Γιατί… Άραγε αν υπήρχε κάποιος να απαντήσει στα τόσα γιατί, θα ήταν μικρότερος ο πόνος;
Τώρα, παντού υπάρχει το μαύρο. Στάχτη, σε κάθε γωνίτσα στάχτη και κάπου – κάπου βλέπεις λουλούδια αφημένα για να «μυρίζουν» ίσως όσοι τόσο άδικα έφυγαν.
Δικοί μας άνθρωποι πονούν, κλαίνε, ουρλιάζουν για όσα έχασαν.
Εμείς, πρέπει να απλώσουμε το χέρι. Κι ας το πιάσουν, όταν νιώσουν έτοιμοι να σηκωθούν.
Να συνεχίσουν. Να γεννηθούν ξανά, γιατί τους χρειαζόμαστε εδώ, μαζί μας.
Αυτές τις μέρες που τα πόδια είναι «κομμένα», ψάχνεις να βρεις παντού μια αγκαλιά.
Η μουσική, αυτές οι νότες που αιωρούνται γύρω μας, παίρνουν τον ρόλο του παρηγορητή και προσπαθούν διακριτικά, ταπεινά, να απαλύνουν την ψυχή μας.
Σαν μια μπαλαρίνα που χορεύει και παίρνει με τις φιγούρες της τον πόνο μακριά.
Η Μαρία Βούλγαρη, με την υπέροχη φωνή της μας ταξιδεύει νοερά σε αυτό το κατάμαυρο τοπίο, που μια μέρα, θα γίνει ξανά πράσινο…
Τραγουδά για τα πουλιά, που θα πετάξουν πάνω από τις στάχτες, για τη φωτιά που θα φέρει πάλι ζωή.
Γι΄αυτή την Αναγέννηση, που κάποιες φορές έχουμε ανάγκη όλοι.
Κι εκείνοι από ψηλά, θα βλέπουν μια μέρα τον τόπο που γελούσαν, που αγάπησαν, που έπαιξαν, να είναι ξανά όπως τότε…
Λίγο πριν ο πύρινος εφιάλτης ξεσπάσει με μανία και παρασύρει τα πάντα στο πέρασμά του.
Η υπέροχη Μαρία Βούλγαρη, «έντυσε» με νότες το ποίημα του Βασίλη Σαμοΐλη και το αποτέλεσμα είναι συγκλονιστικό.
Αφιερωμένο, σε όλες τις ψυχές που στιγματίστηκαν από την πύρινη λαίλαπα…
Δείτε ακόμη:
