόρη της.
Ο γαμπρός πράγματι έδωσε το ποσό των 21.305 ευρώ για το σπίτι και ο γάμος έγινε ενάμιση χρόνο αργότερα, το 2003, και το ζευγάρι έμεινε εκεί.
Ωστόσο η μεταβίβαση του ακινήτου ουδέποτε έγινε από την πεθερά στην κόρη, ενώ το 2011 το ζευγάρι χώρισε.
Δύο χρόνια αργότερα ο 40χρονος απέστειλε εξώδικο στην πρώην πεθερά του ζητώντας να του επιστρέψει εξολοκλήρου το ποσό που είχε καταβάλει για το σπίτι, το οποίο δεν είχε μεταβιβαστεί στην πρώην σύζυγό του και στο οποίο πλέον δεν διέμενε ο ίδιος.
Εκείνη δεν έδωσε τα χρήματα, ο 40χρονος προσέφυγε στο Μονομελές Πρωτοδικείο Ρόδου μιας και η συμφωνία ουδέποτε τηρήθηκε και έτσι η υπόθεση πήρε το δρόμο της δικαιοσύνης.
Το δικαστήριο με απόφαση που εξέδωσε κάνει δεκτή την αίτηση του 40χρονου και υποχρεώνει την πρώην πεθερά να του καταβάλλει το ποσό των 21.305 ευρώ που της είχε δώσει και μάλιστα με νόμιμο τόκο από τον Φεβρουάριο του 2013 οπότε και της είχε στείλει την εξώδικη δήλωση.
Στην αίτησή του ο 40χρονος αναφέρει πως εκτός των χρημάτων για τα οποία υπέγραψαν το ιδιωτικό συμφωνητικό, κατέβαλε επιπλέον για την ανέγερση και αποπεράτωση του ακινήτου και άλλες 20.000 ευρώ.