Μια εντελώς δική του προσέγγιση στο ζήτημα του θανάτου έδωσε ο πασίγνωστος ηθοποιός, στη διάρκεια συνέντευξής του στο περιοδικό Down Town, αφήνοντας αρκετά ερωτηματικά. Πρόκειται για τον Παύλο Χαϊκάλη, ο οποίος στη διάρκεια της συνέντευξης ανέπτυξε την δική του θεωρία για τον θάνατο. Είστε συμφιλιωμένος με την ιδέα του θανάτου; Πάρα πολύ και τον επιζητώ κιόλας […]
Μια εντελώς δική του προσέγγιση στο ζήτημα του θανάτου έδωσε ο πασίγνωστος ηθοποιός, στη διάρκεια συνέντευξής του στο περιοδικό Down Town, αφήνοντας αρκετά ερωτηματικά.
Πρόκειται για τον Παύλο Χαϊκάλη, ο οποίος στη διάρκεια της συνέντευξης ανέπτυξε την δική του θεωρία για τον θάνατο.
Είστε συμφιλιωμένος με την ιδέα του θανάτου;
Πάρα πολύ και τον επιζητώ κιόλας να σου πω την αλήθεια.
Είναι κάπως μακάβριο αυτό που λέτε.
Δεν είμαι καταθλιπτικός, πιστεύω όμως ότι ο θάνατος είναι το ωραιότερο πράγμα στη ζωή του ανθρώπου, απλώς δεν το ξέρει. Ο κόσμος τρέμει τον θάνατο λες και είναι κάτι. Τι φοβάται ο άνθρωπος; Αυτά που θα συναντήσει. Γιατί ίσως έρθει η δικαιοσύνη, η κρίσης της συνείδησής του. Αλλά όλη η φιλοσοφία της ζωής είναι λάθος.
Χαιρόμαστε όταν έρχεται ένα παιδί στη ζωή και κλαίμε όταν φεύγει κάποιος. Κλαίμε όταν φεύγει κάποιος, αντί να πανηγυρίζουμε γιατί λυτρώθηκε μια ψυχή ζώντας σε έναν πλανήτη. Σε έναν πλανήτη ο οποίος τι έχει; Είναι γεμάτος τοξίνες, βάσανα, υποχρεώσεις, σεξουαλικές ανάγκες.
Γενικά παλεύουμε για πράγματα. Υπάρχει, επίσης το στοιχείο της κτητικότητας, αλλά στην ουσία τίποτα δεν είναι δικό μας. Κανένας δεν είναι δικός μας. Ούτε το σπίτι μας, ούτε η γυναίκα μας, ούτε το παιδί μας, ούτε η δουλειά μας. Δεν ανήκουν σε κανέναν γιατί όλα φθείρονται. Είναι όλα αναλώσιμα. Υπάρχουν άνθρωποι που λένε “ότι φάμε, ότι πιούμε και ότι αρπάξει ο κώ…ς μας”. Σεβαστό. Εγώ πιστεύω ότι ερχόμαστε και ξαναερχόμαστε, γιατί δεν μπορεί να υπάρχει ένα δίκαιο στο σπίτι, ένα δίκαιο στο κράτος και να μην υπάρχει ένα συμπαντικό δίκαιο, μια συμπαντική δικαιοσύνη.
Ξαναερχόμαστε σε αυτή τη ζωή μέχρι να γίνει τι;
Μέχρι να πάρεις τη θέση που σου ανήκει σε άλλα σύμπαντα. Γιατί υπάρχουν τριών ειδών σύμπαντα. Τα ανώτερα, τα ενδιάμεσα και τα κατώτερα. Η ιστορία, λοιπόν, είναι ότι μπορεί να έρχεσαι σε κάθε σύμπαν που σου αναλογεί για να βελτιώνεσαι, να παίρνεις τα μαθήματά σου, να εξελίσσεσαι, με απώτερο σκοπό να φτάσεις στο κατ’ εικόνα και ομοίωση. Είναι αυτά τα χιλιάδες αστεράκια που βλέπουμε στον ουρανό και που νομίζουμε ότι είναι πλανήτες, αλλά δεν είναι πλανήτες. Μπορεί να είναι και φώτα από ψυχές.
Κάποιοι, πάντως, πιστεύουν ότι μετά τον θάνατο δεν υπάρχει τίποτα.
Ο Κύριος εποίησε με σοφία και δικαιοσύνη. Δεν μπορεί να έρχεται κάποιος στη ζωή και να είναι ζητιάνος και άλλος να έχει εκατομμύρια, κάποιος να είναι αρτιμελής και άλλος παράλυτος. Δεν μπορεί κάποιος να γεννιέται στο Μπαγκλαντές και άλλος στο Παρίσι. Τα πάντα συμβαίνουν γιατί πρέπει να συμβούν ή γιατί πρέπει να σου δείξουν κάτι.
