Γράφει η Ευτυχία Παπούλια Κοινωνιολόγος «Ένα τέτοιο χάσμα ηθικό, — μια τέτοια άβυσσος αισθαντική, αδιαπέραστη, — καθώς των άστρων, που, ενώ κινούνται όμοια, ζουν και κινούνται, όμως, μεταξύ τους, σε ιλιγγιώδεις αποστάσεις —, με χωρίζει έξαφνα, από τους «κυνηγούς»: ναι, ναι, τους συνανθρώπους μου, που, ενώ είναι άνθρωποι, επίσης σαν κι εμένα, έχουν, όμως, τη […]
Γράφει η Ευτυχία Παπούλια
Κοινωνιολόγος
«Ένα τέτοιο χάσμα ηθικό, — μια τέτοια άβυσσος αισθαντική, αδιαπέραστη, — καθώς των άστρων, που, ενώ κινούνται όμοια, ζουν και κινούνται, όμως, μεταξύ τους, σε ιλιγγιώδεις αποστάσεις —, με χωρίζει έξαφνα, από τους «κυνηγούς»: ναι, ναι, τους συνανθρώπους μου, που, ενώ είναι άνθρωποι, επίσης σαν κι εμένα, έχουν, όμως, τη φριχτήν αυτή θηριωδία να παίρνουν ένα όπλο, στα καλά καθούμενα, και ξεκινώντας ένα γελαστό πρωί, χαράματα, μέσα σε τοπία μαγικά, τοπία ρεμβασμού και προσευχής, πάνε, μεθοδικά κι εκ προμελέτης, να σπείρουν την οδύνη και το θάνατο, σε ξένοιαστες και φτερωτές υπάρξεις, που κελαηδούν χαρμόσυνα, στο γαλανό διάστημα, και τονίζουν ύμνους προς το φως…
Ό,τι για κείνους, είναι διασκέδαση, — για μένα, είναι έγκλημα τεράστιο, έγκλημα βδελυρό και τερατώδες, που, μπροστά του, ωχριούν και είναι πράξεις άκακες, όλα τ’ άλλα τ’ ανθρώπινα εγκλήματα! Δε βρίσκω τίποτε, στον κόσμο, φοβερότερο, απ’ αυτή τη θεληματική, ψυχρή και στυγερή δολοφονία, που γίνεται για γούστο, «χάριν τέρψεως», — μ’ απόλαυση, με κέφι, δίχως τύψεις…
Ναπολέων Λαπαθιώτης»
Ήταν μία ηλιόλουστη ημέρα σαν όλες τις άλλες. Οι άντρες έπιναν το καφεδάκι στους στον παλιό καφενέ της πλατείας και οι γυναίκες ετοίμαζαν το φαγητό.
Και ξαφνικά φτάνει η τραγική είδηση. Ο κυρ Μήτσος, που μέχρι χθες έπιναν μαζί του τα τσιπουράκια τους, σκότωσε κατά λάθος τον κουνιάδο του, που δεν είχε κλείσει τα 40, πάνω στο κυνήγι. Οι θαμώνες του καφενείου πάγωσαν αλλά κανένας δεν ρώτησε πώς έγινε το κακό, μιας και η απάντηση ήταν ήδη δοσμένη.
Να αποδώσουμε την αιτία της τραγωδίας σε επιπολαιότητα, ανικανότητα, απερισκεψία; Ο φόνος ενός ανθρώπου, επειδή κάποιος αδυνατεί να τον ξεχωρίσει από το αγριογούρουνο είναι κάτι που δεν χωρά σε αυτές τις έννοιες.
Είναι η «κακιά στιγμή» που ευθύνεται για όλα. Αυτή η δύναμη πέραν των ανθρωπίνων δυνατοτήτων που μας απαλλάσσει από τις ευθύνες, μας απενοχοποιεί και μας παραδίδει ξανά ηθικά, ίσως και ποινικά, αλώβητους στην κοινωνία.
Το περιστατικό του Αυγούστου δεν είναι το μοναδικό. Έχουν συμβεί και στο παρελθόν πανομοιότυπα. Όταν οι κυνηγοί παρόλα αυτά επιμένουν να αυτοεξοντώνονται με αυτόν τον ταπεινωτικό για τη συνομοταξία τους τρόπο μόνο μια μεταφυσική εξήγηση μπορεί να δοθεί. Η φύση θέλει να προστατέψει τα πλάσματά της από τους εχθρούς της.
Όπως η Αθηνά προστάτεψε την Ιφιγένεια βάζοντας στο βωμό ένα ελάφι έτσι και η Άρτεμις, προστάτης του κυνηγιού και όχι των κυνηγών, αντέστρεψε τους όρους και έβαλε στη θέση του θύματος τον θύτη. Αυτή η κακιά στιγμή για τον άνθρωπο είναι η καλή στιγμή για το αγριογούρουνο.
Η φύση δεν νιώθει κάποια ξεχωριστή συμπάθεια προς το ανθρώπινο είδος. Κατά ένα γενικό κανόνα όλα όσα συμβαίνουν αδιανόητα για τη δική μας λογική, συμβαίνουν επειδή η φύση θέλει να αποκαταστήσει μία ισορροπία, που ο άνθρωπος απειλεί να διαταράξει.
Οι κυνηγοί διαπράττουν οικολογικό έγκλημα και είναι άξιον απορίας γιατί ο βασανισμός ενός ζώου είναι έγκλημα ενώ η δολοφονία του αποκαλείται από πολλούς «σπορ», σαν αυτά που έχουμε μάθει πως ασκούν σώμα και πνεύμα.
Ο κυνηγός δεν σκοτώνει καν για την επιβίωσή του. Σκοτώνει για τη διασκέδασή του, για το κέφι του. Κάνοντας λοιπόν μία αναγωγή και έξω από ανθρώπινες ευαισθησίες, ο κυνηγός αυτός σκότωσε τον κουνιάδο του, την ώρα της «διασκέδασης», όσο φρικιαστικό κι αν ακούγεται σαν συλλογισμός.
Οι ψηλοί άντρες με το μπρουτάλ ύφος που οδηγούν θηριώδη 4×4, συνοδεύονται εκπαιδευμένα σκυλιά ράτσας και φορούν πανάκριβες στολές, μπλοκάρουν το επιχείρημα περί αναγκαίας δραστηριότητας για το τραπέζι. Στην πραγματικότητα, οι πωλήσεις ειδών κυνηγιού παρουσίασαν μείωση, όμως αυτό αύξησε κατακόρυφα λαθροθηρία, μια από τις σημαντικότερες απειλές για το περιβάλλον.
Όσοι από εμάς έχουν την τύχη να απολαμβάνουν ορισμένες φορές κάποιο ηλιοβασίλεμα στο χωριό των γονιών τους, μάταια θα προσδοκούν κάποιο πουλάκι να περάσει και να τους «καληνυχτίσει» λίγο πριν πάει να κουρνιάσει.
Το κυνήγι θα είναι πάντοτε ένα βάρβαρο «χόμπι» της επαρχίας που θα έπρεπε να απαγορευτεί τελείως. Ίσως έτσι, γλιτώσουμε από πολλά εγκλήματα ανθρώπων, που με το πρόσχημα ότι είναι κυνηγοί κατέχουν μία καραμπίνα.
Και δεν είναι λίγες οι φορές που την χρησιμοποίησαν, πάνω στην «κακιά στιγμή» με τον γείτονα ή τον εραστή της γυναίκας τους.
Πέραν από τους νόμους όμως ποιος πολιτισμένος άνθρωπος μπορεί να ισχυριστεί ότι η δολοφονία – νόμιμη ή παράνομη αποτελεί σπορ;
Μήπως τελικά είμαστε εμείς το πιο επιβλαβές πλάσμα σε αυτόν τον κόσμο;
Από την έντυπη έκδοση
